Tremors (1990)
Regie: Ron Underwood | 95 minuten | actie, komedie, horror, thriller | Acteurs: Kevin Bacon, Fred Ward, Finn Carter, Michael Gross, Reba McEntire, Robert Jayne, Charlotte Stewart, Tony Genaro, Ariana Richards, Richard Marcus, Victor Wong, Sunshine Parker, Michael Dan Wagner, Conrad Bachmann, Bibi Besch
In veel films is het onheil afkomstig van giant size monsters en dat is ook in ‘Tremors’ het geval. Het gevaar bestaat hier uit graboids, een soort reusachtige vraatzuchtige wormen die de inwoners van het plaatsje Perfection lastig vallen, en al snel wordt duidelijk dat daardoor het leven voor de diverse inwoners niet bepaald overeenkomt met wat op grond van de naam van het plaatsje wellicht vermoed zou worden.
Van het begin af aan vallen er door toedoen van de graboids de nodige slachtoffers. Dit valt samen met een introductie van de diverse hoofdrolspelers, wat voor de juiste benodigde identificatie met hen zorgt. Daarnaast is het sterke punt van deze film de juiste combinatie van actie, spanning, griezel en humor. Van het begin af aan wordt de nodige spanning en nieuwsgierigheid opgeroepen doordat pas na verloop van tijd de aard van de dreiging in het plaatsje onthuld wordt. En vanaf dat moment blijven de vaart en spanning erin doordat de diverse personages bijna nergens veilig blijken te zijn, en wel door toedoen van de eigenschappen van de graboids: ze zijn snel, sterk en taai, ze leven ondergronds en zoeken aan de hand van de trillingen die hun slachtoffers veroorzaken hun prooi doelbewust op zodat er een voortdurend voelbare dreiging tot stand komt. De menselijke personages zijn daarbij op de grond buitenshuis nergens veilig, dus is men gedwongen de gebeurtenissen binnenshuis af te wachten. Alleen jammer dat de graboids de nodige leerprocessen doormaken en bewust de houten huizen afbreken waar hun prooien zich in ophouden en daarnaast de mogelijke ontsnappingsroutes van hun slachtoffers blokkeren. De enige veilige plaats blijkt uiteindelijk bovenop een rotspartij in de woestijn te zijn. Vervelend is alleen ook nog dat de reusachtige ettertjes van graboids in hun eindeloos geduld gewoon rondom de rotsen blijven wachten zodat ondanks alle gedane moeite onze vrienden toch de ondergang tegemoet lijken te gaan
Zoals gezegd worden de gebeurtenissen met de nodige humor gepresenteerd, en wel gedurende de hele film. Dit door de onderlinge dialogen tussen de diverse personages en de one-liners die op de kijker worden losgelaten. Ook in de halsbrekende capriolen die vaak uitgehaald moeten worden om aan de graboids te kunnen ontsnappen is de nodige humor verwerkt. De cast is hierbij goed in vorm en het zichtbare plezier dat de diverse acteurs in hun optredens hebben draagt bij aan het entertainment dat de film biedt. Kevin Bacon en Fred Ward blijken, zeker in hun samenspel, over het nodige komische talent te beschikken, en ook uit Michael Gross glansrol als trigger-happy gewerenfanaat blijkt duidelijk de humoristische insteek van deze film. Toch gaat de humor in deze film niet ten koste van de spanning die ermee wordt opgeroepen. De belegerden moeten alle registers opentrekken om te overleven, maar dit is niet voor iedereen genoeg om er heelhuids vanaf te komen. Ook moet tijdens de rustpauzes alles op alles gezet worden om de graboids een stap voor te blijven en zo blijft ook hier de vaart in het verhaal gewaarborgd. Daarnaast heeft Gross militant filmpersonage een wapencollectie die bijna groot genoeg is om een complete oorlog uit te vechten en mede hierdoor komen de gewenste entertaintment-verhogende schrikmomenten, tenenkrommende achtervolgingen, narrow-escapes en letterlijke explosieve taferelen tot stand wanneer Val en Earl en hun lotgenoten besluiten om hun huid zo duur mogelijk te verkopen.
De speciale effecten, en dan met name de verschijningen van de graboids, zijn goed gelukt. De slijmerige monsters komen met hun wijd opengesperde muilen en meterslange rondwaaierende grijpende tentakels geloofwaardig en dreigend over. Een knappe prestatie, aangezien er voor hun verschijningen geen gebruik van computertechnieken is gemaakt. Verder valt de manier van voortbewegen van de graboids op. De aarde boven hen wordt tijdens hun voortbewegen in beweging gebracht en zo wordt door de door hen opgeworpen aarde duidelijk welk spoor ze afleggen. Ook dit komt geslaagd over en vergroot de geloofwaardigheid van de gebeurtenissen. De omgeving, een afgelegen stuk woestijn waar geen hulp te verwachten of in te roepen is, leent zich hiertoe goed voor en is daarnaast uitermate sfeerverhogend door de weidse en verlaten indruk die het oproept en doordat de perikelen met de graboids zich op gepaste wijze langdurig en vooral ongestoord kunnen voltrekken.
‘Tremors’ is een voorbeeld te noemen van een film waaruit blijkt dat de erin gepresenteerde humor niet ten koste hoeft te gaan van de spanning, actie en horror die ermee wordt opgeroepen, mits het een en andere in de juiste onderlinge dosering is vormgegeven. Dat is regisseur Underwood met deze film goed gelukt, waardoor het een aanrader te noemen is voor een geslaagde portie spanning en vermaak.
Frans Buitendijk
Waardering: 4
Bioscooprelease: 27 april 1990