Triny Prada: Food for Thought – Matière à penser (2009)

Regie: Triny Prada | 48 minuten | documentaire

De dvd ‘Triny Prada: Food for Thought’ is opgebouwd in drie segmenten, die elk weer bestaat uit een aantal korte filmpjes die een bepaald onderwerp belichten. De segmenten heten “Material for Consumption”, “Meditation Material” en “Kindling Material”. De eerste en de laatste bestaan uit vier filmpjes, de middelste uit vijf. De lengte van deze schetsen varieert tussen de twee en achteneenhalve minuut.

Triny Prada woont in Parijs, waar ze ook haar opleiding volgde op het Nationaal Conservatorium voor de Kunsten en ze heeft geëxposeerd in diverse Europese steden, zoals Toulouse en Berlijn, maar ook in Tunesië en haar geboorteland Columbia. Begonnen als schilder raakte ze na een auto-ongeluk in de ban van de gedachte dat er maar een dunne scheidslijn tussen leven en dood is. Vanuit die optiek maakte ze in 2003 haar film ‘L’Enfant FIL… osophe’ (waarbij het woord “fil” voor de levensdraad staat, die zomaar kan worden doorgeknipt). Haar ervaringen met video gaven haar naar eigen zeggen meer vrijheid en meer mogelijkheden om haar visie voor het voetlicht te brengen. Haar video’s, waarvan er op ‘Triny Prada: Food for Thought’ in totaal dertien zijn verzameld, hebben armoede, honger en de rechten van dieren met elkaar gemeen.

Prada maakt zelf haar opnamen of laat zich filmen tijdens haar publieke optredens, mengt beelden door elkaar of over elkaar heen en creëert ook zelf de muziek, door ook weer verschillende geluiden met elkaar te mixen, die een aanvulling vormen op de beelden. Hierdoor zijn sommige van de filmpjes tamelijk vermoeiend voor de zintuigen, met name voor de ogen om naar te kijken. Dit geldt met name voor het onbegrijpelijke ‘Un goût d’amande verte’, die vergezeld zou moeten worden van een waarschuwing dat dit segment hoofdpijn op zou kunnen wekken. “Material voor Consumption” is de verzamelnaam voor filmpjes over onder andere een sjacheraar die slangenolie en andere wondermiddeltjes verkoopt, genaamd ‘El Curandero’ en een man die afgedankt sanitair in stukken slaat, ‘Action Ready-Made’. In het fragment ‘iFood_pop’ gaat Prada dieper in op overconsumptie. Dit heeft zijn oorsprong gevonden in een incident tijdens haar jeugd. Ze was net verhuisd toen veel van haar schoolvrienden overleden nadat er een giftige stof in het meel van de bakker terecht was gekomen. Ook in de segmenten ‘Sculptures poulétiques’ en ‘nature morte’ van “Meditation Material” worden de thema’s van overconsumptie en voedselketens aangesneden. Iets waar ze overduidelijk vraagtekens bij heeft.

In ‘Sculptures poulétique’ snijdt ze een van de poelier of supermarkt afkomstige halve kip in stukken en herschikt ze de ledematen en de borst om er een kunstwerk van te maken en in ‘Nature morte’ wordt een hele dode kip in close-ups in beeld gebracht, waarna er een aantal vragen over het beeld scrollen over hormonen en genetisch gemodificeerde producten.  Ook al ben je het niet eens met Prada’s visie op vermeende politieke en maatschappelijke misstanden, haar werk heeft een intrigerende kwaliteit, al zijn niet alle filmpjes even interessant. In elk geval heeft ze een uitgesproken visie en verlegt ze met veel enthousiasme en inzet haar artistieke grenzen. Haar korte filmpjes zijn vernieuwend en verfrissend en stemmen tot nadenken.

Hans Geurts