Trip-Tych (2024)
Regie: Kevin Boitelle | 80 minuten | komedie | Acteurs: Roos Dickmann, Hannah Hoekstra, Huub Smit, Yousef Gnaoui, ‘Ntianu Stuger, Coen Bril, Emma Josten, Thomas Dudkiewicz, Sanne Wallis de Vries, Abel van Gijlswijk, Tara Hetharia, René Mioch, Serghiño Neslo, Horace Cohen, Firoza Mulahella
Film over film. Het is een beproefd recept om niet alleen iets over het medium zelf te vertellen, maar vooral over de relatie ervan met de werkelijkheid van alledag. Zelfbewuste cinema die prikkelt en stimuleert. In Nederland een vrij onontgonnen subgenre, maar ‘Trip-Tych’ doet een heerlijke duit in het zakje.
Hoewel de film, andermaal op een zelfbewuste ironische manier, een klassiek indeling van begin-midden-einde hanteert, gooit het inhoudelijk alle remmen los. Centraal staan drie pijlers binnen de filmproductie en de muren waar ze tegen aan lopen: een voice-overactrice, een stel acteurs van een theatergroep en een beginnende regisseur.
Het eerste deel, Begin, behandelt de voice-over. De sequentie vangt aan met een willekeurige, met handycam geschoten, reeks beelden, onder begeleiding van een schijnbaar psychedelische voice-over. Het rommelig ogende geheel lijkt volkomen betekenisloos. Dat ondervindt ook de stemacteur van dienst. Het door Hannah Hoekstra gespeelde personage spreekt zich in de opnamestudio nadrukkelijk uit tegen de lege beeldspielerei.
Maar, zo redeneert de regisseur van het stuk (vertolkt door rapper Sef), niets gebeurt zomaar. Het beeld is nooit geheel willekeurig. De twee discussiëren er op los, maar bevinden zich zodanig op de uitersten van het interpretatiespectrum dat ze moeilijk tot elkaar komen. Toch hebben beiden geen ongelijk.
Film, en zeker de psychedelische variant die de betreffende regisseur hier voor ogen heeft, kan iets intuïtiefs hebben, waardoor de grenzen van onze zintuigen doorbroken worden. Dat wordt mede mogelijk gemaakt doordat film hoofdzakelijk illusies biedt. Hoewel dat altijd gepaard gaat met trucages, weet ‘Trip-Tych’ die handig deel uit te laten maken van zijn verhaal. Werkelijkheden lopen vloeiend door elkaar heen. De toeschouwer (als overtreffende trap van kijker) bevindt zich ergens in het grijze gebied er tussen, meanderend langs gevoel en interpretatie.
Het tweede deel, genaamd Midden, gaat er op een vrolijke voet mee verder. Voor een surrealistische theaterbewerking van Kluuns ‘Komt een vrouw bij de dokter’ komt een drietal acteurs met hun regisseur samen in een kraakpand. Hun brainstormsessie om iets unieks te maken schiet alle kanten op. Rollenpatronen worden doorbroken. Conventies verdrinken in alledaagsheid. Taboes zijn taboe.
In het derde deel – Einde – gooit regisseur Kevin Boitelle er nog een schep bovenop. Hier zien we actrice Roos Dickman die actrice Hannah Hoekstra speelt. Dat begint met een droomscène waarin Dickman als Hoekstra wordt geïnterviewd door René Mioch (de echte) over haar debuut als regisseur (met op de achtergrond een poster waarop de acteurs uit deel twee zijn afgebeeld). De absurdistische chaos is compleet.
Uiteindelijk biedt het onafhankelijk geproduceerde ‘Trip-Tych’ (de film doet hierin denken aan het werk van de absurdistische filmmaker Quintin Dupieux) een speels en zeer vermakelijk pleidooi voor intuïtie. Soms is het niet nodig om alles te weten, of er een inhoudelijke analyse van te geven. Andere zintuigen zijn prima in staat om een idee of gevoel van een film in zich te nemen. Tegelijkertijd neemt film daarin afstand van de werkelijkheid. Maar, paradoxaal genoeg houden de grenzen van de overdrijving ons een spiegel van diezelfde werkelijkheid voor. De multizintuigelijke ervaring overstijgt daardoor een eendimensionale uitzetting als deze. In die zin kunt u dit stukje als niet geschreven beschouwen. Film is immers op zijn best als die zelf beleefd wordt.
Wouter Los
Waardering: 4
Speciale vertoning: Nederlands Film Festival 2024
Bioscooprelease: 10 oktober 2024