Twelve (2010)

Regie: Joel Schumacher | 93 minuten | drama, thriller | Acteurs: Chace Crawford, Jeremy Allen White, Philip Ettinger, Esti Ginzburg, Billy Magnussen, Emily Meade, Emma Roberts, Rory Culkin, 50 Cent, Ellen Barkin, Zoë Kravitz, Kiefer Sutherland, Ako, Dionne Audain, Gregg Bello, Maxx Brawer, Jermaine Crawford, Chanel Farrell, Alexander Flores, Alice Barrett, Alexandra Neil

Jongeren in zelfgeïmplementeerde nood, die experimenteren met drank, drugs en sex vormen een onderwerp dat regelmatig spraakmakende films oplevert. Films met een boodschap, die een indrukwekkend portret weten te schetsen van een generatie op zoek naar zichzelf. In de jaren 90 werd ‘Kids’ van Larry Clark internationaal vermaard om zijn schokkende verslaggeving van jongeren in hun jacht naar alles dat hun ouders ze graag zouden onthouden. De rauwe plot en de schrijnende verwikkelingen van een film die alles weg had van een voorlichtingscampagne bleven vooral bij volwassenen lang nagalmen. Een paar jaar later wist ook ‘Go’ van Doug Liman een zenuw te raken, al had dat drama ook veel komische aspecten en wist het meer een wat luchtiger sprookje dan een intense werkelijkheid te spiegelen. ‘Twelve’ is, helaas, geen van beiden.

‘Twelve’ draait om de jonge drugsdealer White Mike (Chace Crawford) en zijn jeugdvrienden, die van ellende niet weten wat ze met het geld van hun welgestelde ouders moeten doen. Onder invloed uit hun dak gaan lijkt voor hen de enige tijdsbesteding, in een reeks feestjes die gekenmerkt wordt door een oppervlakkigheid van de gemiddelde bezoeker die je doorgaans alleen aantreft in high school komedies. De jocks, de cheerleaders, de losers, alle subklassen van generatie X zijn vertegenwoordigd, en op zoek naar hetzelfde: antwoorden. Bij gebrek daaraan volstaat alles waar je enigszins extatisch van raakt – of in ieder geval verdoofd – om te ontsnappen aan een leven dat ze niet lijkt te interesseren – ondanks dat ze welbeschouwd niets tekort komen. Rijke ouders, goede scholen waar ze probleemloos binnen komen omdat ouders of grootouders ooit een riante subsidie stortten, een vooraanstaande buurt (de Upper East Side van Manhattan); het kan ze gestolen worden. Geen nieuwe achtergrond voor een tienerdrama, waar helaas ook geen nieuwe invulling aan gegeven wordt. Of het moet de voice-over van Kiefer Sutherland zijn, die het publiek vertelt wat het zelf ook waar kan nemen.

Chace Crawford imponeert als de drugsdealer die nog nooit verdovende middelen, in welke vorm dan ook, aangeraakt heeft en zelf van de titeldrug Twelve afblijft (de distributie daarvan laat hij over aan zijn contact Lionel, niet onverdienstelijk gespeeld door 50 Cent) en naast hem weet alleen zijn nooit nagejaagde jeugdliefde Molly (een onschuldige rol van Emma Roberts) te beroeren. De cast om hen heen, opgemaakt van klanten van Mike, afwezige ouders en stereotypische tieners, faalt echter volledig een bepaalde sympathie op te wekken. Het kan je gewoon niet schelen of deze vluchtige karakters enigszins realistische interpretaties zijn van de bevolkingsgroep die ze voor moeten stellen (waarschijnlijk wel, gezien het bronmateriaal van de toen zeventienjarige Nick McDonell en de setting van zijn eigen jeugd – die overigens inwisselbaar is voor rijke buurten in iedere grote stad van de VS) of dat deze personages zonder enige intrigerende diepgang slechts een invulling van de scenarist zijn. Hun lot kan je gestolen worden, en hun situatie laat je daarom indifferent. De onvermijdelijke climax van een levensstijl die meer kapot maakt dan je lief is, brengt slechts euforie door de gedachte dat de aftiteling niet lang meer weg blijft. Waar het tienerdrama’s betreft, zijn we van regisseur Joel Schumacher beter gewend. Zie bijvoorbeeld ‘Flatliners’, of ‘The Lost Boys’. Films die slagen door de intentie realistisch en waarschuwend te zijn succesvol los te laten. Of grijp terug naar zijn volwassen drama’s – zoals ‘Tigerland’ en met name ‘Falling Down’ – die wel voor een breder publiek dan de geportretteerde doelgroep geschikt zijn.

Robert Nijman

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 20 januari 2011