Twentynine Palms (2003)

Regie: Bruno Dumont | 119 minuten | drama, horror | Acteurs: David Wassik, Katia Golubeva

Bruno Dumont schotelt zijn publiek een rigide mensbeeld voor. De zoektocht van zijn hoofdpersonen naar intimiteit raakt verloren in miscommunicatie en eindigt in geweld. Liefde is soms mogelijk maar wordt door de geliefden zelf vernietigd. We zagen het al in ‘L’humanité’ (1999) en ook in ‘Twentynine Palms’ wordt dit thema opnieuw verwerkt.

De bekrompen grauwheid van het Noord-Franse landschap als decor voor menselijke emoties maakt in ‘Twentynine Palms’ plaats voor het panoramische wilde westen. Het werkt wonderwel. We zien een verliefd paar dat geheel in zichzelf opgaat. De vrouw neemt de man mee in haar emotionele verwondering en de man de vrouw in zijn seksuele. We zitten de twee zo dicht op de huid dat hun ademhaling bijna constant hoorbaar en voelbaar is. De enige getuige is het Amerikaanse woestijnlandschap, waarin je vanuit de consumptiemaatschappij ongezien kunt verdwijnen. Het is niet alleen de achtergrond maar ook de brandstof voor de intimiteit van David en Katia, waarbij het passeren van een goederentrein of het geluid van een industrieel windmolenpark in de woestijn een verstillende werking heeft. De twee vormen met de omgeving een eigen wereld waarop anderen alleen maar inbreuk kunnen maken.

Dat dat toch gebeurt is gezien het eerdere werk van Dumont geen verrassing. Je wordt min of meer klaargestoomd voor een ontluisterende ontknoping door onbenullige ruzies van het paar. Toch hakt het erin; de film eindigt in een tweetrapsraket van geweld. De liefde moet sterven en alsof één keer niet genoeg is wordt er door Dumont nog een schep bovenop gedaan. Je kunt je afvragen of het nodig is, maar de regisseur bevestigt zijn reputatie als houwdegen nog maar eens. De volle zaal had er tijdens het Filmfestival van Rotterdam in ieder geval een applaus voor over.

Een film met twee spelers – de andere in beeld verschijnende lieden zijn hoogstens actieve figuranten – vraagt veel van de acteurs. Debuterend filmacteur David Wissak is de goedmoedige maar neurotisch-agressieve David; Katia Golubeva speelde de geliefde van haar halfbroer in ‘Pola X’ (2000) met Catherine Deneuve en Guillaume Depardieu en is hier een ietwat egoïstische kindvrouw. Tekstueel wordt er weinig van hen verwacht, maar qua beeldvullende stiltes en lichaamstaal des te meer en wat dat betreft passen ze goed bij elkaar en in deze film.

Nihilisme is het niet, maar om nu te zeggen dat deze twee ietwat onverantwoordelijke individuen naar elkaar toegroeien is overdreven. Kannibalistische liefde lijkt het te zijn wat Dumont wil laten zien. Maar wel wondermooi in beeld gebracht.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 27 mei 2004