Two Lovers (2008)
Regie: James Gray | 110 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Joaquin Phoenix, Gwyneth Paltrow, Vinessa Shaw, Isabella Rossellini, Elias Koteas, Moni Moshonov, Julie Budd, David Cale, Nick Gillie, Carmen M. Herlihy, Samantha Ivers, Anne Joyce, Mari Koda, RJ Konner, Evan Lewis, Marion McCorry, John Ortiz, David Ross, Jeanine Serralles, Jose Edwin Soto, Uzimann, Mark Vincent, Craig Walker, Bianca Giancoli
James Gray, die naam maakte met misdaadthrillers als ‘The Yards’ en ‘We Own The Night’, liet zich voor deze film inspireren door Gwyneth Paltrow. Zij had tegen hem gezegd: “We should do something together, but only if you make a movie without guns and a lot of guys yelling curse words.” Omdat hij haar een van de beste actrices van haar generatie vindt, maakte hij ‘Two Lovers’, een romantisch drama.
Het verhaal begint met een sprong in het water. We zien Leonard (Joaquin Phoenix) over de pier lopen met een pak van de stomerij in zijn hand (‘we love our customers’ staat erop) en even later dobbert hij in de zee. Gaat hij zelfmoord plegen? Hij lijkt even te zweven onder water en zwemt dan weer omhoog. “I fell in the water” zegt hij tegen de omstanders. Kletsnat komt hij thuis bij zijn bezorgde, maar niet zo verbaasde ouders.
De labiele Leonard, die na het verbreken van zij verloving weer bij zijn ouders woont, bloeit op wanneer hij Michelle (Gwyneth Paltrow) tegenkomt, zijn ook niet al te stabiele nieuwe buurvrouw. Ze heeft een relatie met haar getrouwde baas. Ook ontmoet hij Sandra (Vinessa Shaw), die haar gevoelens voor hem eerlijk uitspreekt. En dan zijn er nog Leonards ouders, die hun stomerij willen verkopen aan de ouders van Sandra. Afspraakjes, uitgaan, gekwetste gevoelens, saaie etentjes met ouders: het verhaal kabbelt voort in het winterse Brighton Beach -een joodse emigrantenwijk in Brooklyn- van 1988.
Film is iets magisch. Soms gebeurt er in een film helemaal niks en toch word je ontroerd. En soms zou het heel heftig moeten zijn en werkt het allemaal net niet. Er is mooie muziek, van Dana Sano, er zijn relaties, emoties, ruzies, er wordt geschreeuwd en gesmeekt, maar je voelt niks, behalve verbazing over het gedrag van de personages. Joaquin Phoenix doet zijn best een depressieve, enigszins verwarde man te spelen. Iets slepends, traags in zijn stem houdt hij consequent vol. Hij is niet helemaal ongeloofwaardig, maar het lukt maar niet om sympathie voor hem te krijgen of om met hem mee te voelen. In de scènes waarin Vinessa Shaw voorkomt, komt het verhaal weer een beetje tot leven. Ze speelt het ‘gewone meisje’ Sandra op een geloofwaardige manier en met weinig middelen weet zij toch een beetje lichtheid en humor in het verder nogal zware verhaal te brengen. Dat kan helaas niet gezegd worden van Gwyneth Paltrow. Ze is mooi om naar te kijken, maar haar emoties komen op geen enkel moment oprecht over en de hysterische momenten worden daardoor pijnlijk onecht. Het script, waarin deze drie volwassen dertigers zich moeten gedragen als naïeve en gekwelde pubers, helpt ook niet mee. Alles ligt er te dik bovenop in de dialogen. Het verhaal is traag en er is geen spanningsboog. Maar hoewel er allerlei ongeloofwaardige elementen in zitten (de depressieve Leonard gaat break-dancend uit zijn dak op de dansvloer, heeft dat soms iets te maken met Phoenix’ vermeende nieuwe carrière als rapper?) is het grootste manco de voorspelbaarheid. Iedere gebeurtenis zie je lang, heel lang van te voren al aankomen.
De cinematografie is gelukkig wel helemaal in orde. Joaquin Baca-Asay brengt het verhaal met subtiele close-ups en winterse grijstinten mooi in beeld. En uit de nominaties voor zowel een Gouden Palm als een César, kan je opmaken dat er ook veel mensen zijn die voorspelbaarheid en traagheid helemaal niet erg vinden en dit romantische drama wel kunnen waarderen.
Redactie Cinemagazine
Waardering: 2
Bioscooprelease: 12 maart 2009