U2 3D (2007)

Regie: Catherine Owens, Mark Pellington | 85 minuten | muziek, documentaire | Acteurs: Bono, Adam Clayton, Larry Mullen jr., The Edge

‘U2: Rattle and Hum’ uit 1988: een stel jonge honden op pad in de Verenigde Staten, opgenomen in een minimalistische stijl van deels grofkorrelig zwart-wit. ‘Zoo TV: Live from Sydney’ uit 1994: een ironische en barokke show, met een bassist die als gebutste artiest de nacht ervoor nog te dronken was om op te treden. ‘U2 Go Home’ uit 2001: de dood van Bono’s vader en een emotioneel geladen thuiswedstrijd in Ierland. Zo rijgen de films van U2 zich aaneen als een geschiedschrijving van de ontwikkeling van deze band. In welk stadium zijn ze aanbeland met ‘U2 3D’? U2 is live een enorm gedreven band, nummers worden live met nog meer intensiteit gespeeld dan op CD. Dit geldt ook voor ‘U2 3D’; ‘U2 3D’ bevat een vrijwel steeds geïnspireerd gebrachte staalkaart van het totale oeuvre. Opvallend is dat oude tracks van ‘Boy’ en ‘October’, en de tussenfase van ‘Zooropa’ met ‘Pop’ in het geheel niet voorkomen. De speellijst bestaat uit veertien nummers, van ‘Sunday Bloody Sunday’ als oudste nummer tot ‘Vertigo’. Een hoogtepunt is ‘Sometimes You Can’t Make It On Your Own’, het lied dat Bono op de begrafenis van zijn vader heeft gezongen.

Behalve een echte live band is U2 een rockgroep met het hart op de goede plaats. Denk aan songs als ‘Miss Sarajevo’ over de oorlog in Bosnië of ‘Mothers of the Disappeared‘ over de Dwaze Moeders uit Argentinië. In ‘U2 3D’ wordt de ‘United Nations Declaration of Human Rights’ voorgelezen. Een mooie beeldvondst is de oproep tot ‘Coexista’ met een halve maan, davidsster en kruis in het geprojecteerde woord verwerkt. ‘U2 3D’ is als 3D-film geslaagd: de combinatie van 3D digitale projectie en een speciale bril met LCD-panelen zorgt voor een prima 3D-ervaring. De uitgestrekte linkerarm van Bono komt op een gegeven moment wel héél dichtbij. Wilde bij de rood-groene brilletjes het effect beperkt blijven tot een deel van het gezichtsveld, en verdwijnen bij een beweging met het hoofd, nu is er een voortdurende 3D-ervaring, met name bij close ups. Het werkt als volgt: zonder bril ziet men een raar dubbel beeld, dat zowel de informatie voor het rechter- als linkeroog bevat. Als men de bril opzet, ontvangt de bril een stuursignaal van een infrarood bron. Op deze manier is de bril in staat tegelijk met de projectie van beelden bedoeld voor het linkeroog het rechteroog af te dekken en omgekeerd.

Wat bij een concertfilm als deze ook helpt, is een meezingend, meeklappend en meestampend publiek. Toch is ‘U2 3D’ niet ‘Even Better Than The Real Thing’. Er zijn een paar momenten met minder inspiratie, juist bij de close ups. Op zich verklaarbaar, deze zijn namelijk apart opgenomen en het maakt wat energie en passie betreft uit of je voor 80.000 mensen speelt of voor een leeg stadion. Maar voor fans en filmliefhebbers nieuwsgierig naar de kwaliteit van het 3D-beeld is dit echt een ‘must see’.

Roberto Tjin