UFO (2018)

Recensie UFO CinemagazineRegie: Ryan Eslinger | 85 minuten | actie, science fiction | Acteurs: Alex Sharp, Gillian Anderson, Ella Purnell, Benjamin Beatty, Cece Abbey, David Strathairn, Ken Early, Brian Bowman, A.J. Ransom, Katie Eichler, David Heckel, Chauncey Ragland

Een heel geïnspireerde, diepgravende of meeslepende film verwacht je niet met een titel als ‘UFO’. Maar hoewel het geen klapper van jewelste is geworden (op welk niveau dan ook), schijn bedriegt in dit geval toch wel enigszins. ‘UFO’ is in ieder geval niet de sensationele, hersenloze B-film die je misschien verwacht. Integendeel bijna.

‘UFO’ is een prima kijkbare, intrigerende film die met een strakke focus op zijn doel afgaat, zonder zich af te laten leiden door dingen als romantische subplotjes, over-de-top actiescènes, of stripfiguurachtige slechteriken. Maar helaas ook niet door iets als een geloofwaardige motivering of de ontwikkeling van personages. Je waardering van de film zal grotendeels te maken hebben met de waarde die je hecht aan deze elementen.

Er is zeker een soort van spanning te voelen in ‘UFO’ maar het gaat hier meer om de implicaties van het ontdekken van buitenaards leven en van de emoties die daarbij loskomen, dan om het gevaar van de aliens. Ook krijgt onze held wel degelijk te maken met obstakels in zijn zoektocht naar antwoorden, maar hij wordt niet zozeer tegengehouden door stereotiepe bad guys als dat zijn doorzettingsvermogen, toewijding en intelligentie worden getest.

Derek (Alex Sharp) is een jong wiskundig genie, een beetje als Matt Damon in ‘Good Will Hunting’, maar dan zonder de attitude. Hij weet razendsnel berekeningen uit te voeren, priemgetallen te noemen, en de fijnstructuurconstante in een geluidssignaal te herkennen dat vermoedelijk afkomstig is van buitenaardse wezens die recentelijk vlak boven de aarde hebben gezweefd.

De berekeningen en snelle geest van Derek zijn hypnotiserend om te zien, ook al begrijpt de gemiddelde kijker 90% niet van wat er verteld wordt (of misschien juist daarom). Als hij steeds dichter bij de waarheid lijkt te komen en de bedoeling van het buitenaardse signaal, stijgt het opwindingsniveau bij de kijker. Ook al weet je dat het fictie is, je bent toch wel erg benieuwd wat dit allemaal betekent voor ons leven op aarde, de toekomst, het universum, onze ziel… En ja, stiekem wil je ook wel weten hoe die aliens eruitzien.

Toch lijkt het al vrij snel duidelijk dat je de aliens nooit te zien zal krijgen. Net als in ‘Contact’ (Robert Zemeckis, 1997) wordt aangenomen dat we niet in staat zijn een voorstelling te maken van het uiterlijk van buitenaards leven. Misschien erg makkelijk: dan hoeven de filmmakers ook geen wezens te bedenken, maar je krijgt dan in ieder geval niet iets banaals voorgeschoteld als alweer van die groene mannetjes (of lange, uitgerekte mensachtige wezens).

Uiteindelijk is ‘UFO’ een interessante vingeroefening en boeiend genoeg terwijl je aan het kijken bent, maar na afloop vooral een soort teaser voor de volgende stap die gezet moet gaan worden: de echte tweezijdige communicatie.

Verder is het jammer dat het hoofdpersonage en drie of vier belangrijke personages om hem heen – zijn beste vriend (Benjamin Beatty) en vriendin (Ella Purnell), FBI-agent Franklin Ahls (David Strathairn) en wiskunde-docent professor Hendricks (Gillian Anderson) – niet wat meer uitgewerkt zijn, zodat we meer om hen en hun relaties zouden geven en we ons beter in ze kunnen verplaatsen.

Wat het hoofdpersonage betreft, proberen de filmmakers hem laat in de film nog iets van een emotionele motivatie te verschaffen voor zijn obsessie met dit (mogelijke) contact en het oplossen van de code. Maar ze hadden zich de moeite beter kunnen besparen, want het achtergrondverhaaltje heeft zo weinig om het lijf, dat het meer kwaad doet dan goed. De kijker had beter de illusie kunnen houden dat Derek het allemaal doet vanwege zijn behoefte om elk wiskundig vraagstuk op te lossen. Kortom, dat het ontrafelen van dit probleem voor hem een onweerstaanbare en ultieme uitdaging is.

‘UFO’ is uiteindelijk een interessante, goed geacteerde film die de kijker, ondanks het gebrek aan diepe wiskundige kennis, effectief in de schoenen plaatst van het hoofdpersonage. Alex Sharp is een goede, sympathieke ‘stand-in’ voor de kijker en Strathairn en Anderson voegen de nodige klasse toe in hun (te) kleine rollen. De film slaagt erin om de behoeftes die bij Derek leven ook bij de kijker te creëren; om enerzijds een monsterlijk ingewikkelde puzzel op te lossen, en anderzijds het antwoord te vinden op één van de grootste vragen van de mens: ‘Zijn we alleen in het universum?’

Bart Rietvink

Waardering: 3

DVD-release: 10 oktober 2018