Un ange à la mer (2009)
Regie: Frédéric Dumont | 86 minuten | drama | Acteurs: Martin Nissen, Anne Consigny, Olivier Gourmet, Julien Frison, Pierre-Luc Brillant, Louise Portal, Jacques Germain, Saida, Salem, Jamal, Ahmed Saart, Bobker Hilal, Khadija
Sommige films verdienen een beter lot. Het is haast schrijnend en niet te bevatten hoe ‘Un ange à la mer’, van de Belgische cineast Frédéric Dumont, in alle stilte dreigt te verdwijnen. Met een minimum aan aandacht en respons van zowel pers en publiek is dit nochtans een kleinood dat de liefhebber van het betere drama moet ontdekken. Deze prent is geen meesterwerk maar won wel verschillende prijzen op kleine festivals. Het intrigerende maar donkere en ijselijke uitgangspunt had ons gedurende anderhalf uur flink bij de kladden.
De titel verwijst naar een gedicht van Baudelaire. De engel van dienst heet Louis, een twaalfjarige jongetje, die met zijn ouders en broer in een kuststadje in het Zuiden van Marokko huist. Louis leidt er een onbezorgd leventje. Het fantastische klimaat en prachtige omgeving spelen hier een grote rol in. Zon, zee en voldoende ruimte om te ravotten doen de jongen geloven dat hij in het paradijs woont. Helaas wordt die oase van onbevangenheid bedreigt door inktzwarte wolken. Zijn vader, een advocaat, is manisch-depressief. Op een dag roept hij zijn oogappel bij zich om een geheim met hem te delen: hij wil namelijk zelfmoord plegen en liefst zo snel mogelijk. Louis mag niets vertellen aan de rest van de familie. Na deze bekentenis waakt de jongen angstig over zijn vader en verliest hem geen enkel moment uit het oog, vandaar ook de link naar de Franse poëet en zijn Fleurs du Mal waarin vreugde abrupt plaats maakt voor radeloosheid. Een citroenboom in de tuin wordt een uitkijkpost vanwaar hij zijn vader kan bespieden. Terwijl zijn moeder het gezin probeert bijeen te houden krijgt Louis het alsmaar moeilijker.
Wat volgt is een onthutsende en omgekeerde vader-zoonrelatie waarbij een kind zich moet ontfermen over een volwassen persoon. ‘Un ange à la mer’ is weliswaar ingetogen maar schuwt de pijnlijke confrontaties niet. De manier waarop de vader zijn kind aantrekt en afstoot is bij momenten erg hard en zorgt voor enkele pakkende momenten. Dat is niet in het minst te danken aan de synergie tussen Olivier Gourmet, als de zwartgallige vader, en Martin Nissen. Prachtig gewoon hoe deze jonge knul, met een nog beperkte levenservaring, zijn rol aanvoelt. Het mooie kleurenpalet en de fraaie beeldcompositie (het zicht uit de kofferbak) zorgen voor een indringend stukje familiereflectie waarin de kijker angstig beseft dat er elk moment iets lugubers kan gebeuren. In die zin heeft Dumont zijn film erg slim opgebouwd door de heimelijke biecht van de vader al vroeg prijs te geven waardoor zich een onbehaaglijk gevoel opdringt.
Jochem Geelen