Un mundo menos peor (2004)

Regie: Alejandro Agresti | 90 minuten | drama | Acteurs: Monica Galan, Julieta Cardinali, Carlos Roffe, Ulises Dumont, Lidia Catalano, Mex Urtizberea, Augustina Noya, Rodrigo Noya, Eduardo Arganaraz

De regisseur tracht de toeschouwer na te laten denken over hoe de Argentijnen verbonden zijn aan de liefde voor hun land midden in de realiteit van hun recente verleden met de dictatuur. De film wil een beeld geven van de gevolgen voor een individueel slachtoffer van het voormalige militaire regime in Argentinië. De vraag is of de regisseur daarin is geslaagd. Het verhaal begint met een goede sfeertekening van de reis van Isabel en haar twee dochters naar het stille badplaatsje. Hoe stel je je in op een vader die je nog nooit hebt gezien? Wat zeg je tegen een man die twintig jaar lang is weggebleven en je wil vergeten?

Buiten het badseizoen zijn dit soort plaatsjes meestal stil en troosteloos. De daarbij horende grauwheid en triestigheid van zo´n plaatsje is op zich goed getroffen. De achterklap en de roddels van de plaatselijke bevolking, goed vertegenwoordigd in de figurantenrollen, is geloofwaardig en geeft een goed beeld van de plek waar hij zijn teruggetrokken bestaan heeft opgebouwd. Volgens de vrouwen is die arme Cholo natuurlijk in het verleden door zijn slechte vrouw onterecht behandeld.

Het aanvankelijke goede gevoel bij deze film gaat al snel verloren. Het geheel kabbelt maar voort, zonder dat er iets gebeurt dat een invulling aan het verhaal geeft. Hieraan draagt bij dat de muziek hoofdzakelijk uit zoetige strijkers bestaat, die nu niet bepaald een extra injectie aan de sfeer geeft. Een eerste contact met een lid van de plaatselijke bevolking is positief. Isabel en dochters leren de plaatselijke muziekleraar, type ideale schoonzoon, kennen die uiteraard de mooie dochter Sonia wel aardig vindt. Daarna wordt het allemaal wat clichématig. Het verhaal vertelt zich weinig overtuigend en geloofwaardig. Het is sowieso inhoudelijk al eenvoudig, karakters worden nauwelijks uitgediept. Dat maakt dat het in hoge mate voorspelbaar verder gaat. Cholo leeft in zijn eigen gefingeerde wereld en herkent zijn vrouw wel, maar praat verder met zijn klanten in de volle bakkerswinkel. Hij wil haar bestaan eigenlijk niet meer erkennen, dat verleden is afgesloten.

Naast de rollen van de twee dochters komen de andere rollen eigenlijk weinig uit de verf. De verbinding naar de militaire dictatuur, waar Cholo zo onder geleden heeft, wordt enige vorm gegeven in de persoon van de sympathieke plaatselijke vlieginstructeur die een verleden als luchtmachtpiloot heeft. Het wil allemaal niet echt beklijven. De wijze waarop dit verhaal zich naar een einde toe werkt komt gekunsteld over. Cholo wordt toch geraakt door een brief van Sonia aan hem. Uiteindelijk komt alles goed in dit verhaal dat neigt naar enig melodrama.

Rob Veerman

Waardering: 2

Bioscooprelease: 14 juli 2005