Una ballata bianca (2007)
Regie: Stefano Odoardi | 78 minuten | drama | Acteurs: Nicola Lanci, Carmela Lanci, Simona Senzaqua, Sergio Fiorentini, Gordana Miletic
Dat de film gaat over een ouder echtpaar dat niet goed met elkaar communiceert en dat ook nooit heeft gedaan, zullen we weten. De oude man (Nicola Lanci) en zijn vrouw (Carmela Lanci) die aan een terminale ziekte lijdt verkeren daarom vrijwel nooit in dezelfde ruimte en uiten via voice-overs hun grieven uit heden en verleden en maken op een hopeloos makende manier ruzie.
Om de feestvreugde te completeren begeeft een actrice (Simona Senzaqua), die misschien de jongere uitvoering is van de oude vrouw of misschien ook iets anders, wie zal het zeggen, zich op een nadrukkelijk symbolische manier door een schitterend landschap en staat in tragische poses bij prachtige ruïnes of op een niet afgebouwd viaduct of een viaduct dat is ingestort en een middenstuk mist. Vooral het laatste is een nogal platte manier om de boodschap over te brengen. Ze grossiert daarbij in diepzinnig bedoelde uitspraken als ‘we moeten de toekomst afslachten’ (huh?) en heeft een geheimzinnige band met een ooievaar.
Door deze overdreven kunstzinnige vorm liggen inhoud en vorm te ver van elkaar. De regisseur heeft zichzelf en zijn diepzinnige ideeën hinderlijk tussen de kijker en de film in geplaatst. Oorspronkelijk was het een toneelstuk, maar bij een toneelstuk is er in tegenstelling tot bij een film sprake van een directe interactie tussen publiek en acteurs. In dat geval zal de hoogdravende symboliek misschien juist diep ontroeren. Hier sluipt echter geleidelijk aan lichte irritatie binnen om over te gaan in regelrechte ergernis.
Wat is er dan wel mooi? De oude man en de oude vrouw zijn zonder meer ontroerend. Je ziet ze rondscharrelen in het huis en ze hebben mooie doorleefde gezichten. Ook krijg je in een kort tijdsbestek een goed idee van hun gewoontes en liefhebberijen en daardoor van hun leven. Verder zijn de beelden van het landschap en de muziek van een ongelooflijke schoonheid. De spelende kindertjes die waarschijnlijk de man en vrouw in hun jeugd verbeelden, zijn zoals bedoeld schattig om te zien in al hun onschuld.
Het is maar met welke verwachtingen je naar deze film gaat. Houd je van schitterende beelden en een zeer poëtisch diepzinnige benadering van de thema’s ouderdom, ziekte en het menselijk onvermogen, kom je hier zeker aan je trekken. Wil je het verdriet en de verwarring van die oude mensen zelf voelen, dan is dit beslist niet de juiste film om te bekijken.
Diana Tjin-A Cheong