Une chanson dans la tête (2008)
Regie: Hany Tamba | 98 minuten | drama, komedie | Acteurs: Patrick Chesnais, Pierrette Katrib, Gabriel Yammine, Julia Kassar, Lara Matar, Pierre Chamassian, Maggie Badawi, Majdi Machmouchi, Fady Reaidy, Mounir Khawli, Selina Choueiry, Romeo El Hachem, Rudy Khalil, Mahmoud Mabsout, Hamzi Nasrallah, Karine Lazard, Fabrice Scott, Nancy Tate, Laurence Colussi, Denis Maréchal, Béatrice Laout
In het rijtje Julien Clerc, Michel Sardou, Gérard Lenorman en Joe Dassin zou de naam Bruno Caprice niet misstaan. Caprice is de hoofdpersoon uit ‘Une chanson dans la tête’ (2008), de debuutfilm van de Libanese regisseur Hany Tamba. In tegenstelling tot Clerc en co is Caprice een eendagsvlieg. Halverwege de jaren zeventig had hij een bescheiden hitje, ‘Quand tu t’en vas’, waarna hij in vergetelheid is geraakt. Dertig jaar later werkt de door Patrick Chesnais gespeelde, aan lager wal geraakte charmezanger als receptionist in een hotel in Parijs. Zijn liefdesleven is een puinhoop en hij is verslaafd aan pijnstillers. Kortom, Bruno is een eenzaam wrak. Zijn leven wordt overhoop gegooid wanneer hij wordt uitgenodigd door Jamil Harfouche (Pierre Chamassian), een steenrijke Libanese zakenman die een imperium heeft opgebouwd met de verkoop van Turkse koffie. Zijn verwende echtgenote Randa (Julia Kassar) viert bijna haar verjaardag en hij wil haar verrassen met een optreden van de zanger.
Voor Randa heeft het kleffe liefdesliedje van Bruno namelijk een bijzondere weerklank. In de jaren zeventig was ze bij een optreden van de zanger in Beiroet toen er een aanslag werd gepleegd op haar huis. Als ze niet naar Bruno had staan luisteren was ze nu dood geweest. Ook voor haar jonge pedicure Nadine (Pierrette Katrib) draagt het liedje een emotionele betekenis met zich mee. Toen ze nog een piepklein meisje was kreeg ze het nieuws dat haar vader was gestorven. Op de achtergrond klonk Bruno Caprice. Nadine heeft het wegvallen van haar vader nog steeds niet kunnen verwerken, zoals blijkt uit de manier waarop ze relaties met mannen angstvallig uit de weg gaat. Het liedje wil ze dan ook nooit meer horen. Maar met Bruno in het land kan ze er haast niet omheen. Hoewel de Franse zanger weinig zin heeft om nog eens op te treden met dat vervelende liedje, zwicht hij voor het geld. Of het tot een optreden komt is overigens maar de vraag. Randa wordt namelijk op klaarlichte dag met Mercedes en al ontvoerd…
‘Une chanson dans la tête’ staat te boek als een komedie maar kent wel degelijk ook serieuze kanten. Bruno die de wanhoop nabij is, Randa die op de rand staat van een zenuwinzinking, Nadine die haar verdriet nooit goed verwerkt heeft. Desondanks laat Tamba de lach overheersen, vooral in de persoon van César (Gabriel Yammine), de persoonlijk assistent van Harfouche die zo karikaturaal is dat bij vlagen een glimlach op je gezicht verschijnt. Pas op het einde laat de regisseur de realiteit van alledag zien: ook in zijn wereld is toch echt oorlog in het Midden-Oosten. Helaas haalt Tamba werkelijk elk cliché dat hij kon vinden uit de kast. Alleen al in het uiterlijk van de diverse personages zijn weinig verrassingen te bespeuren. Een steenrijke zakenman is – uiteraard – klein, dik en kaal, besnord en behangen met gouden kettingen. En zijn vrouw is natuurlijk een opgedirkt, verveeld en nukkig serpent. Ook het verhaal ontkomt niet aan de overdaad aan clichés en de voorspelbaarheid viert hoogtij. Waar Tamba met zijn kleurrijke en grappige openingscredits origineel begint, laat hij die eigenzinnigheid jammer genoeg al snel varen.
Tamba heeft zich laten inspireren door Pedro Almodóvar, Dat is duidelijk te zien aan zijn kleurrijke film vol kitsch en het bonte gezelschap aan personages. Maar waar de vermaarde Spaanse cineast zijn soms bizarre maar veelal genuanceerde verhalen aanwendt om je als kijker meer te slepen in de levens van de karakters, blijft dit bij debutant Tamba achterwege. Hij mist bovendien (vooralsnog) het visueel vernuft om zijn kijkers daadwerkelijk te boeien. Tamba’s beeldvoering is vooral functioneel, meer niet. Ook met de muziek had veel meer gedaan kunnen worden. Deze film heeft het allemaal net niet. Hoewel het idee van een vergeten muzikant die nog één keer mag schitteren op het podium helemaal niet onaardig is en Libanon een verrassende en warme locatie is voor een film, stelt ‘Une chanson dans la tête’ toch behoorlijk teleur.
Patricia Smagge