Uninhabited (2010)

Regie: Bill Bennett | 90 minuten | horror, thriller | Acteurs: Geraldine Hakewill, Henry James, Tasia Zalar, Bob Baines, Billy Milionis, Terry Siourounis

Het klinkt aanlokkelijk: vakantie vieren op een onbewoond, afgelegen en grotendeels van de moderne beschaving afgesneden eiland dat is bezaaid met wonderschone en ongerepte tropische wouden en omgeven wordt door kristalheldere wateren waarin het leven welig tiert. Die mening delen ook Beth en Harry, een koppel dat toe is aan een verkwikkende en rustgevende, maar tevens enigszins avontuurlijke kampeervakantie. In eerste instantie lijkt het Australische miniparadijs ook aan de verwachtingen van het tweetal te voldoen, zeker voor zeebiologe Beth die zich kan vergapen aan de talloze bijzondere vissen en andere zeedieren in de helderblauwe en ondiepe wateren rond het eiland. Maar het duurt niet lang voordat vreemde gebeurtenissen zich aandienen en Beth en Harry tot het besef komen dat ze niet alleen op het droomeiland zijn. Aanvankelijk gaat het vooral nog om vrij onschuldige incidenten en denken Beth en Harry te maken te hebben met ketende kinderen, maar het duurt niet lang voordat hun droomvakantie uitloopt op een ware nachtmerrie.

‘Uninhabited’ lijkt aanvankelijk wel een film met het nodige potentieel, typisch zo’n kleine, met een bescheiden budget gerealiseerde bibberfilm die beter is dan veel van de duurdere, maar clichématige griezelprenten waar Hollywood na de opgedroogde golf horrorklassiekers uit de jaren tachtig en negentig van de twintigste eeuw een patent op lijkt te hebben. De natuurbeelden in het eerste deel zijn prachtig, terwijl de spanning aanvankelijk gedoseerd en vakkundig wordt opgebouwd. Maar ongeveer halverwege de film, als steeds duidelijker begint te worden wat er allemaal aan de hand is op het onbewoond gewaande eiland, verdwijnt de spanning en verandert ‘Uninhabited’ steeds meer in een voorspelbare, routineuze en weinig originele exercitie die de grauwe middelmaat maar zelden weet te ontstijgen.

Het gebrek aan spanning en memorabele scènes wordt deels veroorzaakt door de soms matig uitgewerkte plot, maar heeft ook wel te maken met het stijve acteerwerk van Henry James. Hij zet Harry neer als een volstrekt oninteressant personage, een mooie jongen met de uitstraling van een pleeborstel. Geraldine Hakewill levert als Beth een beduidend betere prestatie af, maar kan de boel uiteraard niet redden aangezien Beth en Harry de enige personages zijn die veel aandacht krijgen en gedurende het grootste deel van de film in beeld zijn. Wat uiteindelijk overblijft is een film die wel aardig begint, maar helaas niet anderhalf uur lang de aandacht vast weet te houden. Een weinig verheffende spookhuisfilm, die zich in plaats van in een vervallen gebouw op een paradijselijk eiland uit een gedateerde Bountyreclame afspeelt.

Frank Heinen