Until Dawn (2025)

Regie: David F. Sandberg | 103 minuten | drama, horror | Acteurs: Ella Rubin, Michael Cimino, Odessa A’zion, Ji-young Yoo, Belmont Cameli, Maia Mitchell, Peter Stormare, Tibor Szauervein, Lotta Losten, Mariann Hermányi, Willem van der Vegt, Zsófia Temesvári, Ádám Bot, Adam Kocsis, Adrienn Mész, Adam Zambryzcki, Boglárka Heim

‘Until Dawn’ is een interactieve horrorgame waarin spelers acht jongeren door een nacht vol angst en gevaar loodsen op een afgelegen berg, in een afgelegen huis. Door dialogen, keuzes en acties die vaak onder tijdsdruk moeten worden uitgevoerd, bepalen spelers wie de nacht overleeft, waarbij zelfs kleine beslissingen grote gevolgen kunnen hebben. De game combineert klassieke horrorclichés met een “Butterfly Effect”-mechaniek, waardoor elke speelervaring uniek en bloedstollend aanvoelt.

Toen Supermassive Games in 2015 ‘Until Dawn’ uitbracht, was dat een liefdesbrief aan het interactieve horror-genre: een zenuwslopende ode aan keuzevrijheid, suspense en de dunne scheidslijn tussen leven en dood. De aankondiging van een verfilming wekte dan ook hoge verwachtingen. Maar wie hoopt op een getrouwe vertaling van de game-ervaring, zal zich al snel realiseren dat deze ‘Until Dawn’ vooral zijn titel en einddoel met het origineel deelt. Dat doel zijnde: overleven tot de morgenstond.

In de film raakt een groep vrienden opgesloten in een afgelegen herberg, waar ze keer op keer dezelfde noodlottige nacht herbeleven binnen een mysterieuze tijdlus. Het is een soort kruising tussen ‘Cabin in the Woods’ en ‘Groundhog Day’. Daarbij moeten ze, gebonden aan onduidelijke regels, proberen te ontsnappen aan bovennatuurlijke gevaren. Waar de originele game draaide om het maken van levensbepalende keuzes in een lineair, dodelijk verhaal zonder herhaling, kiest de film voor een tijdlus-effect, waarin de personages elke avond iets meer van het mysterie ontrafelen. Sommige dingen van de vorige nacht herinneren ze zich namelijk nog wanneer de tijdlus opnieuw begint.

Hoewel de tijdlus geen element is dat rechtstreeks uit de game afkomstig is, werkt de introductie ervan in de film verrassend goed. Door de herhaling krijgt de kijker de kans om gaandeweg steeds meer te leren over de regels en geheimen van dit duistere universum. Tegelijkertijd biedt de structuur de makers een uitgelezen mogelijkheid om uiteenlopende scenario’s en fatale ongevallen te verkennen, zonder vast te zitten aan één enkel verloop. In de vroege fases van de film levert dat een prettige dynamiek op van ontdekking, spanning en variatie, waarbij elke nieuwe lus nieuwe dreiging en mogelijkheden introduceert. Het vangt op zijn manier het idee van de game best aardig.

Naarmate de film vordert, ontdekken ze uit het gastenboek dat niemand ooit langer dan dertien nachten heeft overleefd. Ze concluderen dat hun volgende dood fataal zal zijn en moeten overleven tot zonsopkomst. Op dit punt verliest de film zijn aantrekkingskracht. De creatieve manieren waarop de personages tot dan toe om het leven werden gebracht, waren het leukste element, maar dat element wordt vanwege deze realisatie volledig weggenomen. Als negatieve kers op de taart ontdekt een personage dat hij opnamen op zijn telefoon heeft van eerdere nachten, wat resulteert in een compilatie van beelden in plaats van dat we die gebeurtenissen zelf beleven.

Nog minder geslaagd is de manier waarop de film zijn plotmechanismen uit de doeken doet. In plaats van de kijker zelf verbanden te laten leggen en de regels van de tijdlus intuïtief te laten ontdekken, introduceert de film een personage met een zesde zintuig dat vrijwel alle belangrijke informatie doorkrijgt en letterlijk uitspreekt. Wat in eerste instantie mysterieus en spannend zou kunnen zijn, wordt zo gereduceerd tot uitleggerige dialogen die elke vorm van subtiliteit ondermijnen. De voortdurende plotexpositie haalt niet alleen het tempo uit de film, maar berooft het verhaal ook van de spanning die ontstaat wanneer regels en gevaren langzaam en organisch worden onthuld.

Uiteindelijk is ‘Until Dawn’ een gemiste kans. De tijdlus en bovennatuurlijke elementen bieden aanvankelijk wat variatie, maar de overmatige plotexpositie en de oninteressante personages ondermijnen de spanning. Het mist de dreiging die de game zo effectief maakte, waardoor het al snel een voorspelbare rit wordt in plaats van een meeslepende thriller.

Jelco Leijs

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 24 april 2025