Vaho (2009)

Regie: Alejandro Gerber Bicecci | 116 minuten | drama | Acteurs: Marta Aura , Sonia Couoh, Aldo Estuardo, Joel Figueroa, Francisco Godínez, Noé Hernández, Roberto Mares, Fermín Martínez, Mar Nava, Luis Manuel Ontiveros, Luisa Pardo, Teresa Rábago, Oscar Levi Villarreal, Tomihuatzi Xelhuantzin, Humberto Yáñez, Asur Zagada

Vaho betekent mist in het Spaans en zo is de film ‘Vaho’ ook: één en al mist. Niet letterlijk natuurlijk maar als kijker valt er aan het einde van de film nog steeds niet goed te begrijpen wat debuterend regisseur Alejandro Gerber Bicecci nou heeft willen vertellen. Een vijftal mensen wordt geïntroduceerd: Emilia, Efrén, José, Felipe en Andrés. Er wordt een klein tipje van de sluier van hun leven opgelicht door hun dagelijkse leven in beeld te brengen. Na een dik uur gaat het verhaal ineens acht jaar terug in de tijd en wordt – in vergelijking met het trage tempo van daarvoor – snel uitgelegd wat er toen gebeurd is. En na weer een half uur komen we weer in de toekomstige tijd en geeft Felipe een soort van schuldbekentenis, waar vervolgens helemaal niks mee gedaan wordt. En dat was het dan.

Voor één persoon is het begrijpelijk wat die gebeurtenis voor invloed heeft gehad op zijn huidige leven: de vader van Andrés, die is alcoholist geworden. Verder ontbreekt iedere logica. Felipe bekent wel schuld maar is nog steeds een venijnig mannetje dat graag manipuleert. José was vroeger een moeilijk jongetje en is dat op zijn achttiende ook nog. En Andrés was en is nog steeds een te lieve jongen vol dromen die zichzelf vol goede bedoelingen opoffert voor anderen.

Voor Mexico liefhebbers is ‘Vaho’ nog wel leuk om te kijken. Denk maar aan hoe de doden herdacht worden met kaarsjes en afbeeldingen. Typerend is dat een gestorven vrouw in de woestijn ‘heilig’ verklaard wordt en wonderen zou kunnen verrichten om zo mensen te lokken om te offeren. Of hoe mannen hun last dragen in de vorm van een loodzware kruis over de schouder op de jaarlijkse Christus processie. En vergeet niet de traditionele cultuur in de vorm van dansen en kostuums, en een sjamaan die mensen zuivert. De wat schrijnendere kant van Mexico wordt ook niet achterwege gelaten: er is een zwaar tekort aan water en als de waterwagen komt wordt er letterlijk gevochten. En natuurlijk ontbreken de hoeren niet.

Gerber Bicecci had beter de bijna twee uur die ‘Vaho’ duurt kunnen gebruiken om de karakters wat verder uit te diepen en dé gebeurtenis uit het verleden wat spannender te maken. Of hij had het lef moeten hebben gehad om hier en daar te snijden, want hij houdt wel van de herhaling en dat is ronduit saai. Zoals gezegd: voor Mexico fans wel te doen.

Barbara Plasmans