Van de kat geen kwaad – Une vie de chat (2010)
Regie: Alain Gagnol, Jean-Loup Felicioli | 63 minuten | animatie, familie | Acteurs: Nederlandse stemmencast: Maaike Cafmeyer, Rick de Leeuw, Willeke van Ammelrooy, Warre Borgmans, Koen de Graeve, Pieter Embrechts
Een geanimeerde misdaadfilm voor kinderen, hoe ga je dat in hemelsnaam vormgeven? De Franse filmmakers Alain Gagnol en Jean-Loup Felicioli kregen het voor elkaar. Als een artistieke tandem werken ze al ruim twintig jaar onafgebroken samen. Ze sloten als het ware een creatief pact waarin ze één werden. Dat resulteerde in talloze korte films, die zich moeilijk in een hokje laten stoppen. De grafische stijl van de mannen is bijvoorbeeld heel anders dan het animatiegeweld dat ons vanuit de Verenigde Staten of Japan bereikt. Onder de paraplu van productiehuis Lunanime werkten Gagnol en Felicioli aan hun eerste lange speelfilm, ‘Van de kat geen kwaad’ (2010). Nou ja, lang. Met 65 minuten (en dat is nog ruim gerekend) is deze animatiefilm nog aan de korte kant. Eigenlijk is dat jammer, want van deze bijzondere animatiefilm zou je best meer willen zien.
Centraal in ‘Van de kat geen kwaad’ staat – hoe kan het ook anders – een kat. Dino verdeelt zijn dagen tussen twee huizen. Overdag woont hij bij Zoé, enige dochter van Jeanne, commissaris bij de politie. ’s Nachts zwerft hij over de daken van Parijs in gezelschap van Nico, een uiterst behendige inbreker. Jeanne loopt op het tandvlees. Zij moet niet alleen de inbreker die verantwoordelijk is voor talrijke juwelendiefstallen arresteren, maar tegelijk ook instaan voor de beveiliging en bewaking van de Kolos van Nairobi, een enorm standbeeld waar publieksvijand nummer één Victor Costa zijn zinnen op gezet heeft. Deze gangster is ook verantwoordelijk voor de dood van een politieagent, Jeannes echtgenoot en vader van Zoé, die zich sinds dat dramatische voorval in diep stilzwijgen hult en geen woord meer spreekt. Als Zoé Costa en zijn bende toevallig op heterdaad betrapt, komen de gebeurtenissen in een stroomversnelling. In een opeenvolging van helse nachtelijke achtervolgingen kruisen alle personages tot in de vroege uurtjes voortdurend elkaars pad, elkaar helpend of bevechtend, tot boven op het dak van de Notre-Dame.
Wat direct opvalt aan ‘Van de kat geen kwaad’ is de opvallende visuele stijl die gehanteerd wordt. Origineel en kleurig en ver van het realisme dat vooral in de VS momenteel de boventoon voert in de animatiewereld. Bij Gagnol en Felicioli lijkt niets levensecht. Sterker nog, zij lijken hun inspiratie juist gehaald te hebben bij abstracte kunstenaars als Matisse en Picasso. Hier en daar een scheef lijntje of een vals perspectief en je creëert een heel eigen stijl. Het zijn net kleine (moderne) schilderijtjes. De magische stad Parijs vormt een schitterend decor en Gagnol en Felicioli maken goed gebruik van de pittoreske achtergronden (met de nachtelijke daken en de torens van de Notre Dame als meest in het oog springende voorbeelden). Visueel is deze film heel bijzonder, maar ook het verhaal is niet alledaags voor een animatiefilm die zich in eerste instantie richt op kinderen. Gagnol liet zich inspireren door de klassieke Amerikaanse misdaadfilms van onder anderen Martin Scorsese, maar ook verwijzingen naar ‘White Heat’ (1949), ‘The Night of the Hunter’ (1955) en ‘Reservoir Dogs’ (1992) komen voorbij. Neem alleen al de gangsterbende van Victor Costa, een ongecontroleerd soepzootje met bizarre schuilnamen. Wat erg fijn is, is dat een moraal à la ‘misdaad loont niet’ achterwege blijft, zodat ruimte overblijft voor de eigen interpretatie.
‘Van de kat geen kwaad’ is een bijzondere animatiefilm, mede ook door de schitterende muziek van Serge Besset, die de kijker trakteert op een verrukkelijke jazzy soundtrack die de nodige suspense weet op te roepen. Billie Holiday zingt ‘I Wish on the Moon’ en de toon is direct gezet. Voor volwassenen althans, want ‘Van de kat geen kwaad’ zal toch vooral hen aanspreken. Gagnol en Felicioli richten zich dan wellicht op een jongere doelgroep, maar voor hen is deze film te ‘zwaar’ (verwijzing naar moord, juwelenroof, gefrustreerde volwassenen). Daarmee is dan meteen het grootste minpunt aan ‘Van de kat geen kwaad’ genoemd, want verder is dit een klein pareltje, dat veel dieper gaat dan de twee dimensionale animaties die je voorgeschoteld krijgt. Kinderen halen die diepere laag er echt niet uit. De tip voor Gagnol en Felicioli is dan ook om de volgende keer net zo’n film te maken, maar er dan wel de juiste doelgroep aan te koppelen. Dan komt het zeker helemaal goed!
Patricia Smagge
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 15 december 2010