Venom: The Last Dance (2024)
Regie: Kelly Marcel | 110 minuten | actie, avontuur | Acteurs: Tom Hardy, Juno Temple, Alanna Ubach, Stephen Graham, Rhys Ifans, Chiwetel Ejiofor, Cristo Fernández, Clark Backo, Hala Finley, Brooke Carter, Ivo Nandi, Peggy Lu, Dash McCloud, Otis Winston
Niet iedere trilogie kan eindigen met een ‘Return of the Jedi’ (1983) of een ‘Return of the King’ (2003), films die jaren later nog steeds leven in het publieke geheugen van de filmkijker. Sommige trilogieën eindigen gewoon, een beetje zoals dat laatste beetje lucht dat uit een ballon ontsnapt. ‘Venom: The Last Dance’ (2024) is helaas zo’n film. De twee voorgangers waren geen meesterwerken, maar daar heeft men wel werk van gemaakt en kon je op je luie zondag zeker van genieten. ‘The Last Dance’ legt de lat hoger als finale, maar zal helaas een nare nasmaak achterlaten bij fans. Of erger, misschien laat het wel niets achter.
We volgen wederom Eddie Brock (Tom Hardy), die na zijn korte uitstapje naar het Marvel Cinematic Universe in ‘Spider-Man: No Way Home’ (2021), terug naar huis wordt getransporteerd. Thuis worden hij en zijn vriendelijke twee-onder-één-kap symbioot Venom (ook Tom Hardy) geconfronteerd met het nieuws dat ze worden verdacht van moord en worden gezocht. Eddie denkt zijn naam te kunnen zuiveren in New York, maar onderweg blijkt dat niet alleen de politie achter Eddie en Venom aanzit maar ook buitenaardse symbiootjagers. Omdat Venom het leven van Eddie heeft gered in ‘Venom: Let There Be Carnage’ (2021) hebben zij nu een speciale band. Precies wat de god van de duisternis Knull nodig heeft om te ontsnappen uit zijn gevangenis aan het eind van het universum.
Parallel aan deze veelbelovende premisse speelt zich een tweede film af, die de militaire kant van het verhaal volgt. Doktoren in een geheim lab doen onderzoek naar andere symbioten en sturen de commando’s het veld in om deze op te sporen. Het probleem zit hem precies in het woord ‘parallel’, want de twee verhaallijnen kruisen elkaar wel, maar hebben geen echte interactie. Daardoor wordt een redelijk amusante scène met Eddie en Venom vaak onderbroken door een verhaallijn die zichzelf heel erg serieus neemt, met als gevolg een enorme tonale kloof. Dat zou geëxcuseerd kunnen worden als het een interessant verhaal zou zijn, die wellicht wat minder soepel geïntegreerd is. Helaas gaat aan deze kant van het verhaal meer mis dan goed. De commando’s en doktoren hebben geen enkele kritische gedachte en lijken zich vooral te verwonderen over de brein etende aliens met veel te grote tanden. Soms haten ze de symbioten, soms vinden ze ze vooral cool en vertrouwen ze ze blind. Waarom mag de kijker zelf invullen.
Dat betekent niet dat Eddie en Venom intelligenter omgaan met de problemen waar ze tegenaan lopen. Nou wordt dat ook niet per se van de twee verwacht, maar het gaat wel heel ver als iemand zegt: “als ik dat doe komen we in levensgevaar”, om dat vervolgens toch te doen en dan verbaasd te zijn dat ze waarachter en warempel in levensgevaar zijn. De dynamiek tussen de twee personages is wel goed. Tom Hardy weet wederom te verkopen dat hij met een alien staat te praten. Helaas weet het scenario niet te verkopen dat dit hun laatste avontuur is. Alles gaat z’n gangetje, waardoor de spanning vaak ver te zoeken is en een emotionele kern mist. Het scenario hangt sowieso houtje-touwtje aan elkaar. De eerste twintig minuten van de film hadden teruggesneden kunnen worden naar vijf minuten. En nadat de film de kijker heeft laten zien wat het verhaal is, wordt dat hem dat nog één of twee keer verteld. Niet omdat het nodig is, maar omdat een film minimaal negentig minuten moet zijn. En dan stikt het ook nog eens van de flashbacks en crue uiteenzettingen. Oftewel, er zit niet genoeg film in de film.
Al met al valt het vooral tegen. Mogelijk dat de stakingen van The Screen Actors Guild in Amerika een rol speelden, want dat de film in deze staat naar de bioscoop is verscheept is wonderbaarlijk. De film opent nota bene met een rooksignaal dat het komende anderhalf uur kwalitatief uitermate teleurstellend gaat zijn, waardoor echte critici de film direct kunnen verlaten. Er zijn wel wat lichtpuntjes, zoals Tom Hardy en de actiescènes, maar die kenden we ook al uit ‘Venom’ (2018) en ‘Venom: Let There Be Carnage’ (2021). Die films hadden een bepaalde energie die ‘Venom: The Last Dance’ (2024) mist, de film-equivalent van joie de vivre. Dit is zelfs geen “zo slecht dat het goed is” of “slecht maar vermakelijk” soort film. Dit wordt waarschijnlijk ook geen film waar veel ophef over zal ontstaan. ‘Venom: The Last Dance’ (2024) zal gewoon vergeten worden.
Sam van Zuilen
Waardering: 1
Bioscooprelease: 24 oktober 2024