Verboden te zuchten (2000)

Regie: Alex Stockman | 98 minuten | drama | Acteurs: Stefan Perceval, Stefanie Bodien, Senne Rouffaer, Jacqueline Bir, Marie Bulte, Amid Chakir, Robbie Cleiren, Josse De Pauw, Youri Dirkx, Jean-Yves Izquierdo, Hans Ligtvoet, Yvonne Lohle-Tart, Karen Maris, Carole Trevoux, Ryszard Turbiasz, Roger Van Win, Mieke Verdin

Regisseur Alex Stockman heeft voor zijn film ‘Verboden te zuchten’ inspiratie opgedaan bij zijn grote voorbeeld, de Franse filmmaker Robert Bresson (‘Pickpocket’, ‘L’Argent’, ‘Au Hasard Balthazar’). Bresson wil zijn films altijd zo sober mogelijk houden. Stockman houdt ‘Verboden te zuchten’ ook erg sober. Door weinig geluid toe te voegen aan zijn film, door te filmen in zwart-wit en de karakters weinig uit te diepen is de film heel ingetogen. Nadeel hiervan is dat je als kijker niet precies weet wat er omgaat in het hoofd van de hoofdrolspelers.

De film begint in totale stilte waardoor je als kijker letterlijk het gevoel krijgt dat het verboden is om te zuchten. Pas als we iets meer te weten komen over hoofdpersoon Joris wordt het interessanter. Iedereen die wel eens verdriet heeft gehad over een verbroken relatie zal zich herkennen in Joris. Stil, teruggetrokken, niet wetend wat je aanmoet met het leven en wanhopig pogingen doen om contact te krijgen met je ex. Dit voor veel mensen herkenbare gegeven zorgt voor de nodige sympathie voor Joris, die op het eerste gezicht een saai karakter heeft en behoorlijk onsympathiek lijkt door zijn ietwat norse houding tegenover mensen om hem heen. De pogingen om zijn geliefde Valerie te benaderen, haar te bellen, en herinneringen op te halen aan hun relatie door de intercom zijn hartverscheurend. Wat de reden is van de verbroken relatie blijft een onbeantwoorde vraag.

Joris besluit na het verbreken van de relatie naar Portugal te gaan. Voor hij vertrekt logeert hij een paar dagen in een hotel in Brussel. In dat hotel bouwt hij een vriendschap op met het dochtertje van de eigenaresse. Een mooi gegeven wat veel verder uitgewerkt had kunnen worden, maar wat Stockman niet doet, om het maar kil en vlak te houden. Joris besluit om niet verder te reizen naar Portugal. Wat hem dit heeft doen besluiten is onduidelijk. Hij ontmoet een arts, waar hij op een vreemde manier een soort van vriendschap mee opbouwt. Ook ontmoet hij via deze man Luzie, de vrouw die wel eens zijn nieuwe grote liefde zou kunnen worden. Beiden hebben zij duidelijk verdriet om hun verleden en de vraag is of zij elkaar hierbij kunnen helpen of elkaar juist alleen maar meer de diepte in trekken.

De hele film straalt een kilte uit en dat komt niet alleen door de zwart-wit beelden en de depressieve status van Joris. De sfeer is een beetje moedeloos en uitzichtloos en dit kan gemakkelijk opgepikt worden door het publiek. Het is dan ook zeker geen gezellige zaterdagavondfilm, maar wel een film die je aan het denken zet over wat liefdesverdriet kan aanrichten bij mensen. Ondanks het sobere karakter heeft de film toch iets interessants. De karakters zijn namelijk wél herkenbaar en worden door de acteurs zeer geloofwaardig neergezet. Wellicht is Stockman een prima filmmaker voor de toekomst. Met ‘Verboden te zuchten’ heeft hij in ieder geval een aardig begin gemaakt, maar er valt nog veel te leren.

Eveliene Sanders