Vermiglio (2024)

Regie: Maura Delpero | 119 minuten | drama, geschiedenis | Acteurs: Tommaso Ragno, Cesare Graziadei, Roberta Rovelli, Martina Scrinzi, Giuseppe De Domenico, Carlotta Gamba, Orietta Notari, Santiago Fondevila, Rachele Potrich, Anna Thaler, Patrick Gardner, Enrico Panizza, Luis Thaler, Simone Benedetti, Sara Serraiocco, Domenico Ferraioli, Leone Gubert, Romina Cescolini, Fabio Daprà, Maurizio de Florian, Matteo Adriano Delpero, Sabrina Campagna, Melissa Bertolini, Luca Genetti, Maurizio Bontempelli, Pietro Longhi, Paolo Begher, Elio Gregori, Dario Ruffini, Camilla Pistorello, Artemisa Andreis, Mauro Leuce, Mirko Petraz

“Om een soldaat te zijn, is alsof je leeft zonder echt te bestaan; alsof je niet langer degene bent die je ooit was.” In het klaslokaal van Cesare, waar hij ex-soldaten probeert bij te scholen, klinken deze woorden zwaar. De mannen die uit de oorlog terugkeren, dragen niet alleen zichtbare littekens, maar ook een diepgeworteld zwijgen. Hun stem lijkt verloren, hun wil om te spreken vervlogen. Maar in ‘Vermiglio’ is het niet alleen de oorlog die mensen doet zwijgen.

Het is 1944. Terwijl de rest van Europa in oorlog is en fel strijdt tegen Nazi-Duitsland, lijkt het leven in Vermiglio, een afgelegen bergdorp in Noord-Italië, zijn gewone gang te gaan. Het leven in deze kleine gemeenschap is sober maar eenvoudig. De dorpelingen beoefenen elk hun ambacht en God wijst de weg. Cesare Graziadei (Tommaso Ragno), de plaatselijke schoolmeester, is een strenge en diep gelovige vader van zeven kinderen. Hij leeft strikt volgens de Bijbel en duldt geen tegenspraak. Ondanks hij intussen zeven kinderen heeft en maar drie bedden, is zijn vrouw Adele (Roberta Rovelli) vrijwel voortdurend zwanger. Buiten het huishouden heeft zij weinig om zich druk over te maken. Cesare bepaalt het lot van hun kinderen. Hij beslist wie mag studeren, wie moet werken en wie zich moet wijden aan God door het klooster in te gaan. Wanneer Pietro (Giuseppe De Domenico) en Attilio (Santiago Fondevila), twee oorlogsdeserteurs, zich door de besneeuwde takken een weg banen naar het dorp en de kerkhymne verstoren, begint Cesare de controle over zijn familie langzaam te verliezen. Attilio, een neef van de familie, zorgt ervoor dat de Siciliaan Pietro bij hen wordt opgevangen; een beslissing die het zorgvuldig opgebouwde evenwicht in het gezin doet wankelen.

Hoewel Pietro nauwelijks kan lezen en schrijven en zeer zwijgzaam is, ontsteekt hij een vuur binnen de familie Graziadei. Hij inspireert en daagt uit tot rebellie. Lucia (Martina Scrinzi), de oudste dochter, wordt verliefd op hem en raakt zwanger, wat hen dwingt te trouwen. Het plotselinge huwelijk brengt vreugde in het dorp en biedt een kortstondige ontsnapping aan het idee dat de oorlog nog steeds gaande is. Terwijl de mannen zingend rond de tafel zitten en de vrouwen zwijgend afruimen, lijkt de orde even hersteld – maar niet voor lang. Ook dochter Ada (Rachele Potrich) begint te worstelen met haar identiteit. Haar vader ontzegt haar onderwijs en dwingt haar tot een toekomst in het klooster. Enkel de leer van God zal haar ziel verrijken. Ada droomt echter van een ander pad. Tegen de kerkelijke leer in ambieert ze vreemd genoeg toch priesteres te worden. Niet om de biechtgeheimen van het dorp te horen en er over te kunnen roddelen, en vooral niet omdat ze ernaar verlangt priesteres te zijn. Ze droomt ervan omdat iedereen eindelijk zou luisteren wanneer ze spreekt.

Met ‘Vermiglio’ biedt regisseuse Maura Delpero een nuchtere, maar indringende inkijk in een kleine gemeenschap die onverstoorbaar lijkt vast te houden aan haar tradities en enkel van binnenin kan worden ontwricht. Het verhaal ontvouwt zich door de gesprekken van de dorpelingen, afgewisseld met verstilde beelden van de omgeving. Als kijker worden we meegesleept in de roddels en geruchten die door het dorp circuleren alsof we een realityshow volgen, maar dan gefilterd door de fijnzinnige blik van een art-house regisseuse, versterkt door een kundige cinematografie. Uiteindelijk vertelt ‘Vermiglio’ meer met beelden dan woorden. De uitgestrekte landschappen onderstrepen het isolement van deze gemeenschap, waar de afstand naar de postbus langer is dan de gemiddelde trektocht. Het is een plaats die, ondanks het vorderen van de twintigste eeuw, nog steeds in een pre-modern tijdperk lijkt te verkeren. Net zoals een soldaat, lijkt ook deze gemeenschap gevangen in stilte, vast in de grip van traditie, waar woorden slechts fluisteren en handelingen spreken, maar ook zij blijkt niet onaantastbaar te zijn.

Stef Roefs

Waardering: 3.5

Speciale vertoning: IFFR 2025
Bioscooprelease: 20 maart 2025