Versailles (2008)

Regie: Pierre Schöller | 113 minuten | drama | Acteurs: Guillaume Depardieu, Max Baissette de Malglaive, Judith Chemla, Aure Atika, Patrick Descamps, Brigitte Sy, Franck Bruneau, Philippe Dupagne, Matteo Giovannetti, Blandine Lenoir, Alain Libolt

‘Versailles’ is de laatste film van Guillaume Depardieu (1971-2008). De rol van anti-burger Damien past hem best: Depardieu zat als tiener al eens in de gevangenis, hield van het leven aan de zelfkant en miste bovendien een been. Hij speelt goed in het kaal-realistische ‘Versailles’, een sympathiek, net niet sentimenteel ouder-kinddrama van Pierre Schöller (‘Zéro défaut’). Hoewel er geen ster is in deze film – zwervers zijn immers even onverantwoordelijk als goedhartig in ‘Versailles’, trekt Depardieu met zijn uitdrukkingsvolle gezicht en presence veel van de aandacht naar zich toe. ‘Versailles’ is matig uitgewerkt qua personages en plotverwikkelingen, maar daar staat wat tegenover; aardige tegenstellingen en analogieën beheersen het verloop van de film. Aan het begin zien we Nina en Enzo kluivend aan een kippenkarkas in de tuin van het overdadige kasteel zitten en later, als Damien zich inmiddels over de jongen heeft ontfermd, haalt Enzo een neplakei uit het van toeristen vergeven gebouw om de zieke Damien naar het ziekenhuis te laten brengen.

Voor wie dit te ver gaat: eerder vertelde Damien Enzo een anekdote over een lakei die altijd bij de koning was – ook wanneer die sliep. Regisseur en scenarioschrijver Schöller vestigt de sympathie meteen bij aanvang op Nina; al verdwijnt zij al snel uit beeld is dat een goede keuze, gezien de afwikkeling van de film. Hij kweekt überhaupt veel mededogen voor zwervers; Schöller kruipt in hun huid door vooral hun simpele levenshandelingen en groepsgevoel te tonen en niet hun afzonderlijke karakters.

Zwervers zijn goed als categorie, lijkt Schöller te willen zeggen. Maar dat hoeft niet te betekenen dat de wereld daarbuiten slecht is, toont hij dan weer door middel van Damiens vader Jean-Jacques, een hardvochtige maar uiteindelijk menselijke man die subtiel clasht met zijn zoon – waardoor duidelijk wordt gemaakt dat het allemaal niet zo zwart-wit is in het leven. Dan valt op dat de relatief onbekende cast wel wat te bieden heeft, al blijft het mager wat de acteurs aan tekst en wij aan context krijgen voorgeschoteld; andersom blijkt ook de focus op de kleine Enzo – gezien het beperkte acteervermogen van Max Baissette de Malglaive – niet zo geslaagd; jammer ook, dat sleutelfiguur Damien niet voorkomt in de slotsequentie van de film. De spreekwoordelijke traan die uiteindelijk toch kwam had langer aan kunnen houden en zich misschien wel in het hart van de kijker kunnen nestelen.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 1 januari 2009