Viola di mare (2009)

Regie: Donatella Maiorca | 105 minuten | drama, geschiedenis | Acteurs: Maria Grazia Cucinotta, Ester Cucinotti, Ennio Fantastichini, Corrado Fortuna, Marco Foschi, Lucrezia Lante della Rovere, Gionata Maiorca, Aurora Quattrocchi, Isabella Ragonese, Valeria Solarino, Alessio Vassallo, Giselda Volodi

Een verboden liefde, een tirannieke vader, een vastbesloten jonge vrouw… Dat zijn zo ongeveer de ingrediënten van het Italiaanse drama ‘Viola di mare’. Hoofdpersoon is Angela, die naar eigen zeggen ter wereld kwam terwijl haar vader haar vijftienjarige moeder een mes op de keel hield. Met zo’n start kun je nauwelijks verwachten dat je ’s avonds na het verorberen van je pastamaaltijd nog een balletje trapt met je pa. Angela en haar vader kunnen nauwelijks met elkaar door één deur, maar dat lijkt het kind niet te deren. Sterker nog, ze gooit liever nog wat olie op het vuur door gewoon haar eigen gang te gaan, buiten te ravotten met de buurtkinderen en stiekem sigaretjes roken. En dan te laat thuis komen voor het eten natuurlijk. Een speciale band heeft het jongensachtige meisje met een van de mooiste meisjes op het Italiaanse eilandje, Sara. Maar wanneer Sara door de oorlog het eiland moet verlaten raken de twee elkaar uit het oog.

De film maakt een tijdsprongetje en Sara keert – als volwassene – weer terug. Het is jammer dat we van de tussenliggende jaren niets zien, want de kijker wordt op deze manier geacht te geloven dat Angela al die jaren smachtend op Sara heeft gewacht. Het wordt echter niet voelbaar gemaakt. Het is nogal ongeloofwaardig als Angela tegen Nicolino zegt, zo maar, out of the blue, “Sara komt wel terug”. En ja hoor, enkele minuten later is het weerzien een feit. Er zitten meer van dit soort geforceerde scènes in, wat erg jammer is. Iets meer subtiliteit had de film een hoop goed gedaan. Donatello Maiorca, die naast de regie ook het scenario schreef (en dat baseerde op het boek “Minchia di Re” van Giacomo Pilati, die op zijn beurt weer door een waar gebeurd verhaal geïnspireerd raakte), doet in het script nauwelijks moeite om clichés te omzeilen. Daardoor voelen de personages niet echt, maar wat nog erger is: hun emoties raken de kijker niet. Ook dat is spijtig, want het acteerwerk is absoluut niet slecht en het verhaal vraagt er om de kijker mee te slepen. Je blijft wel geboeid kijken, want er sluimert genoeg onder de oppervlakte, maar echt bevredigend is de ‘Viola di mare’ niet. Het gaat allemaal te makkelijk: Sara verandert van een ‘het kan niet, want wij zijn twee vrouwen, het is een zonde’-houding binnen luttele seconden naar een overtuigd lesbiënne. Ook wanneer Angela haar haren afknipt, een broek gaat dragen en zich Angelo noemt, wordt dat door vrijwel alle dorpsbewoners geaccepteerd. En wanneer er een kinderwens is, is de eerste poging meteen raak.

Maiorca heeft van ‘Viola di mare’ zo een onrealistisch sprookje gemaakt, waarin de meeste conflicten in een handomdraai opgelost worden. Waar de film, naast de prima cast, wel in excelleert is de mooie fotografie van de landschappen in Sicilië. De sfeer is erg goed neergezet: de nachten zijn pikkedonker en de zon schijnt overdag zo fel dat je je afvraagt waarom de zonnebril nog niet uitgevonden is. Daarnaast is de muziek, waar de bekende Italiaanse zangeres Gianna Nannini voor tekende, erg fraai. Maar veel mooie plaatjes, goede acteurs en een fijne soundtrack maken helaas nog geen ijzersterke film. Wel een gemiddelde.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 3 juni 2010