Violent Cop – Sono otoko, kyôbô ni tsuki (1989)
Regie: Takeshi Kitano | 103 minuten | actie, drama, thriller, misdaad | Acteurs: Takeshi Kitano, Maiko Kawakami, Makoto Ashikawa, Shiro Sano, Sei Hiraizumi, Mikiko Otonashi, Hakuryu, Ittoku Kishibe, Ken Yoshizawa, Hiroyuki Katsube, Noboru Hamada, Yuuki Kawai, Ritsuko Amano, Taro Ishida, Katsuki Muramatsu
In zijn jonge jaren was acteur/scenarioschrijver/regisseur Takeshi Kitano liftbediende in een comedyclub. Toen een van de artiesten ziek werd zag hij zijn kans schoon. Hij bood aan om de lege plek op te vullen, kreeg de zaal plat en werd een gevierde stand-up comedian. Toen Kitano jaren later gecast werd voor de hoofdrol van ‘Violent Cop’ gebeurde iets soortgelijks: regisseur Kinji Fukasaku liet op het laatste moment verstek gaan en Kitano opperde half voor de grap dat hij zich wel over het project zou kunnen ontfermen. Ook dat pakte goed uit, want Kitano lanceerde met ‘Violent Cop’ zijn carrière als een van de meest talentvolle regisseurs van Japan. Moraal van dit verhaal: sommige dingen hebben gewoon zo moeten zijn.
De eerste beslissing die Kitano nam was om het scenario te herschrijven. ‘Violent Cop’ was oorspronkelijk bedoeld als komedie, maar Kitano wilde zijn bereik als acteur graag verbreden en vond dat een serieuze film daarvoor meer mogelijkheden bood. Dat wil overigens niet zeggen dat alle humor het veld heeft moeten ruimen. Integendeel: ‘Violent Cop’ is spijkerhard maar droogkomisch en Kitano is zo slim geweest om een paar prachtige oneliners voor zichzelf te reserveren. Met Azuma kreeg Japan zijn eigen Dirty Harry; een rechercheur die zich niets aantrekt van zijn meerderen en vindt dat geweld alleen niets oplost als je er niet genoeg van gebruikt. En dat in een land waar veel waarde wordt gehecht aan gehoorzaamheid en zelfbeheersing.
Naast een keiharde politiefilm is ‘Violent Cop’ ook een esthetische film, met mooie lange shots, verrassende camerahoeken en een boeiende verhaallijn. Onder het alom aanwezige geweld broeien intriges en psychologische subplots die ervoor zorgen dat de film meer is dan een lange matpartij. Kitano is geknipt voor de rol van eigenzinnige diender maar ook Hakuryu, die de psychopathische moordenaar Kiyohiro speelt, levert een prima prestatie. Hoe meedogenloos zijn personage ook is, je begint er naarmate de film vordert toch enige sympathie voor te krijgen. Dat komt omdat Kiyohiro aan de ene kant bewonderenswaardig taai is en aan de andere kant ook zwakte kent, vooral als blijkt dat hij de speelbal is van een hoge pief die hij bijna slaafs volgt. Tel daar een ontknoping bij op die misschien niet verrassend, maar wel onvermijdelijk is, en je hebt een juweeltje waar alle liefhebbers van misdaadfilms en Japanse cinema van zullen watertanden.
Paula Koopmans
Waardering: 4