Virgin (2004)
Regie: Hanny R. Saputra | 110 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Laudya Cinthya Bella, Ardina Rasti, Angie, Ayu Azhari.
Wat is er aan de hand met de Indonesische cinema? Natuurlijk zijn twee recente films (zie ‘9 Dragons’ en deze film ‘Virgin’) te weinig om een goed oordeel te kunnen vellen, maar de overeenkomsten tussen deze beide films zijn te opvallend om te kunnen negeren. Het lijkt er op dat het Indonesische publiek houdt van véél, érg veel drama, (impliciete) sex, geweld en vooral ook van een zwaar moraliserende toon. Mix die ingrediënten door elkaar, dik ze allemaal nog even extra aan, huur acteurs en actrices in die er wel leuk uitzien, goed gepijnigd kunnen kijken, maar vooral níet kunnen acteren en je krijgt films die het genre ‘rampenfilm’ een geheel eigen invulling geven, en die je met plaatsvervangende schaamte aan je voorbij laat trekken.
‘Virgin’ gaat over drie meiden van een jaar of zestien. Ze zijn alledrie nog maagd en hebben daarnaast zo hun eigen sores. De een komt uit een nogal arm gezin, de ander ziet haar ouders nooit en de derde heeft een vader die elke avond weer met een ander grietje thuiskomt. Al snel blijft er van de maagdelijkheid van twee van de drie meiden weinig meer over. Al dan niet vrijwillig komen ze in aanraking met het andere geslacht. Alleen Biyan, de eigenlijke hoofdpersoon, weet haar maagdelijkheid te behouden. Die wil ze alleen weggeven aan een populaire acteur op wie ze heimelijk verliefd is.Ondertussen raken de meiden verzeild in de ene na de andere turbulente situatie waarin dan weer sex, dan weer drank en drugs en dan weer financiële problemen een rol spelen. Altijd komt een van de meiden wel gehavend uit de strijd, en regelmatig komt de onderlinge vriendschap onder druk te staan, maar uiteindelijk maken de drie het weer opvallend gemakkelijk en vrolijk goed met elkaar. Om zich daarna weer even vrolijk en blindelings in een volgende traumatiserende situatie te storten.
Stella en Ketie betalen uiteindelijk toch wel een hoge prijs voor hun losbandigheid en kunnen hun dromen niet verwezenlijken. De een raakt, net als haar eigen moeder, ongewild zwanger. De ander ziet haar droom om actrice te worden op wel heel wrange wijze vervuld worden doordat ze ongewild terechtkomt in een porno-dvd. En Biyan? Haar dromen komen wél uit. Ze behoudt haar maagdelijkheid, ondanks dat ze op een gegeven moment ermee instemt om zichzelf te prostitueren om de financiële problemen van de drie vriendinnen te kunnen oplossen, én ze krijgt haar felbegeerde acteur. Zelfs het feit dat hij in een serieus dramatisch bedoelde scène met zijn trouwe hondenogen aan Biyan vertelt dat hij haar nooit zou kunnen geven wat ze wilt omdat hij zo’n klein ‘gevalletje’ heeft, kan Biyan niet verontrusten. Echte liefde overwint immers zelfs het kleinste piemeltje…
Zelfs deze scène vormt echter niet het dieptepunt van de film. Dat zijn de scènes waarin de arme Biyan weer thuiskomt bij een oude man, een man bij wie ze terecht kon nadat ze haar thuissituatie is ontvlucht. Daar schrijft ze alles van zich af in een werkelijk martelende pathetische stijl met veel ‘Oooh God…’-kreten ertussen. Nadat ze uiteindelijk zeer expliciet en wanhopig heeft opgeschreven dat ze met veel verdriet zichzelf zal moeten gaan prostitueren, en ze huilend over het bureau gebogen ligt, komt het schattige oude mannetje kijken wat er aan de hand is. Hij ziet Biyan, kijkt op het beeldscherm van de computer, leest wat ze geschreven heeft en zegt met een glimlach: ‘Je kan goed schrijven! Ben je al wel eens bij een uitgever geweest?’… Tja, een hele troost.
Natuurlijk volgt ze deze wijze raad op, sterker nog: haar aanstaande klant blijkt die liefdevolle uitgever te zijn. Hij strijkt zijn hand over zijn hart, slikt zijn seksuele behoeften in en geeft haar boek uit. Het betekent een einde waarin iedereen dankzij Biyan nog goed terechtkomt. De moraal is duidelijk: zo lang je maar maagd blijft, kom je zelfs weg met een verschrikkelijk slecht geschreven boek en een nog slechter gemaakte film. Laat dat een les zijn voor iedereen!
Daniël Brandsema