Wachtkamer (2017)
Regie: Simone van Dusseldorp | 10 minuten | korte film, drama | Acteurs: Rifka Lodeizen, Moos de Vries, Aaron Wan, Ghieslaine Guardiola, Margien van Doesen, Lykele Muus, Danya Khayame, Jade Olieberg, Ties Oudeboon
Simone van Dusseldorp kennen we vooral van haar geweldige kinderfilms. Met onder meer ‘Diep’ (2006), ‘Kikkerdril’ (2009), ‘Briefgeheim’ (2010) en ‘Het leven volgens Nino’ (2014) en televisieseries als ‘Otje’ en ‘Abi’ stal ze niet alleen de harten van de allerjongste filmkijkers, maar ook van jury’s van tal van filmfestivals in binnen- en buitenland. In 2016 werd de scenarioschrijfster en regisseur geëerd met de oeuvreprijs op het Cinekid Festival. In het buitenland sleepte ze onder meer de prestigieuze prijs voor Beste Kinderfilm in de wacht op het International Children and Young People’s Film Festival in de wacht, in wat we gerust de bakermat van de kinder- en jeugdfilm mogen noemen: Zweden. Wat haar werk zo goed maakt, is dat heel goed weet wat er omgaat in de hoofden van kinderen en dat als geen ander naar het witte doek weet te vertalen. Van Dusseldorp beperkt zich echter niet uitsluitend tot het filmen voor kinderen. Zo maakte ze in het kader van NTR Kort! de korte film ‘Wachtkamer’ (2017), waarin ze haar eigen ervaringen in haar strijd tegen kanker verwerkte.
Twijfel, onzekerheid, onrust, woede. Wie te horen heeft gekregen dat hij ernstig ziek is, gaat door een achtbaan aan emoties. Vooral de tijd tussen de onderzoeken in het ziekenhuis en de dag dat je de uitslag krijgt – is het je doodsvonnis of is er nog hoop? – is slopend. Sophie Fernando (Rifka Lodeizen) gaat door deze hel. Deze jonge, alleenstaande moeder weet dat ze borstkanker heeft, maar hoe ernstig het is hoort ze later pas. Die onzekerheid nekt haar. Zie maar eens overeind te blijven. Het leven om haar heen gaat gewoon door, maar Sophie spartelt. Verdwaasd loopt ze in het rond, laverend tussen hoop en vrees. Haar tranen probeert ze weg te drukken, zeker in de buurt van haar zoontje. Als ze hem ophaalt bij een kinderfeestje, voelt ze de blikken van andere ouders in haar rug priemen; wordt er over haar geroddeld? De volgende ochtend op het schoolplein blijken meerdere ouders op de hoogte te zijn van haar situatie. Een goed bedoelde blijk van medeleven van een vader van een van de klasgenootjes van haar zoon (Lykele Muus) wuift ze weg; in gedachten gebruikt ze grover geschud. Een bos bloemen die bezorgd wordt ligt in haar toekomstvisioenen al op haar doodskist. En dat terwijl ze helemaal nog niet weet hoe ernstig haar situatie is; wie weet kan ze nog behandeld worden.
Van Dusseldorp en hoofdrolspeelster Rifka Lodeizen sleuren hun publiek mee in de wereld van onzekerheid, waarin je gedachten met je op de loop gaan. Wat iemand denkt, vul je voor jezelf al in. Medelijden hoef je niet, want je bent sterk. Maar je eigen demonen gaan met je aan de haal. De film werkt met hypnotiserende geluiden en patronen; het geluid dan de scanner in het ziekenhuis maakt, de reflectie van het water in het zwembad waarin Sophie drijft. De herhaling trekt je nog verder Sophies gedachtewereld in. Met Lodeizen heeft Van Dusseldorp een ijzersterke actrice weten te strikken, die geen woorden nodig heeft om een compleet arsenaal aan emoties te uiten. De kracht van deze film ligt hem bovendien in de herkenbaarheid; een op het oog stabiele vrouw wordt door onzekerheid over haar toekomst verscheurd. Van het zelfvertrouwen dat ze ooit moet hebben gehad, is weinig meer over. En hoe frustrerend moet het zijn dat het leven om haar heen gewoon doorgaat? Het is knap hoe Van Dusseldorp zo veel emoties in een film van slechts tien minuten heeft weten te stoppen, zonder dat het een ‘overload’ wordt, al is het einde enigszins onbevredigend. ‘Wachtkamer’ is een krachtig filmpje, waarin onzekerheid, frustraties en onrust een gezicht krijgt.
Patricia Smagge
Waardering: 3.5