Wajib (2017)

Regie: Annemarie Jacir | 96 minuten | drama, komedie | Acteurs: Mohammad Bakri, Saleh Bakri, Tarik Kopty, Monera Shehadeh, Lama Tatour, Samia Shanan, Jalil Abu Hanna, Ossama Bawardi, Ruba Blal, Shams Bawardi, Blanche Mazzawi

Een vader, een zoon, een auto en een stapel af te geven bruiloftsuitnodigingen. Dat zijn de op het eerste gezicht eenvoudige elementen van ‘Wajib’, een co-productie van de Palestijnse gebieden, de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar, Duitsland, Colombia, Frankrijk en Noorwegen. ‘Wajib’ was de inzending van de Palestijnse gebieden voor de Oscar van beste buitenlandse film in 2017, maar de film werd niet genomineerd.

Dertiger Shadi is voor even terug in Nazareth. Hij heeft onafhankelijk van zijn familie een gelukkig bestaan opgebouwd in Italië. Maar zijn zus, die nog wel bij zijn gescheiden vader in Nazareth woont, gaat binnenkort trouwen en het is zijn plicht (wajib in het Arabisch) om dan met zijn vader de uitnodigingen voor het huwelijksfeest persoonlijk af te leveren bij familie, vrienden en kennissen.

Hoewel vader en zoon op redelijk amicale wijze met elkaar praten tijdens hun autoritjes, is al snel duidelijk dat er wat spanning is. Shadi is, niet verrassend, veel westerser dan de traditioneel ingestelde Abu-Shadi. Vader is in de zestig en werkt als leraar. Palief keurt Shadi’s kleding(stijl) bijvoorbeeld af en vindt het maar niets dat zoon in Italië woont. Ook zijn carrièrekeuze kan op kritiek rekenen en Shadi wordt in een moeilijk parket gebracht als vader tegen een kennis beweert wat Shadi’s toekomstplannen zijn. Maar ook omgekeerd heeft Shadi genoeg aanmerkingen op zijn vader: vanuit zorgen om zijn gezondheid (hij moet echt stoppen met roken), maar ook over de wijze waarop hij probeert zijn promotie af te dwingen.

Tussendoor krijgen we vanuit de auto een beeld van het leven in Nazareth, waar Shadi dan ook weer commentaar op levert (de verkeerssituaties, de afvalverwerking waar nogal wat op aan te merken is…). Ook de politieke onrust blijft niet onbesproken, maar hiervoor moet je tussen de regels doorlezen. ‘Wajib’ kijkt erg makkelijk weg en dat is niet alleen te danken aan het prachtige naturelle spel van vader en zoon (Mohammad en Saleh Bakri zijn het in het echt ook), maar ook aan de vakkundige regie en het uitgebalanceerde script van Annemarie Jacir, waarbij vooral de dialogen overtuigen. ‘Wajib’ geeft op subtiele wijze weer hoe je je geboorteland kunt ontgroeien en je je daar ontheemd kunt voelen bij een terugkomst. Maar tegelijkertijd begrijpen we ook Abu-Shadi’s standpunt, dat je soms moet schipperen om te kunnen overleven en dat dat kan betekenen dat je je idealen opgeeft. Uit het leven gegrepen. ‘Wajib’ is niet vernieuwend, maar wel een bewijs van vakmanschap van de betrokkenen voor én achter de camera.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 28 maart 2019