Wakefield (2016)

Recensie Wakefield CinemagazineRegie: Robin Swicord | 104 minuten | drama | Acteurs: Bryan Cranston, Jennifer Garner, Beverly D’Angelo, Ian Anthony Dale, Jason O’Mara, Pippa Bennett-Warner, Ellery Sprayberry, Victoria Bruno, Bill Timoney, Isaac Leyva, Monica Lawson, Frederick Keeve, Derek Alvarado, Alexander Zale, Cameron Simmons, Eliza Coleman, Hal Dion, Scott St. Blaze, Ken Spassione, Tommy Otis, Angela Taylor-Jones, Carinna Rossignoli

Wegvluchten uit je dagelijkse bestaan, wie fantaseert daar nou niet over? Van het ene op het andere moment verdwijnen en zelf bepalen of en zo ja wanneer je je weer eens laat zien. De hoofdpersoon in de film ‘Wakefield’ (2016) van regisseur Robin Swicord voegt de daad bij het woord. De brave zakenman en huisvader Howard Wakefield (Bryan Cranston) heeft de avond van tevoren ruzie met zijn vrouw Diana (Jennifer Garner) gehad en besluit na een lange werkdag nog wel naar huis te gaan, maar niet door de voordeur naar binnen te stappen. In plaats daarvan besluit hij in een rommelzoldertje boven zijn garage te gaan zitten. Zo heeft hij mooi zicht op wat zich allemaal in het huis afspeelt en kan hij zijn vrouw en twee tienerdochters goed in de gaten houden. Dat zijn vrouw en kinderen zich weleens zorgen kunnen gaan maken over waar hij uithangt, komt geen moment in hem op. En hij houdt het niet bij die ene avond. Hij ziet hoe de bezorgde Diana de volgende dag de politie belt, en verkneukelt zich er alleen maar aan. Als ze dan eindelijk het huis uit durft, glipt hij naar binnen voor een warme douche, verzamelt wat levensmiddelen en nuttige gebruiksvoorwerpen en neemt zichzelf voor geen stap meer in het huis te zetten. Dan maar uit de afvalbak eten…

Het uitgangspunt van ‘Wakefield’ is intrigerend; wat als je de alledaagse sleur zomaar op pauze zou kunnen zetten, maar van een afstandje wél kunt zien wat je verdwijning voor effect heeft op de achterblijvers? In Bryan Cranston heeft de film een hoofdrolspeler die ervaring heeft met het spelen van doorsnee mannen die de koers van hun leven van de ene op de andere dag omgooien; Cranston deed dat ook al in de rol van Walter White in de televisieserie “Breaking Bad”. Dat Walter White zo’n ommezwaai maakt, is gezien zijn persoonlijke problemen ergens nog wel te begrijpen. Howard Wakefields transformatie komt echter nogal uit de lucht vallen. De stroomstoring in de trein en de lege batterij van zijn mobiele telefoon waren dan misschien tekenen aan de wand, maar om dan maar meteen je eigen verdwijning in scène te zetten gaat wel wat ver. Daar komt nog bij dat Diana – althans, voor zover wij daarover kunnen oordelen – helemaal niet zo’n vreselijk mens is als Howard ons wil doen geloven. Sterker nog, zijn gedrag lijkt te worden aangewakkerd door de angst zijn mooie, veel jongere echtgenote kwijt te raken. Vandaar ook dat hij haar als een ware voyeur nauwlettend in de gaten houdt.

‘Wakefield’ begint heel aardig, met dank ook aan Howards zwarte humor, maar verzandt na ongeveer een half uur in een slepende registratie van de monotone dagen van de inmiddels in een zwerver getransformeerde hoofdfiguur die eindeloze monologen met zichzelf houdt, af en toe afgewisseld met flashbacks waarin we ontdekken welke slinkse methodes Howard heeft toegepast om de mooie Diana af te pakken van de man die ooit zijn beste vriend was (Jason O’Mara). In het heden komt hij in aanraking met twee verstandelijk gehandicapte kinderen die in een soort zorgboerderij verderop in de straat wonen; ontmoetingen die bedoeld lijken om Howard menselijker te maken, maar die hun uitwerking compleet missen. Want sympathiek gaan we hem dus echt niet vinden, en dat is waarschijnlijk ook de bedoeling van Swicord, die het scenario baseerde op een kort verhaal van E.L. Doctorow uit 2008. Cranston is een ster in het spelen van dit soort sadistische en egocentrische klootzakken in een midlifecrisis, maar Howard Wakefield is geen Walter White, omdat we zijn handelen niet kunnen plaatsen. In ‘Wakefield’ gaat onze sympathie eerder uit naar Diana, die we uitsluitend van een afstandje mogen bekijken en die we, op de flashbacks na, nooit horen praten. Des te knapper is het dat Jennifer Garner haar voldoende ‘body’ weet mee te geven, dat we vinden dat ze beter verdient dan die harteloze Howard.

Swicord had de film nog enigszins kunnen redden met een daverend slotstuk, maar ook daar gaat ze jammerlijk de mist in; de kijker voelt zich bekocht. Jammer van zo’n intrigerend uitgangspunt en zulke degelijke acteurs.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 20 juli 2017
DVD-release: 19 januari 2018