Wall of Silence (2004)
Regie: Christopher Menaul | 97 minuten | drama, misdaad | Acteurs: James Nesbitt, Philip Davis, Ross Boatman, Jay Simpson, Stephanie Leonidas, Sophie Stanton, Calum Callaghan, Freddie Cunliffe, Matt Carpenter, Holly Weston, Mary Anne Parker, John Joseph, Barry McNicholl, Adam Deacon, Emory Ruegg
In een synopsis wil de marketingafdeling van een filmdistributeur wel eens met termen als ‘fantastische actie’ of ‘huiveringwekkend spannend’ strooien. Vaak blijkt de film in kwestie niet meer te zijn dan een goedbedoelde, maar dodelijk saaie B-film. De tv-film ‘Wall of Silence’ is dan weer de omgekeerde wereld. De productie wordt door de distributeur omschreven als ‘aangrijpend’, maar deze film is zoveel meer dan dat. ‘Wall of Silence’ is niet alleen beklemmend, het is tevens een oproep voor medemenselijkheid.
In de rolprent van regisseur Christopher Menaul word je voorgesteld aan vader en zoon Robe. Nadat zijn vader en moeder gescheiden zijn, probeert Jamie (Callaghan) de fragiele relatie met zijn norse pa te herstellen. Vader Stuart (Nesbitt) geniet van de toenaderingspoging van zijn zoon en langzaamaan lijkt de band tussen de twee te groeien. Maar dan slaat het noodlot toe. Als de zeventienjarige Jamie na een bezoekje aan zijn zus ladderzat naar huis loopt, worden hij en zijn maat aangevallen door een bende. Na een paar beledigingen van de beschonken Jamie slaan alle stoppen door bij de hangjongeren. De jongen wordt doodgeschopt. De familie van het slachtoffer schakelt de betrokken politieman Tony Cottis (Davis) in. Gezamelijk proberen ze de daders aan te pakken. Alleen is er een probleem: niemand durft te getuigen tegen de bende. Hoewel tientallen de moord op Jamie hebben gezien, heeft niemand het lef om tegen de jongeren op te staan.
‘Wall of Silence’ is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en dat maakt de film extra indringend. Menaul weet op indrukwekkende wijze de valkuilen van het melodramatische genre te omzeilen en dat heeft geresulteerd in een bijzondere film. De prent kruipt al snel onder je huid vanwege de realistische weergave van het verhaal. Op een scherpe manier schetst ‘Wall of Silence’ het tragische verhaal dat aan de film vooraf ging. Je leert de familie Robe kennen als fatsoenlijke mensen met de nodige problemen. Ook de poltieman die het moordonderzoek leidt is geen eendimensionale held. De getuigen van de zinloze dood van Jamie zijn dan weer een stel zelfzuchtige angsthazen. Kortom: je kijkt naar echte mensen. De regisseur brengt het verhaal op sobere wijze in beeld. Geen enkel personage is overwegend sympathiek. Zo beledigt Stuart de mensen van wie hij houdt en verzuipt in zelfmedelijden. Begrijpelijke emoties, maar als je hem tekeer hoort gaan tegen de politieman die hem wil helpen, dan zou je hem tot kalmte willen manen. Ook Cottis is geen stereotype rechercheur, de man is geobsedeerd in de moordzaak en verwaarloost zijn gezin. De getuigen daarentegen zijn mensen die meer uit zelfzuchtigheid handelen dan uit medemenselijkheid. Toch verdienen de meeste personages je sympathie, want hun emoties zijn inleefbaar. Menaul wijst niet met een belerend vingertje.
Het acteerwerk is zonder twijfel dé grote kracht van deze film. Vooral Nesbitt is fantastisch in zijn rol van getraumatiseerde vader die steeds verder wegglijdt in een web van pijn en zelfmedelijden. De acteur zet zijn rol op intense wijze neer en laat de allesverzengende pijn van verlies van je scherm afspatten. Nesbitt krijgt goed tegenwicht van Davis. De politieman wordt continu overmand door twijfels, omdat de zaak maar niet wil vlotten. De getuigen zijn niet happig om de gang naar de rechtszaal te maken. De angst voor wraakacties van de jeugdbende zijn reeel. Davis weet de knagende onzerheid en de obsessie van zijn karakter overtuigend neer te zetten. Een derde belangrijke rol wordt vertolkt door Leonidas. De actrice viel voor het eerst op in het sprookjesachtige ‘MirrorMask’ waar ze een lievig meisje speelde. In ‘Wall of Silence’ weet ze in een heel andere rol te overtuigen, namelijk als ordinair straatmeisje dat een belangrijke sleutelrol speelt als getuige. Zelfs de figuranten die hoofdschuddend hun gezicht van de moord afwenden maken indruk.
Dit is geen simpele, geromantiseerde film: Dit is de werkelijkheid. ‘Wall of Silence’ laat zien wat een moord doet met mensen. Families worden ontwricht, gewetens beginnen op te spelen en oude wonden worden opengereten. Het meest verontrustende aan deze film is dat scenario zich vrijwel ieder weekend herhaalt. Menaul geeft de slachtoffers een stem door de gevolgen van hun dood te belichten. ‘Wall of Silence’ roept op tot medemenselijkheid en rechtvaardigheid. Het juiste doen is nooit makkelijk, maar wel noodzakelijk. ‘Wall of Silence’ zet je aan het denken over morele keuzes. Wat zou jij doen: je blik afwenden in stilzwijgen of je geweten volgen met alle gevolgen van dien? Apathie is een begrijpelijke emotie, maar desalniettemin niet goed te praten. Een zinloze dood zoals die van Jamie Robe verdient niemand. Indringende boodschap in een indrukwekkende film.
Frank v.d. Ven