WarGames: The Dead Code (2008)
Regie: Stuart Gillard | 95 minuten | drama, thriller | Acteurs: Matt Lanter, Amanda Walsh, Colm Feore, Gary Reineke, Susan Glover, Nicolas Wright, Chuck Shamata, Maxim Roy, Trevor Hayes, Claudia Ferri, Vlasta Vrana, Ricky Mabe, Claudia Black, Russell Yuen, Robert Higden, John Maclaren, John Koensgen, Alberto Delburgo, Lucinda Davis
‘Wargames’ was een populaire film in de jaren tachtig, zo’n film waar veel mensen met warme gevoelens aan terugdenken. Een piepjonge debuterende Matthew Broderick stal de show in deze high tech thriller, die uitkwam in een tijd dat computers nog mysterieus waren. Ruim een kwart eeuw later volgt ‘WarGames: The Dead Code’. Inmiddels heeft het gros van de huishoudens al zo’n ding thuis en is het geheimzinnige en bedreigende er wel een beetje van af.
‘WarGames: The Dead Code’ is geen remake en geen vervolg, het enige dat beide films gemeen hebben is de WOPR of Joshua en zijn bedenker, professor Stephen Falken. ‘Wargames’ heeft een 21ste eeuw make-over gekregen en dat betekent dat Joshua inmiddels is overgenomen door R.I.P.L.E.Y. (niet de enige flauwe referentie naar andere films), een supercomputer, en ook de politieke situatie is erg 2008, want in plaats van de koude oorlog maken we ons druk om de War on Terror.
Onze held is de in Philadelphia wonende intelligente Will Farmer, adequaat neergezet door Matt Lanter – niet zo leuk als Matthew Broderick, maar hij voldoet wel. Zijn kameraad, Dennis Nichols (Nicolas Wright) spoort hem aan een online spel te spelen, wat echter R.I.P.L.E.Y.’s manier is om uit te zoeken of je een potentiële terrorist bent. Het spel spelen kost namelijk veel geld – Will komt hieraan door de bankrekening van zijn Syrische buurman te plunderen (hij wil het terugbetalen als hij wint) – en als je zo goed bent dat je een bepaald level hebt gehaald, moet je wel een terrorist zijn. Wil je lol beleven aan ‘Wargames: The Dead Code’ moet je vanaf dit moment al je gevoel voor logica overboord gooien. Ondertussen lukt het Will in de gunst te komen bij de aantrekkelijke Annie D’Mateo (Amanda Walsh), die niet alleen knap is wat uiterlijk betreft, maar ook haar hersens optimaal gebruikt: ze schaakt en weet Wills inbreuk op haar PC te verijdelen…
Op het Ministerie van inlichtingen en informatie maken we kennis met het team achter R.I.P.L.E.Y. die zojuist automatische een groepje vermeende terroristen heeft uitgeschakeld met een precisie van 98,6 %. Trots op zijn ‘meisje’ is hoofd van de afdeling, T. Kenneth Hassert (Colm Feore), maar wanneer Will tot het level is gekomen waarmee hij een rood vlaggetje bij zijn naam heeft gekregen, gaan alle alarmbellen rinkelen en wordt niet alleen Wills buurman gearresteerd, ook zijn moeder, die bij een chemische fabriek werkt (en dus mogelijkheden genoeg heeft om een bom te maken) wordt afgevoerd. Will weet nog van niets, hij is op weg naar Montréal voor een schaakwedstrijd, vanwege Annie dus. Op het vliegveld merkt hij dat er iets mis is, hij betrekt Annie in het geheel en de rest van de film brengen de twee vluchtend voor het team achter R.I.P.L.E.Y. door. Stephen Falken helpt een handje en uiteindelijk moet Will zorgen dat Joshua het opneemt tegen R.I.P.L.E.Y.
‘WarGames: The Dead Code’ is een overwegend overbodige film. Zoals gezegd ontbreekt het de film aan bijna elke vorm van logica. Dat zou niet zo erg zijn, als het verhaal maar te volgen zou zijn, maar ook hier heeft scenarioschrijver Randall Badat de plank goed misgeslagen. Er valt regelmatig geen touw aan vast te knopen: personages worden zo maar afgeserveerd, Hassert slaat als een blad aan een boom om, de computers worden eigenschappen toegekend waarvan eenieder met een greintje verstand van IT in lachen uit zal barsten, … het is niet om vrolijk van te worden. Gelukkig zullen de verwachtingen bij de meeste fans van het eerste uur al niet te hoog gespannen zijn en met die insteek valt er nog wel lol te beleven aan de film. Typisch geval van verstand op nul, kijken en na afloop weer vergeten.
Monica Meijer