Waterborne (2005)

Regie: Ben Rekhi | 78 minuten | drama, romantiek, thriller | Acteurs: Christopher Masterson, Jake Muxworthy, Jon Gries, Christopher Berry, Ajay Naidu, Mageina Tovah, Shabana Azmi, Lindsay Price, Clara Smyth, Noah Segan, Jenna Dewan, Sarabjit Singh Kaloti, Al Sapienza, Don Swayze, Bubba Da Skitso

Onze eigen prins Willem-Alexander heeft met zijn interesse voor waterbeleid al laten zien zijn vinger goed aan de pols te hebben van de huidige problematiek in de wereld. De onder meer door Al Gore’s documentaire ‘An Inconvenient Truth’ aangespoorde wereldwijde milieubewustheid heeft dit aanvankelijk als hobby-onderwerpje van de prins toch in een nieuw perspectief gesteld. Zo moet er continu gekeken worden naar de bescherming van ons land tegen het wassende water, maar is het ook belangrijk om zuinig om te springen met water, een product dat we eigenlijk als vanzelfsprekend beschouwen. Maar, wat als het water uit de kraan ineens totaal niet meer bruikbaar is? Je kan er niet mee douchen, en mag het niet eens meer drinken. Het is een horrorscenario dat onze Prins waarschijnlijk niet eens overwogen heeft, maar wat de kostbaarheid van dit product op een afgrijselijke manier aantoont.

Deze situatie treft de inwoners van Los Angeles in Ben Rekhi’s intrigerende drama ‘Waterborne’. Vóór het maken van deze film was regisseur Rekhi al jarenlang gefascineerd door waterpolitiek en waterrechten, en hij had altijd al het beeld in gedachten van een familie die aan de eettafel zit met een glas water in het midden, waar niemand van mag drinken. Wanneer hij op een dag aan het fietsen was op een dam, en aan één kant een gigantisch waterreservoir zag en aan de andere kant de gemeenschap die dit water nodig heeft, kreeg hij uiteindelijk zijn idee voor de film. Deze oorsprong van de film verklaart ook de toon en invalshoek ervan. Dit is geen opwindende actiefilm waarin de terroristen met veel bombast en stoere oneliners worden opgespoord en terechtgesteld. Nee, het gaat hier om de impact van zo’n ingrijpende situatie op de gemeenschap. Hoe gaan de mensen hiermee om en wat komt er allemaal aan de oppervlakte in dit soort stressvolle tijden? Het is deze intieme benadering die de film zijn kracht geeft. Dit wordt nog eens versterkt door de dicht op de huid van de personages zittende (digitale) camera, met veel close-ups van (delen van) gezichten in hun reacties op het nieuws over de besmetting en de steeds levensbedreigender wordende omstandigheden.

Net als films als ‘Magnolia’ en ‘Crash’ (waarmee deze film ook op muzikaal gebied veel gemeen heeft) worden er hier verschillende verhalen en personages parallel aan elkaar gevolgd. Deze structuur is handig om te laten zien hoe divers mensen in dit soort hectische situaties kunnen reageren. De tagline bij de film, die stelt dat de mens onder deze omstandigheden als ieder andere dier is vanwege zijn strijd om te overleven, is altijd een interessant uitgangspunt in de manier waarop crises de ware aard van individuen laten zien. Een eerdere, wat sensationele aanpak van dit onderwerp zagen we bijvoorbeeld terug in ‘Battle Royale’. Sommige mensen blijken te gaan samenwerken om de crisis te beslechten, terwijl anderen pure egoïsten worden en bereid zijn hun beste vriend zonder pardon te doden. Dit soort verschillen komt ook voor in ‘Waterborne’. Bodi (Jake Muxworthy) draait langzaam door, slaat vrienden in elkaar, en bedreigt een winkeleigenaar met ene pistool, terwijl rechtschapen militair Ritter (Jon Gries) juist zijn racistische collega in toom probeert te houden en het goede pad probeert te bewandelen. Het best ontwikkelde verhaal is dat over de Sikh-familie van Vikram Bhatti (Ajay Naidu) die een kruidenierswinkeltje heeft en tijdens de crisis gouden zaken doet door hun verkoop van flessen water.

De meeste aandacht wordt echter gegeven aan een onderwerp dat in zichzelf weinig met de terroristische actie te maken heeft, te weten Vikrams relatie met het blanke meisje Lillian (Mageinah Tovah), dat slechts mondjesmaat door de moeder van Vikram (Shabana Azmi) wordt geaccepteerd. Dit verhaal wordt erg subtiel geacteerd en geeft een aandoenlijk beeld van de ontluikende liefde tussen Vikram en Lillian, een proces dat door de crisis versneld wordt. In tijden als deze besef je namelijk het belang van bepaalde personen om je heen en wil je het liefst zo dicht en vaak mogelijk bij je in de buurt hebben. Het verhaal van de watervergiftiging zelf en de grote implicaties hiervan, komt relatief wat minder goed uit de verf. Ideeën over de onmogelijkheid om een prijskaartje aan zoiets noodzakelijks als water te plakken, en over de oorlogen die er om water gevoerd zouden kunnen gaan worden wanneer dit schaars wordt, zijn prikkelend, maar krijgen geen concrete uitwerking. De mensen in Los Angeles raken bijvoorbeeld massaal in paniek, maar is niemand op het idee gekomen om naar andere steden of landen te gaan om water te importeren? Wat waren de reacties van andere steden of regeringen? Hebben deze nog aangeboden om te helpen? En hoe is de verantwoordelijke uiteindelijk opgespoord?

De crisis zelf eindigt nu ook in een betrekkelijke anti-climax. Toch is de angst en onzekerheid tijdens het kijken van de film goed voelbaar en is de keuze voor een persoonlijke invalshoek een verstandige (alsmede een noodzakelijke vanwege het relatieve lage budget). De kijker wordt nu direct betrokken bij een grote crisis en kan werkelijk meeleven, middels de belevenissen van enkele personen, met wat er op grote schaal plaatsvindt en kán plaatsvinden. Geen water meer… je moet er niet aan denken.

Bart Rietvink