Way Down (2021)

Recensie Way Down CinemagazineRegie: Jaume Balagueró | 117 minuten | actie, avontuur | Acteurs: Freddie Highmore, Astrid Bergès-Frisbey, Sam Riley, Liam Cunningham, Jose Coronado, Luis Tosar, Emilio Gutiérrez Caba, Axel Stein, Daniel Holguín, Famke Janssen, James Giblin, Frank Feys, Fernando Martín, Vicente Gil

Kindsterren komen in allerlei soorten en maten. Er zijn natuurlijk genoeg voorbeelden van tragische jonge sterren die nooit hebben leren omgaan met hun roem en zichzelf verloren in drank en drugs. Waar de één zijn verslaving uiteindelijk te boven komt en als volwassene hernieuwd succes beleefd (zoals bijvoorbeeld Drew Barrymore), raken anderen verstrikt in een web waar ze moeilijk uitkomen (Corey Haim, Brad Renfro om er maar een paar te noemen). Je hebt ook kindsterren die bij het opgroeien te veel van hun knuffelbaarheid en charme kwijtraken en daardoor ineens minder interessant zijn voor het grote publiek. Waarom groeide voormalig kindster Christian Bale wél uit tot een grote, Oscarwinnende ster en droogde de star power van Macauley Culkin rap op zodra hij in de puberteit kwam? Een andere interessante vergelijking is die tussen Haley Joel Osment, het jongetje uit ‘The Sixth Sense’ (1999) dat ons zo wist in te palmen met zijn ‘I see dead people’ en Freddy Highmore, die bij het grote publiek doorbrak als Charlie Bucket in Tim Burtons kleurrijke verfilming van Roald Dahls klassieker ‘Charlie and the Chocolate Factory’ (2005). Waar Osment (die overigens ook te zien was in ‘Forrest Gump’, 1994) zijn kwetsbare charme kwijtraakte en tegenwoordig amper nog te zien is, beleeft Highmore op met name het kleine scherm ook als twintiger successen met geprezen rollen in onder meer ‘Bates Motel’ en ‘The Good Doctor’.

Op het witte doek is het ook voor Highmore nog even zoeken naar de juiste rol. De Spaanse filmmaker Jaume Balagueró – vooral bekend van de horrorfilmreeks ‘REC’ – castte hem in zijn heistfilm ‘Way Down’ (2021, op de Amerikaanse markt uitgebracht onder de titel ‘The Vault’) als Thom, een briljante jonge ingenieur die bij zo’n beetje elke grote multinational aan de slag kan, maar geheel tegen de wens van zijn vader in ervoor kiest om in zee te gaan met de mysterieuze Lorraine (Astrid Bergès-Frisbey) die blijkt te rekruteren voor Walter (Liam Cunningham). Walter haalde een jaar eerder met zijn duik- en bergingsbedrijf een eeuwenoude schat uit de Spaanse wateren, maar moest deze tot zijn grote frustratie direct weer inleveren bij de Spaanse autoriteiten. De schat wordt nu bewaard in de Bank of Spain in Madrid, in een van de zwaarst bewaakte en lastigst te kraken kluizen. In de bank loopt bovendien een bewaker (José Coronado) rond die zijn taak net iets te serieus neemt. Walter heeft al een whizzkid (Axel Stein), een logistiek expert (Luis Tosar) en zijn ervaren collega-schatzoeker James (Sam Riley) aan boord en de vingervlugge meesteroplichtster Lorraine, maar hij heeft nog een ‘man met een plan’ nodig, iemand die de kraak tot in de puntjes plant en voorbereidt en die persoon moet Thom worden. Het ideale moment voor de kraak wordt op een presenteerblaadje aangeboden: het Spaanse voetbalelftal speelt over een paar dagen de finale van het WK voetbal 2010 in Johannesburg; heel het voetbalgekke Spanje ligt plat als tegen Nederland (!) de allereerste wereldtitel in de wacht kan worden gesleept.

Heistfilms of capers moeten het doorgaans hebben van een spannende opbouw, een ensemble dat op elkaar ingespeeld is en elkaar aanvult, een ingenieus en vaak net iets te complex plan en een vleugje humor. De set-up van ‘Way Down’ is in elk geval veelbelovend, met een korte intro waarin de herkomst van die o zo kostbare schat wordt geduid en we zien wat er gebeurde toen Walter en James de schat uit de zee opvisten. Zodra het personage Thom bij de operatie gehaald wordt, wordt het allemaal wat minder overtuigend; waarom slaat deze brave jongen al die lucratieve deals af en waarom gaat hij in zee met onbekenden? Het avontuur zal blijkbaar lonken, maar Thoms motieven zijn niet duidelijk en dat blijft het personage gedurende de hele film achtervolgen. Wellicht is het de uitstraling van Highmore, die weliswaar al eens psychopaat Norman Bates neerzette maar toch altijd die lievige uitstraling blijft houden, die hier niet helemaal op zijn plaats is. Het ensemble oogt in zijn geheel wat flegmatiek, terwijl met name Cunningham en Riley zich toch allang bewezen hebben met eerder werk. Het spelplezier wat er bij een dergelijke kraakfilm van af zou moeten spatten, ontbreekt. Balagueró lijkt verreweg de meeste aandacht te hebben besteed aan de look van zijn film – het oog wil immers ook wat en daarmee kan hij de aandacht allicht wat afleiden van het gebrekkige script dat door liefst vijf verschillende schrijvers werd neergepend. En het moet gezegd: visueel doet ‘Way Down’ dankzij puik werk van director of photography Daniel Aranyo weinig onder voor de toppers in het heistgenre. Maar het verbloemt de zwaktes in het script, zoals dat we al van meet af aan aanvoelen dat een van de crewleden niet helemaal zuivere bedoelingen heeft, jammer genoeg niet.

‘Way Down’ wil graag die spannende, enerverende caper zijn waar de energie, passie en het plezier van afspat. Maar waar een écht goede film ons dat allemaal laat zien, voelen en beleven, laat het script van deze film het de personages simpelweg opdreunen. Zo zie je maar dat een handvol sympathieke acteurs, een interessante premisse en geïnspireerde cinematografie niet voldoende zijn om een sterke film te maken. ‘Way Down’ is zeker niet vervelend om naar te kijken, maar je bent deze film na afloop ook heel snel weer vergeten.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 25 november 2021
DVD- en blu-ray-release: 24 juni 2022