We Are Twisted Fucking Sister! (2014)

Regie: Andrew Horn | 134 minuten | documentaire, biografie, komedie, geschiedenis, muziek

Als je denkt dat ‘We Are Twisted Fucking Sister!’ de zoveelste muziekdocumentaire is, je weet wel: zo’n dertien in een dozijn film waarin de geschiedenis van een ooit populaire band van de beginjaren tot het onvermijdelijke uiteenvallen uitgebreid uit de doeken gedaan wordt, dan heb je het mis. Dat heeft natuurlijk veel te maken met het onderwerp. Noem het, gezien de bandnaam, toeval, maar de levensloop van Twisted Sister is nogal ‘twisted’. Jonge enthousiaste broekies die bij elkaar komen om muziek te maken, in lokale clubs optreden, hopen op een platencontract, groupies, drank, drugs… Dat zijn zes vinkjes, maar ’We Are Twisted Fucking Sister!’ laat zien dat de carrièreverloop van de heavy metalband volgens een andere route is gegaan. De tweede reden dat ‘We Are Twisted Fucking Sister’ afwijkt van de gemiddelde rockumentary, is dat regisseur Andrew Horn er voor koos om niet de gloriedagen van de rockband vast te leggen in zijn film – hun doorbraak kwam in de jaren tachtig – maar te focussen op de jaren daarvoor. En dat waren er nogal wat. Voer genoeg voor een interessante film dus!

Twisted Sister begon in 1972 als Silver Star. Gitarist Jay Jay French (echte naam: John Segal) werd erg beïnvloed door David Bowie en Lou Reed en maakte zich hun manier van kleden  – glitter en drag – al snel eigen. Er waren nogal wat bandwisselingen, zangers kwamen en gingen,  bassisten en keyboardspelers werden vervangen, maar de band, die zich pas in 1973 Twisted Sister ging noemen, kwam wel aan de bak. Er waren periodes dat ze maar liefst vijf shows per avond deden en dat zes avonden per week. Twisted Sister was een echte club-band. Ze waren vaste klant van een aantal goedbezochte clubs in New York, New Jersey en Connecticut en de bezoekersaantallen groeiden gestaag. Hun repertoire bestond onder andere uit covers van Led Zeppelin. In 1976 kwam er een belangrijke ommekeer: Dee Snider (echte naam: Danny Snider) kwam bij de band als zanger. De frontman bleek niet alleen over een gouden keel te beschikken, ook zijn omarming van de drag-look viel in goede aarde. Daarnaast wisten de heren het publiek op te hitsen door hun ongezouten mening over actuele onderwerpen tijdens de optredens kenbaar te maken. Legendarisch is hun ‘Disco Sucks’-routine, waarbij ze zelfs een pop van Barry White – als vertegenwoordiger van het genre – ophingen. Toen bleek dat een aantal racisten dit specifieke showonderdeel toejuichte, wist de band niet hoe snel ze daarmee op moesten houden.

Ondanks de enorme verkoopcijfers – shows voor 4000 man waren eerder regel dan uitzondering – had de band nog steeds geen platendeal. Desondanks verdienden ze bergen geld. In 1979, bij een gratis openluchtconcert in Long Island, kwamen in plaats van de verwachte tweeduizend man maar liefst 23.000 bezoekers. Onvoorstelbaar. In ‘We Are Twisted Fucking Sister!’ wordt op komische wijze duidelijk waarom het contract van de platenmaatschappij zo lang op zich liet wachten. Je moet het de muzikanten horen vertellen om het te geloven.

Een rockumentary kan haast niet zonder de geijkte talking heads en ook ‘We Are Twisted Fucking Sister’ ontkomt daar niet aan, maar met leading men Jay Jay en Dee heeft Andrew Horn zonder meer goud in handen. Ze zijn grappig, zelfbewust, goudeerlijk en weten tot in de kleinste details nog smeuïge anecdotes uit de jaren zeventig op te lepelen. Het feit dat zij – tegen alle conventies in – nooit een slok alcohol hebben gebruikt, best bijzonder voor rockartiesten, zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan hun opvallende helderheid van geest. ‘We Are Twisted Fucking Sister!’ is onmisbaar voor de fans, maar eigenlijk moet geen enkele muziekliefhebber deze film overslaan. Dik twee uur genieten.

Monica Meijer

‘We Are Twisted Fucking Sister’ verschijnt vrijdag 4 maart 2016 op 2-DVD (inclusief director’s commentaar en 2 uur aan bonusmateriaal).