We Don’t Belong Here (2017)

Regie: Peer Pedersen | 85 minuten | drama | Acteurs: Catherine Keener, Anton Yelchin, Kaitlyn Dever, Riley Keough, Annie Starke, Molly Shannon, Justin Chatwin, Austin Abrams, Debra Mooney, Maya Rudolph, Cary Elwes, Michelle Hurd, Sarah Ramos, Mary Quick, Mark Famiglietti

Als jongetje van een half jaar oud kwam Anton Yelchin eind 1989 samen met zijn ouders, een wereldberoemd Russisch kunstschaatspaar, vanuit Sint Petersburg naar de Verenigde Staten. In een interview in de Los Angeles Times uit december 1989 vertelde zijn moeder dat een vrouw naar haar toe was gekomen, naar haar zoon wees en zei: “Hij is prachtig. Hij wordt later acteur.” Profetische woorden, zou later blijken. Al hoopten Antons ouders aanvankelijk nog dat hij in hun voetsporen zou treden. Maar de jonge Yelchin had de kunstschaatsgenen van zijn ouders niet geërfd. “Ik bakte er echt niks van”, zei hij later. “Vervolgens wilde ik wetenschapper worden, maar nadat ik de badkamer in brand had gestoken, moest ik ook daar van afzien. Mijn droom was om basketballer te worden. Maar ja, ik ben een niet bepaald erg grote, blanke, Russisch-Joodse jongen, dus dat werd ook niks.” De dame met helderziende blik die hem als baby al een toekomst als acteur toedichtte, bleek gelijk te hebben. Yelchin maakte op elfjarige leeftijd zijn debuut in ‘A Man Mostly Water’ (2000), en zou vervolgens onder meer schitteren in ‘Hearts of Atlantis’ (2001), ‘Alpha Dog’ (2006), ‘Terminator Salvation’ (2009), ‘Only Lovers Left Alive’ (2013) en drie ‘Star Trek’-films. Een veelbelovende carrière werd in de kiem gesmoord, toen Yelchin in juni 2016 bij een bizar ongeluk door zijn eigen auto klem werd gereden en overleed. De talentvolle Russisch-Amerikaanse acteur werd slechts 27 jaar.

De allerlaatste film die Yelchin maakte was ‘We Don’t Belong Here’ (2017), van debuterend regisseur Peer Pedersen. Catherine Keener speelt Nancy Green, moeder van vier kinderen. Het gezin is zoals ze dat noemen nogal disfunctioneel. De enige die ze allemaal op een rijtje lijkt te hebben is de oudste dochter Madeline (Annie Starke), de andere kinderen hebben stuk voor stuk psychische problemen. Dochter Elisa (Riley Keough) is een succesvol zangeres, maar onder de oppervlakte gaat een hoop leed schuil. Ze maakte in haar jeugd een heftig trauma mee, dat haar voor het leven tekende. Wellicht zit ze daarom ook vast in een nogal moeizame relatie met Tomas (Justin Chatwin). Merkwaardig genoeg is haar moeder niet op de hoogte van de ware toedracht van haar problemen, en weet ze dientengevolge ook niet waarom Elisa de banden met thuis verbroken heeft. Maxwell (Anton Yelchin) is Nancy’s lievelingetje, haar enige zoon. Ooit kwam hij uit de kast tegenover zijn jongste zusje, krabbelde weer terug maar worstelt sindsdien met zijn seksualiteit. In één van de eerste scènes zien we hem zijn haar bleken en vervolgens uit een raam springen – zijn tragische geliefde achterna? Alsof jeugdtrauma’s, suïcidaliteit en worsteling met seksuele identiteit binnen één gezin niks is, is er ook nog de jongste dochter van het gezin Green, Lily (Kaitlyn Dever), die lijdt aan een bipolaire stoornis en weigert haar medicijnen te slikken. Moeder Nancy weet het ook allemaal niet meer (niet verwonderlijk!) en vindt steun – en meer! – bij haar beste vriendin Joanne (Maya Rudolph).

Mocht je denken: dat is wel héél veel wat de familie Green te verwerken krijgt binnen negentig minuten; daar heb je helemaal gelijk in. Hoeveel narigheid kan een mens verdragen? De personages an sich zijn interessant, maar door ze allemaal gezamenlijk in één film te zetten, wordt het wel erg veel. Doseren was hier het toverwoord geweest. Had Pedersen de problemen van één, of hooguit twee familieleden uitgelicht, dan hadden we het beter kunnen behappen en was de grote lijn beter uit de verf gekomen. Naast een overdosis problemen valt ‘We Don’t Belong Here’ ook op door zijn chaos. We zien de gebeurtenissen door de ogen van Lily, die behalve aan een bipolaire stoornis ook aan waanbeelden lijkt te lijden, want regelmatig zien we dingen op het scherm gebeuren die niet echt plaatsvinden (blijkt later dan). Heel soms werkt zo’n ‘niets is wat het lijkt-aanpak’, maar hier duidelijk niet. Je voelt je als kijker in de maling genomen. De cast, met de geweldige Catherine Keener voorop, doet zijn best, maar weten ook geen orde te brengen in de chaos die ‘We Don’t Belong Here’ heet. Voor debutant Peer Pedersen, die niet alleen verantwoordelijk is voor de regie, maar ook voor het scenario, hebben we een tip: zorg ervoor dat je de volgende keer wat meer focus hebt. Want ergens is de potentie van deze filmmaker zeker zichtbaar, maar in de wirwar van psychische wrakken, warrige verhaallijnen en misleidende beelden raakt al het betrokken talent danig ondergesneeuwd.

Patricia Smagge

Waardering: 2

VOD- en Digital Download-release: 29 maart 2017
DVD-release: 7 juni 2017