We’re All Going to the World’s Fair (2021)

Regie: Jane Schoenbrun | 86 minuten | drama, horror | Acteurs: Anna Cobb, Michael J Rogers, Turner Greaves, Theo Anthony, Holly Anne Frink, Marc Santiago, Slight Sounds, Evan Santiago, May Leitz, Karen Cavanaugh, David Buzen, Ilan Barnoon, Carlos Zozaya

Nadat regisseur Jane Schoenbrun begin 2024 furore maakte met hun film ‘I Saw the TV Glow’, begon er wat meer aandacht te komen voor hun eerdere werk. ‘We’re All Going to the World’s Fair’ is regisseur Jane Schoenbruns debuut als speelfilmmaker. Met een budget van $ 15.000 en een onervaren cast waren de verwachtingen bij de release van de film niet al te hoog gespannen. Nu de nieuwe film van Schoenbrun vooral lof oogst, moet dat verwachtingspatroon wat worden bijgesteld.

Casey (Anna Cobb), een introvert tienermeisje, besluit tijdens haar kerstvakantie mee te doen aan een online horrorrollenspel. Na het volbrengen van een ritueel zou haar leven en lichaam langzaam moeten veranderen. De opdracht is om de symptomen bij te houden, op te nemen en naar het internet te uploaden.

Casey volgt veel andere deelnemers door hun video’s op internet te bekijken. Deze deelnemers rapporteren dat ze merken dat ze in iets verschrikkelijks veranderen. Een van de participanten deelt dat hij sinds het ritueel voelt dat er Tetris-blokjes van zijn keel naar zijn maag vallen en dat hij bang is voor wat er gebeurt als de blokjes zijn maag bereiken. Casey rapporteert zelf dat ze van een afstand naar zichzelf is gaan kijken, zoals ze vroeger ook deed toen ze aan het slaapwandelen was. Ze is zich bewust van wat ze doet, maar ze heeft er geen invloed op. Als er een auto op haar af zou rijden, heeft ze niet de controle om voor die auto weg te springen.

JLB (Michael J. Rogers) maakt zich zorgen om Caseys transformatie en probeert contact met haar te leggen. Ze spreken af dat Casey zoveel mogelijk blijft uploaden, zodat hij haar in de gaten kan houden. Wat begon als een rollenspel lijkt nu toch wel serieuze vormen aan te nemen, voor zowel Casey als de kijker. De grenzen tussen fantasie en realiteit beginnen langzaam te vervagen.

Dat Jane Schoenbrun een getalenteerde filmmaker is blijkt wel uit hoe ‘I Saw the TV Glow’ ontvangen werd. Achteraf bezien lijkt voornoemde film ook een natuurlijke progressie voor Schoenbrun. Veel stilistische elementen vinden hun oorsprong in ‘We’re All Going to the World’s Fair’: de muziek, de neon-overgoten scènes en het vervagen van de grenzen tussen fantasie en realiteit. Ook in deze film gebruikt Schoenbrun een medium binnen de film om een gedeelte van het verhaal te vertellen. In dit geval online video’s, in het geval van ‘I Saw the TV Glow’ een tv show.

Schoenbrun maakt dus veelvuldig gebruik van op internet geplaatste videos, om het verhaal vooruit te stuwen. Dat is misschien wel het element waarvoor Schoenbrun het meeste lof verdient. Niet alleen omdat het een originele manier is om een verhaal te vertellen, maar ook omdat zoveel films hebben geprobeerd om over te brengen hoe het is om “online te zijn”. Dit is een van de weinige films die daar in slaagt. Die erin slaagt een beeld te schetsen van hoe het is om op te groeien in een tijd waarin het normaal is dat je alles met het internet deelt. Die schetst hoe trends uitgroeien tot een rage; de griezelige mythologie die bijna onmiddellijk wordt gecreëerd, de zoektocht naar verbinding en de eenzaamheid die mensen drijft.

Anna Cobb is uitstekend in haar rol als Casey. Ontzettend ongemakkelijk, maar dat is exact wat je van Casey verwacht. Dat dit haar eerste grote rol is, mag een verrassing heten, zeker omdat Schoenbrun graag gebruikmaakt van lange onafgebroken shots, waarin Cobb minutenlang foutloos moet acteren. Zo zit midden in de film een scène waarin Casey zichzelf opneemt terwijl ze ongemakkelijk aan het zingen en dansen is. Midden in het nummer breekt ze opeens uit in gegil, waarna ze doorgaat met zingen en dansen alsof er niets is gebeurd. Het lijkt haar geen enkele moeite te kosten.

Rogers’ optreden daarentegen is matig. Niet alleen qua acteerkunsten, maar ook het personage dat hij speelt in zijn algemeenheid. Wat hij op de mat legt past niet echt in de internetcultuur die Schoenbrun wil overbrengen. Casey en JLB hebben op enkele momenten contact via Skype, maar daarbij heeft hij zijn camera niet aan. Dat maakt hun interacties een stuk minder interessant. Het geeft de film een extra dimensie doordat Casey zich niet echt een voorstelling van JLB kan maken, maar dat is niet voldoende om JLB voor de film tot positief element te rekenen.

Hoewel ‘We’re All Going to the World’s Fair’ op veel punten lof verdient, laat Schoenbrun ook wel wat steken vallen. Voor een horrorfilm ontbreekt het aan horrorelementen. De film lijkt op te bouwen naar een bepaalde gebeurtenis, maar uiteindelijk blijft een spectaculaire finale achterwege. Het helpt daarbij niet dat de film vrij traag is. Op momenten komt daardoor de ongemakkelijkheid van Casey beter uit de verf, maar gezien deze trage opbouw, worden er verwachtingen geschept die niet worden waargemaakt. Het einde van de film kan dan ook niet bekoren. Zeker aangezien naar mate de film zijn einde nadert, Casey (het interessante deel van het verhaal), grotendeels plaats moet maken voor JLB.

‘We’re All Going to the World’s Fair’ is een uniek en eigentijds portret van de manier waarop de digitale wereld ons beïnvloedt, vooral voor jongeren die opgroeien met internet als een vanzelfsprekend onderdeel van hun leven. Hoewel de film niet aan alle verwachtingen voldoet, met name wat betreft het horrorgehalte, biedt hij wel een intrigerende kijk op de vervagende grens tussen realiteit en fantasie in een online context. Jane Schoenbrun laat zien een sterke eigenzinnige stem te hebben, en met de lof voor ‘I Saw the TV Glow’ in het achterhoofd, is het duidelijk dat hun werk een blijvende indruk achterlaat. Het is uitkijken naar hun volgende project.

Jelco Leijs

Waardering: 3.5