We’rewolves-Werewolves: the Dark Survivors (2009)

Regie: Edward Bazalgette | 88 minuten | fantasie, mockumentary | Acteurs: Rachael Ancheril, Christian Bako, Rob Bird, Brent Crawford, Sydney Kondruss, Stephanie Langton, Chris Mathers, Michael Scratch, Joanna Swan

‘We’rewolves: the Dark Survivors’, van regisseur Edward Bazalgette, is een nepdocumentaire in de trant van ‘The Blair Witch Project en ‘[Rec]’. In deze mockumentary, die mede door Animal Planet werd verwezenlijkt, doen rechercheur Jack Breedlove (Chris Mathers) en zoöloge Ivy Carter (Stephanie Langton) onderzoek naar een aantal bizarre moorden die rond het Great Lakes District in Noord-Amerika hebben plaatsgevonden. In eerste instantie wordt er aan aanvallen door een wild dier gedacht maar verdere aanwijzingen lijken naar een duisterder en oud geheim te wijzen. Op zich is het een leuk gegeven: een documentaire over de zoektocht naar de waarheid achter weerwolven waarbij vooral aandacht wordt besteed aan de oorsprong van deze legendarische monsters. Zoals te verwachten is, wordt hiervoor werkelijk van alles bijgehaald: archeologie, oude manuscripten, hondsdolheid, erfelijkheid en zelfs de Vikingen die ooit in Amerika zouden zijn geland. Het moge duidelijk zijn, dit is teveel van het goede. Mystiek en oude mythes zijn vaak op wetenschappelijke manier te verklaren en het lijkt interessant om vanuit deze gedachtegang onderzoek naar weerwolven te doen. Maar om nu werkelijk alles met elkaar te combineren en op deze manier in niet chronologische volgorde het Europa van de zeventiende eeuw, de Vikingen en weerwolven samen te voegen tot een overkoepelend geheel werkt wel heel erg op de lachspieren.

De film weet werkelijk voor geen seconde interessant te worden, en dat is toch best apart in een tijdsgeest waarin vampiers en weerwolven aan een immense comeback bezig zijn. Aan het eind van de twintigste en het begin van de eenentwintigste eeuw werd mede met ‘Underworld’ en ‘Blade’ een revival ingezet. Sinds 2008 wordt de filmmarkt zelf overspoeld met films als ‘Twilight’, ‘Cirque du Freak’ en zelfs arthouseproducties als ‘Let the Right One In’. Deze overdaad aan genrefilms maakt een nepdocumentaire dan ook compleet overbodig en menigeen zal bij het zien van weerwolven die niet tegen zonlicht kunnen en bloed drinken, families die zich verschuilen om hun geheim te bewaren en de transformatie van gedaante (verreweg de beste scène van de film) dan ook wel eens aan eerder genoemde films moeten denken of zich afvragen of de regisseur niet alle mythes door elkaar haalt om er proberen iets boeiends uit te halen. Dit lukt dan ook totaal niet. Een thema dat langzamerhand aan zijn eigen succes ten onder lijkt te gaan met ook nog eens het idee van een nepdocumentaire kan niet anders dan te ontaarden in een nietszeggende productie. ‘We’rewolves’ is een totaal onzinnige film over menselijkheid en wolf zijn, natuurlijke drang en roedelgedrag. Weer wolven, zucht…

Meinte van Egmond