What Men Want (2019)

Recensie What Men Want CinemagazineRegie: Adam Shankman | 117 minuten | komedie, fantasie, romantiek | Acteurs: Taraji P. Henson, Kristen Ledlow, Josh Brener, Kellan Lutz

Ondanks het serieuze gebrek aan diepgang was ‘What Women Want’ uit 2000, met een wereldwijde opbrengst van 375 miljoen dollar een groot succes aan de box office. In deze film van Nancy Meyers draaide het om een door Mel Gibson gespeelde arrogante playboy die vrouwen als voetveeg gebruikt. Wanneer hij met een föhn in een volle badkuip belandt en geëlektrocuteerd wordt, beschikt hij ineens over een bijzondere gave: hij kan de gedachten van vrouwen lezen. De schok is groot als hij ontdekt dat de meeste vrouwen een grondige hekel aan hem hebben en hij besluit zijn nieuwe gave te gebruiken om zijn collega Darcy (Helen Hunt) de loef af te steken en de promotie voor haar neus weg te kapen. Hij had echter nooit gedacht dat hij verliefd op haar zou worden. Een luchtige, niks-aan-de-hand-komedie, met een beetje belegen concept wellicht, die met name het vrouwelijk publiek massaal naar de zalen trok. Hoewel er al jaren over gesproken werd om een remake van deze film te maken, maar dan verteld vanuit het vrouwelijk perspectief – Cameron Diaz was ooit in beeld voor de hoofdrol – duurde het tot 2019 eer die film er zou komen. De creatieve armoede is definitief toegeslagen in Hollywood…

Niet Diaz maar Taraji P. Henson speelt de hoofdrol in ‘What Men Want’, geregisseerd door Adam Shankman (‘Hairspray’, 2007). Haar Ali Davis is een stoere tante, met meer ‘ballen’ dan menige man. Ze vloekt als een bootwerker, gebruikt haar ellebogen om hogerop te komen in haar carrière, gaat agressief te werk als ze een man wil versieren en staat nogal egocentrisch in het leven. Als manager van succesvolle sporters doet ze het hartstikke goed, maar de promotie die haar zo toekomt gaat toch elke keer weer aan haar neus voorbij. Volgens haar baas (Brian Bosworth) komt dat doordat ze niet goed begrijpt wat er in mannen omgaat (vrijwel haar volledige clientèle bestaat uit vrouwelijke topsporters, maar dan wel van het niveau Serena Williams). En dus zet Ali haar zinnen op het binnenhalen van Jamal Barry (Shane Paul McGhie), een groot basketbaltalent die op het punt staat als eerste gekozen te worden in de jaarlijkse ‘NBA-draft’. Om wat stoom af te blazen na de misgelopen promotie stuurt Ali’s trouwe en nederige assistent Brandon (Josh Brener) haar naar het vrijgezellenfeest van haar vriendin Mari (Tamala Jones), alwaar een als medium bijklussende kapster annex drugsdealer (heerlijk over de top gespeeld door zangeres Erykah Badu) haar Haïtiaanse thee laat drinken. Als ze vervolgens bij het uitgaan dan ook nog een klap op haar hoofd krijgt, staat haar leven op zijn kop. Vanaf het moment dat ze bijkomt in het ziekenhuis, blijkt ze namelijk de gedachten van mannen te kunnen horen/lezen.

Uiteraard levert dat de nodige komisch bedoelde ontboezemingen op, maar de meeste mannen blijken er vrij oppervlakkige gedachten op na te houden (meestal over welgevormde damesachterwerken) en de platte humor pakt negen van de tien keer niet goed uit. Alleen het contrast tussen datgene dat jaknikker Brandon zegt en wat hij denkt, zijn daadwerkelijk grappig. Ali besluit haar nieuw verworven superkracht te gebruiken om recht op haar doel af te gaan: Jamal Barry binnenhalen. Ze krijgt daarbij te maken met de vader van de jongen, een door Tracy Morgan gespeelde karikatuur die luistert naar de naam Joe Dolla (!) en die aangeeft vrouwen die geen gezin hebben niet te vertrouwen. En dus schuift Ali de knappe barkeeper en weduwnaar Will (Aldis Hodge), met wie ze een onenightstand beleefde maar vervolgens niet zo netjes behandelde, en diens zesjarige zoontje naar voren als haar gezin; let wel, zonder hen op de hoogte te brengen van haar plannetje. Natuurlijk komt het bedrog uit en moet Ali diep door het stof om haar fouten recht te breien.

Vrouwen in ‘mannenrollen’, het is een van de trends in het Hollywood van nu. Al heeft Ali uit ‘What Men Want’ wel wat meer vooroordelen om tegenaan te boksen dan haar mannelijke evenknie uit ‘What Women Want’; ze probeert in een keiharde mannenwereld haar plekje veilig te stellen, doet haar stinkende best en krijgt dan doodleuk te horen dat ze, alleen vanwege haar vrouw-zijn, nooit een partner in het bedrijf kan worden. Daar ligt een heel interessante, feministische invalshoek klaar om in het verhaal geregen te worden. Echter, Shankman en scenarioschrijvers Tina Gordon, Alex Gregory en Peter Huyck kozen ervoor een toch al niet originele premisse uit te werken met een overdaad aan voorspelbare en flauwe grappen. Taraji P. Henson is een talentvolle actrice die haar sporen al lang en breed verdiend heeft; zou ze deze rol gebruiken om even wat stoom af te blazen? Want subtiel kun je het niet noemen. Via haar onderonsjes met haar vader (Richard ‘Shaft’ Roundtree!) krijgen we flarden van backstory voorgeschoteld, maar niet voldoende om van Ali Davis een personage van vlees en bloed te maken. Dat wordt enigszins gecompenseerd met het feit dat haar personage wel een bepaalde ontwikkeling doormaakt – ze leert meer uit te gaan van haar eigen kracht, in plaats van zichzelf constant te blijven vergelijken met haar mannelijke collega’s – maar die boodschap wordt ons in de laatste twintig minuten nogal geforceerd door de strot geduwd.

Blijft over een flauwe komedie waarbij je om de haverklap denkt ‘had dat nou wat subtieler aangepakt’. Voor de sportliefhebbers valt er overigens nog wel wat te genieten; grote namen uit de NBA (Karl-Anthony Towns, Shaquille O’Neal, Grant Hill, John Collins en Dallas Mavericks-eigenaar Mark Cuban), WNBA (Lisa Leslie) en NFL (Devonta Freeman) komen voorbij in cameo’s.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 14 maart 2019
DVD- en blu-ray-release: 24 juli 2019