What We Do in the Shadows (2014)
Regie: Jemaine Clement, Taika Waititi | 86 minuten | komedie | Acteurs: Jemaine Clement, Taika Waititi, Jonathan Brugh, Cori Gonzalez-Macuer, Stuart Rutherford, Ben Fransham, Jackie van Beek, Elena Stejko, Jason Hoyte, Karen O’Leary, Mike Minogue, Chelsie Preston Crayford, Ian Harcourt, Ethel Robinson, Brad Harding, Isaac Heron, Yvette Parsons, Madeleine Sami, Aaron Jackson
‘What We Do in the Shadows’, een zogenaamde mockumentary over het dagelijkse, burgerlijke leven van een stel samenwonende vampiers in Nieuw Zeeland, is een van de grootste – en leukste – verrassingen van het jaar. Het is een film die interessant maar wat flauwtjes begint, en gaandeweg steeds onweerstaanbaarder wordt, totdat je niets anders kunt doen dan je gewonnen geven. Als een vampier die je langzaam besluipt, hypnotiseert, en dan zijn tanden in je nek zet.
In het begin van de film maken we kennis met Viago, een dandy van 379 jaar oud. Hij ligt in een diepe slaap in zijn kist, maar staat op het punt om gewekt te worden door zijn digitale wekker, die om 6 uur ’s avonds afgaat. Hij duwt zijn deksel open, steekt zijn armen recht naar boven, en ‘scharniert’ met rechte benen overeind terwijl hij in de camera kijkt en glimlacht. Bijna trots, alsof het een goocheltruc is die hij net heeft geleerd. Als hij zich vervolgens met een vet Duits accent voorstelt en de hele tijd zo kinderlijk en verwijfd blijft glimlachen, lijkt het erop dat de komedie wel erg flauw en voor de hand liggend zal worden. Of blijven.
Gelukkig valt dit reuze mee. Sterker nog, de opeenstapeling van grappen en de verzameling kleurrijke, steeds interessanter wordende personages, maken van ‘What We Do in the Shadows’ een buitengewoon aanstekelijke horror-comedy. De makers weten veel te doen met, enerzijds, het vis-uit-het-water concept, met al eeuwen levende vampiers die zich staande moeten zien te houden in een moderne cultuur, en anderzijds, de grap dat vampiers (ongeveer) dezelfde huiselijke, banale problemen hebben als jij en ik. Dus zien we vampiers die, in onze op het uiterlijk ingestelde cultuur, moeite hebben om zich van hun beste kant te laten zien aangezien ze geen spiegelbeeld hebben. Dus maken de flatgenoten snelle, totaal niet lijkende tekeningen of schilderingen van elkaar ter vervanging. Erg handig is het daarom dat een technologisch bekwaam mens in hun midden komt, en ze kennis laat maken met digitale camera’s, waarmee ze zichzelf eindelijk goed kunnen bekijken. Ook het internet is een openbaring: nu kunnen ze veilig naar (filmpjes van) zonsondergangen kijken en is het ineens heel eenvoudig om een maagd te vinden.
Verder kibbelen ze over wie de afwas moet doen, en dat het prima is dat sommigen mensen mee naar huis nemen om te vermoorden, maar leg dan wel even wat kranten op de grond voor het bloed. En als er een ruzie ontstaat, stijgen ze een meter op en blazen wat naar elkaar als een stel krolse katten, om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag (een breiwerk bijvoorbeeld).
Er is eigenlijk, naast af en toe wat flauwigheden, te veel leuks om op te noemen. De klassieke strijd tussen vampiers en weerwolven komt hier op een droogkomische manier voorbij. Als onze vampiervrienden een bende weerwolven tegenkomen (gewoon in menselijke gedaante), gooit één van de vampiers bijvoorbeeld een stok weg, waarna een weerwolf er instinctief achteraan gaat. Erg komisch is ook het gedeelte waarin een stel agenten aan de deur komt terwijl de vampiers net in een (letterlijk) vliegend gevecht verwikkeld zijn, en er een lijk van een vampierdoder in de kelder ligt. Viago heeft ze gehypnotiseerd zodat ze geen alarmerende dingen zullen zien, maar hij weet niet precies hoe lang de hypnose duurt. Dus wanneer ze in de kelder aankomen en het lijk bestuderen merken ze alleen op dat die zware steen op zijn borst wel pijn moet doen, en dat het een flinke kater zal worden. Maar dan blijft er een stil staan: “Hé, wat is dat?!” (spannende muziek) “Jullie hebben geen rookmelder. We raden aan om er een te installeren. Dat is wel zo veilig.”
De makers krijgen het zelfs nog voor elkaar om gevoelens van sympathie en warmte op te wekken voor sommige personages, die tot op zekere hoogte ook nog karakterontwikkeling doormaken. Een diep doorwrocht drama kun je het hiermee niet noemen, maar het maakt de film nog net een tikje memorabeler en charmanter. En het biedt een extra reden, naast de vele komische momenten, om de film nog een keer te bekijken. Als een hernieuwde ontmoeting met een stel (heel) oude vrienden. Zeer aparte vrienden, dat wel natuurlijk.
Bart Rietvink
Waardering: 4
Bioscooprelease: 18 december 2014
DVD-release: 17 februari 2015