Wheel of Fortune and Fantasy – Gûzen to sôzô (2021)

Recensie Wheel of Fortune and Glory CinemagazineRegie: Ryûsuke Hamaguchi | 121 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Kotone Furukawa, Ayumu Nakajima, Hyunri, Kiyohiko Shibukawa, Katsuki Mori, Shouma Kai, Fusako Urabe, Aoba Kawai

‘Wheel of Fortune and Fantasy’ is een van de nieuwste films van de Japanse regisseur Ryûsuke Hamaguchi, een van de meer veelbelovende filmmakers van het afgelopen decennium. Hamaguchi weet wel raad met script en regie, zo bewees hij al eerder met het bejubelde ‘Drive My Car’ (2021). In tegenstelling tot de laatstgenoemde titel is ‘Wheel of Fortune and Fantasy’ echter een anthologiefilm. De 121 minuten van de film zijn verdeeld over drie episodes, die met elkaar verweven zijn door middel van thematiek en filmstijl. De verhalen variëren van emotioneel beladen liefdesperikelen tot leerzame identiteitsverwisselingen.

In het eerste verhaal “Magic (or Something Less Assuring)” zijn twee beste vriendinnen, de assertieve Meiko (Kotone Furukawa) en de iets rustigere Tsugumi (Hyunri) achter in een taxi aan het kletsen over een man die Tsugumi heeft ontmoet, en haar groeiende belangstelling voor hem. Al snel wordt echter duidelijk dat de man in kwestie de ex-vriend van Meiko is. Zij besluit hierop om haar voormalige geliefde te gaan bezoeken, een beslissing die resulteert in een hevige en hoogstpersoonlijke discussie. De onschuldige Tsugumi weet ondertussen van niets.

Het eerste verhaal van ‘Wheel of Fortune and Fantasy’ is een perfecte korte film. Hamaguchi heeft met dit eerste segment een sfeervolle en emotioneel resonerende short weten te maken, die op verscheidene punten sterke overeenkomsten heeft met bepaalde plotelementen uit ‘Drive My Car.’ De kracht van dit verhaal schuilt vooral in de ondoorgrondelijkheid van de personages. Elke keer als je denkt dat de film alles over zijn karakters heeft prijsgegeven, duikt er weer iets nieuws in het verhaal op, waardoor je perceptie van hen ogenblikkelijk verandert. Dit zijn gecompliceerde karakters, met een geheel eigen instructieboekje. De emotie is zonder meer het meest rauw in dit segment. En daarin slaagt Hamaguchi met vlag en wimpel.

Het tweede verhaal, “Door Wide Open”, draait om Segawa (Kiyohiko Shibukawa), een universiteitsprofessor van in de vijftig die net een literaire prijs heeft gewonnen, Sasaki (Shouma Kai), een student die recentelijk door Segawa van de universiteit is verwijderd, en een oudere student, Nao (Katsuki Mori), die een liefdesaffaire heeft met Sasaki. De laatste overtuigt haar, uit bitterheid, om Segawa erin te luizen bij de faculteit. Nao dient Segawa te verleiden om zo zijn reputatie te schaden. Wat begint als een wederdienst voor Sasaki, neemt echter al snel een andere, meer persoonlijke vorm aan. De professor en student blijken namelijk het nodige met elkaar gemeen te hebben.

Dit deel ontvouwt zich met een paar goed bedachte plotwendingen, waarbij seks en de impact van erotische proza een grote rol speelt. De chemie tussen Kiyohiko Shibukawa als Segawa en Katsuki Mori als Nao is een van de beste eigenschappen van dit verhaal. De manier waarop hun gesprek zich in de film ontwikkelt en vervolgens tot een onvoorzienbare conclusie komt, is weergaloos. Dan gaat de film echter nog voor een paar minuten door, en wordt er een troebel einde bereikt. De conclusie van dit deel voelt ietwat dweperig en onvoltooid. Hierdoor is dit deel van iets mindere kwaliteit dan zijn voorganger.

Het derde segment, “Once Again”, speelt zich af in een realiteit waar een computervirus onbedoeld persoonlijke gegevens vrijgeeft, waardoor iedereen weer als vanouds pen en papier gebruikt. We volgen Moka (Fusako Urabe), een vrouw van middelbare leeftijd die een schoolreünie bijwoont, met de hoop om een vriendin van vroeger te ontmoeten. Ze heeft geen geluk, en de reünie passeert verder benepen. De volgende dag, per toeval, spot ze haar vriendin op het treinstation. Beide vrouwen gaan het gesprek met elkaar aan. Al snel blijkt Nana (Aoba Kawai) een ander persoon te zijn, en de hele zaak een misverstand. Dit feit deert de twee echter niet, aangezien ze de behoefte voelen om hun conversatie met elkaar voort te zetten.

Met dit slotstuk maakt Hamaguchi de minste indruk. Dat ligt niet aan de acteurs (zowel Fusako Urabe als Aoba Kawai acteren uitstekend), maar juist aan de uitwerking. De verwikkelingen zijn niet erg interessant en de clou is vaak ver gezocht. Hoe vriendschap kan ontstaan op de meest onverwachte momenten, is een puur en menselijk thema, maar het vindt hier nooit de kracht die het daadwerkelijk meeslepend maakt. Was de film begonnen met dit segment, dan had het misschien iéts meer indruk gemaakt, maar op de derde en laatste indelingsplaats voelt het een tikkeltje tegenvallend.

Toeval en keuze spelen een belangrijke rol in ‘Wheel of Fortune and Fantasy.’ Hamaguchi is geïnteresseerd in deze thema’s en houdt ervan om ze in zijn films te integreren. Zijn zienswijzen op menselijke relaties zijn aandoenlijk, maar ook meedogenloos. Zijn nieuwste film blinkt echter vooral uit in de dialogen, zowel qua inhoud als uitvoering, waarbij hij een minimalistische werkwijze toepast als het gaat om productie en framing. De Japanse cineast bereikt bij vlagen een mate van focus die doet denken aan het werk van Yasujirô Ozu. En dat verdient alleen maar lof.

‘Wheel of Fortune and Fantasy’ ontkomt niet helemaal aan het vaste struikelblok van de anthologiefilm, namelijk dat niet alle verhalen even interessant zijn. Dat is spijtig, maar schaadt de film niet op een vitaal niveau. Daar zijn de geslaagde elementen nou eenmaal té goed voor.

Len Karstens

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 16 juni 2022
VOD-release: 21 september 2022