White Chicks (2004)
Regie: Keenen Ivory Wayans | 97 minuten | komedie, misdaad | Acteurs: Marlon Wayans, Shawn Wayans, Anne Dudek, Maitland Ward, Brittany Daniel, Jamie King, Busy Philipps, Terry Crews, Jessica Cauffiel, Jennifer Carpenter
De film ‘White Chicks’ is ontsproten uit de breinen van de broertjes Wayans. Eerdere komedies van de acterende en regisserende broers konden rekenen op niet malse kritieken van recensenten. Hun twee ‘Scary Movie’-films werden door de (inter)nationale pers de grond in geboord. De humor die de broers hanteren is nogal plat, gemakkelijk en ranzig. Dat deze vorm van humor niet per se op slechte beoordelingen hoeft te rekenen hebben de Farelly-broers wel bewezen met hun films(Theres something about Mary (1998), Dumb and Dumber (1994)). De kracht van een komedie ligt in de karakters, kortom aansprekende personages en niet zozeer de vorm van humor die gebezigd wordt. Juist het gebrek aan goede personages nekt ook weer deze productie van de Wayans.
‘White Chicks’ is een schaamteloze kopie van eerdere (genre)films met hetzelfde thema, zoals ‘Big Momma’s House’ (2000) en ‘Mrs. Doubtfire’ (1993). De regisseur doet geen enkele moeite om boven de concurrentie uit te stijgen. immers: If it ain’t broke, don’t fix it’. Helaas is de formule van dergelijke films allang uitgewerkt. Wat overblijft is een stamppot vol clichés homofobe grappen en gemakzuchtige plotlijntjes.
De grootste fout van de film is de karakterontwikkeling. Geen enkel personage groeit uit tot een sympathiek karakter. Omdat je als kijker je niet kunt of wil identificeren met welk karakter dan ook, laten de gebeurtenissen op het scherm je koud. Alle personages zijn dom, egoïstisch of gemeen. Deze bordkartonnen, hysterische stereotypes gaan zo op de zenuwen werken dat het storend is. Alle bekende en uitgekauwde clichés komen voorbij, de domme blondjes, de forse en brede homoseksueel, de verwaande sterren en een blowende sukkel. Dat is geen probleem mits de karakters leuk worden vertolkt. Juist in het spel van de cast gaat het fout. De vriendinnenclub van de undercoverbroers zijn eigenlijk net zo dom en gemeen als hun rivales.
De grappen zijn nogal plat. De zogenaamde poep en pies humor is op deze film helemaal van toepassing. Blijkbaar vond de regisseur het hilarisch. Hoe kun je anders verklaren dat een toiletscène vol scheten zo ontzettend lang wordt uitgerekt? Ook de grappen over mannen die de verklede broers willen versieren keren continu terug. Alle humor uit de film is gekopieerd van eerdere producties.
Tot slot moet ook gezegd worden dat de grime die Marlon en Shawn Wayans zo ontzettend slecht is, dat het gelijk de gehele geloofwaardigheid van de film aantast. Als twee Michael Jackson-kloons moeten de broers doorgaan voor look-a-likes van twee fotomodellen. Als de broers nu zelf inzagen dat hun metamorfoses mislukt waren en daar ook de draak mee staken, dan viel er misschien nog iets te lachen. Helaas. Het geforceerde happy end en de moralistische ondertoon doen de prent ook geen goed. Waarschijnlijk breken er voor Wayans-haters zware tijden aan nu ze een nieuwe franchise, na Scary Movie hebben aangeboord. De onvermijdelijke vervolgen zullen al gefilmd worden.
Frank v.d. Ven
Waardering: 0.5
Bioscooprelease: 16 september 2004