White Lion (2010)

Regie: Michael Swan | 90 minuten | familie | Acteurs: Jamie Bartlett, John Kani, Thabo Malema

Wat Nicholas Evans beschreef in ‘The Horse Whisperer’ (later verfilmd met Kristen Scott Thomas, Robert Redford en een toen veertienjarige Scarlett Johansson) lijkt een storm aan ‘dierenfluisteraars’ op gang te hebben gebracht. Overal ter wereld duiken dierenkenners op die het gedrag van bepaalde soorten zo goed hebben bestudeerd, dat zij zichzelf het stempel ‘fluisteraar’ toekennen. Kevin Richardson, opgegroeid in Orange Grove, Zuid-Afrika, mag zich zondermeer een van de meest bijzondere fluisteraars onder de fluisteraars noemen: hij knuffelt regelmatig met leeuwen!

Richardsons jarenlange ervaring met deze wilde dieren heeft ervoor gezorgd dat hij adembenemende beelden heeft kunnen vergaren voor zijn debuut als speelfilmproducent. ‘White Lion’ is dan ook een cinematografisch goed verzorgde film. Het gebruik van natuuropnames en dan met name van dieren om zo een speelfilm te maken is geen nieuw fenomeen (denk bijvoorbeeld aan ‘L’ours’ uit 1988 van Jean-Jacques Annaud). Het is tegenwoordig wel een populair middel om een verhaal te vertellen. Zeker in het nieuwe millennium lijken er steeds meer variaties in de bioscoop te verschijnen, zoals bijvoorbeeld ‘African Bambi’ (2007), ‘Pluk de kleine bever’(2008) of ‘Turtle, an Incredible Journey’ (2009). ‘White Lion’ kreeg in Nederland geen bioscooprelease (de film draaide wel tijdens Cinekid). Hoewel de beelden van de Afrikaanse savanne en de dieren die er wonen zeer fraai zijn, schort er namelijk wel wat aan de uitvoering. Wel te begrijpen dus dat de film rechtstreeks op DVD verschijnt.

Een leraar zit met zijn leerlingen buiten. De kinderen zitten klaar voor een verhaal dat hij hen gaat vertellen. Het is het verhaal over de legende van de witte leeuw. Tientallen jaren geleden leefde er een troep leeuwen in de Lebombo vallei. Vader Mogolo en moeder Misawa hadden twee welpjes: de ‘normale’ Buti en de witte Letsatsi. Ondanks zijn afwijkende vachtkleur was Misawa dol op haar zoontje en ze probeerde de twee zo goed mogelijk groot te brengen, wat niet meeviel in de soms keiharde natuur Tegelijkertijd krijgt de jonge jongen Gisani in zijn stam te horen van de legende van de witte leeuw: aangenomen wordt dat zij de boodschappers van God zijn. Hun vacht zou witkleuren omdat er een ster is neergedaald. Wanneer Gisani de van zijn moeder afgezonderd geraakte Letsatsi vindt, neemt hij zich voor het heilige dier voor de rest van zijn leven te beschermen. Wat volgt is een aantal opnamen waarin we de opgroeiende leeuw volgen in zijn weg naar volwassenheid. Als witte leeuw heeft hij het niet makkelijk, want hij wordt verstoten door zijn troep en kan zelf nog niet jagen. Om in leven te blijven moet hij dus aansluiting vinden en dat valt niet mee. Ondertussen is ook Gisani volwassen geworden: hij volgt Letsatsi door het Afrikaanse landschap en sluit zich aan bij een jager, om zo te voorkomen dat ‘zijn’ leeuw gedood wordt.

Dat het clichématige verhaal de kijker niet pakt, ligt vooral aan de structuur die Richardson zijn film heeft meegegeven. Een raamwerkvertelling als deze schept een afstand tussen de beelden en de kijker. De voice-over van de leraar (gespeeld door John Kani) werkt op de zenuwen en daarnaast voegt het handjevol scènes met de zogenaamd aan zijn lippen hangende jeugd nauwelijks iets toe. We weten niet wie het zijn en de manier waarop zij bij het verhaal betrokken zijn (vragen stellen op strategische tijdstippen, bij een spannend moment elkaars hand vastgrijpen) doet vooral geforceerd aan. Thabo Malema, de acteur die de jonge Gisani speelt krijgt ook weinig meer te doen dan Letsatsi in zijn voetsporen te volgen, en af en toe speurend rond te kijken. Wellicht dat de wat jongere kijkers zich er niet aan zullen storen, maar bij volwassen filmliefhebbers wekt dit irritatie op. Zij zullen het meeste kijkplezier uit ’White Lion’ halen met de volumeknop naar beneden, hoewel ze dan wel de mooie muziek van Philip Miller zullen missen.

Overigens zijn witte leeuwen in het wild helemaal geen natuurlijk verschijnsel: witte leeuwen (en andere katachtige roofdieren) worden alleen geboren wanneer er kruising plaatsvindt tussen broer en zus, vader en dochter of moeder en zoon. Deze dieren worden zo gefokt, bijvoorbeeld voor dierentuinen of voor de jacht. Jammer dat ‘White Lion’ over dit schrikbarende feit heenstapt, hoewel de boodschap uiteraard wel is dat jagen op deze formidabele dieren (ongeacht de kleur van hun vacht) uit den boze is…

Monica Meijer