White Noise (2005)
Regie: Geoffrey Sax | 101 minuten | drama, science fiction, horror, thriller | Acteurs: Michael Keaton, Chandra West, Deborah Kara Unger, Ian McNeice, Sarah Strange, Nicholas Elia, Mike Dopud, Mitchell Kosterman
Enge films voor volwassenen, het blijft een heikele onderneming. Zijn er nog horrorfilms te maken die echt afschrikken? ‘White Noise’ slaagt er gedeeltelijk in. De film van Geoffrey Sax, die naam maakte met tv-series als Bergerac, Spitting Image en meer recent The Van Helsing Chronicles, hinkt op twee gedachten en dat is zowel haar kracht als zwakte.
Jonathan Rivers maakt door ene Raymond Price kennis met het Electronic Voice Phenomenon – de man stalkt Rivers nadat op tv is geweest dat zijn vrouw is vermist. Price blijkt in zijn woonkamer een uitgebreid mediacentrum te hebben gebouwd dat vage boodschappen en gruizige beelden van schimmen produceert. Het zijn de doden – waaronder Anna – en die willen ons waarschuwen wie er nog meer gevaar loopt om binnenkort het aardse te verlaten.
De rouwende Rivers raakt verslaafd aan de mogelijkheid met Anna in contact te komen, maar beseft snel genoeg dat hij met de boodschappen levens kan redden. De scènes die volgen zijn de sterkste van de film. Rivers redt onder meer een baby uit een autowrak en zijn race tegen de dood is af en toe serieus macaber en overtuigend in beeld gebracht, ondersteund door snijdende geluidseffecten.
Aan het slot wordt het allemaal wat vaagjes, maar daarover hieronder meer. ‘White Noise’ laveert tussen een whodunnit en een griezelfilm en zet de kijker regelmatig op het verkeerde been, tot de ontknoping aan toe. Dat zit ‘em in het feit dat Sax niet per saldo kiest voor het spiritisme via de ether dat in deze film centraal staat. Waarom niet? Nou, je kunt er moeilijk een happy end aan breien als je het over contact met de doden hebt. Hij gaat voor een thriller en dat is verstandig: zijn het nu duistere krachten of zit er gewoon een moordlustige zendamateur achter? Zo hou je ook de mensen die niets van het fenomeen EVP moeten hebben in de zaal.
Michael Keaton levert in ‘White Noise’ een degelijke prestatie, maar zijn tegenspelers krijgen wel erg weinig speeltijd. Deborah Kara Unger is lotgenote Sarah; haar personage en verhouding met Rivers worden nauwelijks uitgewerkt. De figuur van Raymond Price verdwijnt ook al snel van het toneel.
Je verwacht dan eigenlijk dat de makers ruim baan geven aan de strijd van Keaton met de boze krachten, maar aan het slot wordt er opnieuw een onbeduidend personage opgevoerd en vervolgens weer een ommezwaai gemaakt. Het blijkt moeilijk voor de makers het verhaal af te ronden; de keuze tussen een levende en een ‘vergeestelijkte’ moordenaar wordt niet gemaakt. Moedig wel van Sax om zo’n akelige film te maken – want na ‘White Noise’ ga je niet meer vrolijk shoppen of je geliefde ten huwelijk vragen – maar een beetje slordig voor zo’n grote productie.
Jan-Kees Verschuure
Waardering: 3
Bioscooprelease: 14 april 2005