White Skin-La peau blanche (2004)
Regie: Daniel Roby | 92 minuten | horror, thriller, fantasie | Acteurs: Marc Paquet, Marianne Farley, Frédéric Pierre, Jessica Malka, Julie LeBreton, Lise Roy, Joujou Turenne, Raymond Cloutier, Marcel Sabourin, Jude-Antoine Jarda, Anna Beaupré Moulounda, Isabelle Guérard, Fayolle Jean, Chantal Baril, Mireille Metellus
Binnen de horrorwereld wordt nauwelijks vernieuwd. Engelstalige versies van Aziatisch griezelwerk en hervertellingen van klassieke Hollywoodmateriaal, de remakes vliegen je om de oren. Ook vervolgreeksen als ‘Saw’ en de herkauwing van alom bekende thema’s voegen weinig originaliteit toe aan het genre. Echt een uitzondering vormt de Canadese horror ‘La Peau Blanche’ (‘White Skin’) hier niet op. Het verhaal borduurt voort op een bekend griezelgegeven en ook wat betreft camerawerk en vormgeving valt er weinig nieuws te ontdekken. Hoe dan ook, regisseur Daniel Roby lijkt in elk geval nog even zijn best te hebben gedaan zijn eigen draai te geven.
Zo bevat de plot een aantal aardige pogingen om het net iets anders te doen. Student Thierry heeft iets tegen roodharige vrouwen. Hun bleke huid en de manier waarop je de aderen zo duidelijk kunt zien maakt hem misselijk en hij moet dan ook niets van hen hebben. Zijn fobie wordt even bekrachtigd als zijn huisgenoot Henri door een roodharige prostituee bijna de keel wordt doorgesneden, maar hij verandert snel van gedachten als hij de mysterieuze Claire ontmoet. Claire heeft rood haar, een bleke huid en lijkt zelfs wat belangrijks verborgen te houden, maar Thierry is definitief bekeerd. Compleet gefascineerd en verliefd gaat hij op de versiertour, tot groot ongenoegen van Henri, die Claire niet vertrouwt.
‘White Skin’ heeft genoeg onvoorziene wendingen voor de kijker in petto om deze bij de les te houden. Het verhaal bevat een heilig huisje uit de griezelwereld en weet dat op frisse wijze te brengen. Maar toch verrast de film tegelijk nergens écht. De plotwendingen zijn soms aardig gevonden, maar de kijker wordt nergens van de stoel geblazen. Bovendien doet een aantal scriptkeuzes in hun bizarheid de wenkbrauwen net iets teveel fronzen en doet de climax nogal willekeurig aan. De plot van ‘White Skin’ heeft potentie, maar volledig geslaagd is het uiteindelijk niet.
Regisseur Roby won voor ‘White Skin’ onder andere de prijs voor het beste debuut op het filmfestival van Toronto en wist daarnaast ook op de Canadese Genie Awards een beeldje binnen te slepen. Het lijkt allemaal net iets teveel lof. Het acteerwerk is in orde, de dialogen zijn – een enkele uitzondering daargelaten – geloofwaardig en de beelden en muziek overtuigen maar onderscheiden van het gros van de genrefilms doet het zich nét niet. ‘White Skin’ is desalniettemin zeker de moeite waard van de niet al te plastische horrorliefhebber (veel gore komt er hier niet aan te pas), mits met getemperde verwachtingen.
David Croese