Wild Rose (2018)

Recensie Wild Rose CinemagazineRegie: Tom Harper | 101 minuten | komedie, drama | Acteurs: Jessie Buckley, Julie Walters, James Harkness, Adam Mitchell, Daisy Littlefield, Louise Mccarthy, Allison Simpson, Janey Godley, Brian McQuade, Craig Parkinson, Margaret MacKenzie, Sophie Okonedo

‘Three chords and the truth’ – drie akkoorden en de waarheid. Zo definieerde countrylegende Harlan Howard ooit de perfecte countrysong. De eenvoud en oprechtheid die in de muziek is terug te vinden, zien we ook terug in het Britse (!) muzikale drama ‘Wild Rose’ (2018) van regisseur Tom Harper, die we kennen van de tv-serie ‘Peaky Blinders’ en de miniserie ‘War and Peace’. De wilde roos uit de titel is Rose Lynn Harlan (die naam is ongetwijfeld een knipoog naar Harlan Howard), een grofgebekte, impulsieve twintiger die ernaar streeft een bekende country-artiest te worden. Dat is op zich al lastig genoeg, maar helemaal als je uit een achterstandswijk in de Schotse stad Glasgow komt, een enkelband om je been hebt vanwege een drugsdelict én twee jonge kinderen hebt die van je afhankelijk zijn. De rol van Rose Lynn wordt gespeeld door de Ierse actrice Jessie Buckley, die diepe indruk maakte met haar rol in het onheilspellende ‘Beast’ uit 2017 en een van de grootste talenten van haar generatie is. In ‘Wild Rose’ steelt ze niet alleen de show met haar acteerwerk, maar zingt ze ook nog eens de sterren van de hemel. Volgens de actrice zelf zit die muzikaliteit haar in ’t Ierse bloed. In feite is ‘Wild Rose’ een ongepolijste variant op ‘A Star is Born’ (2018), rauwer en oprechter en met een hoofdrolspeelster om verliefd op te worden.

Als we Rose leren kennen, wordt ze net ontslagen uit de gevangenis. Pas later ontdekken we dat ze een jaar vast zat vanwege drugsmokkel. ‘Jij wordt de nieuwe Dolly Parton!’, wordt haar toegeschreeuwd als ze met haar gebalde vuist in de lucht haar cel verlaat. ‘We zullen je gezang in de ochtend missen’, vertrouwt de cipier haar toe. Trots stapt Rose in haar witte Stetson-laarzen de gevangenis uit, haar vrijheid en toekomst tegemoet. Zingen kan ze, dat ontdekken we al snel. Haar droom is om naar Nashville – het Mekka van de countrymuziek – te gaan en het daar helemaal te gaan maken. Maar de realiteit zet haar met beide benen terug op het Schotse asfalt. Er zal toch eerst geld moeten komen en bij The Grand Ole Opry, de club waar ze al sinds haar veertiende op de bühne staat, heeft nu een andere artiest gecontracteerd. En ze kan haar enkelband wel leuk in haar Stetsons wegproppen, maar daarmee voorkomt ze niet dat ze op vaste tijden thuis moet zijn. Terwijl Rose zich blind staart op haar Amerikaanse droom, hoopt haar moeder (Julie Walters) dat ze nu eindelijk haar verantwoordelijkheid neemt en gaat zorgen voor haar twee kinderen. Terwijl Rose in de bak zat, nam zij de achtjarige Wynonna (Daisy Littlefield) en de vijfjarige Lyle (Adam Mitchell) onder haar hoede, maar nu mag ze dat zelf weer oppakken. De kinderen zijn duidelijk beschadigd door wat ze in hun nog korte leventjes al hebben meegemaakt en hebben stabiliteit nodig – en hun moeder. Maar Rose wil haar droom niet zomaar opgeven. Ze neemt een baantje als schoonmaakster aan bij de rijke Susannah (Sophie Okonedo), die haar per ongeluk hoort zingen en enthousiast stimuleert om werk te maken van haar muzikale carrière. Dat Rose twee kinderen thuis heeft, vergeet ze er even bij te vermelden. Haar moeder ziet met lede ogen toe hoe Rose zich in een onmogelijke spagaat tussen haar droom als muzikant en de werkelijkheid als jonge moeder werkt waar het lastig uitkomen is.

‘Wild Rose’ lijkt op films die we al vaak gezien hebben: over een jonge vrouw die tegenslagen moet overwinnen om haar droom waar te kunnen maken. Die onderweg botst met haar liefhebbende maar bezorgde moeder die zich altijd heeft opgeofferd voor haar kind en het najagen van dromen en ambities maar egoïstisch vindt. En de altruïstische, goedbedoelende ‘vriendin’ met geld en tijd die er wel een uitdaging in ziet om haar ‘project’ te laten slagen. Maar ‘Wild Rose’ geeft net een andere draai aan het geheel, waardoor de film minder voorspelbaar is dan je op het eerste gezicht zou denken. Zou het schelen dat dit een Britse film is en geen Amerikaanse? Waar je in eerste instantie denkt Rose’s eindbestemming Nashville, Tennessee is, blijkt haar echte doel veel dichter bij huis te liggen. Scenarioschrijfster Nicole Taylor, bekend van de indringende miniserie ‘Three Girls’ (2017) over een gigantisch loverboysschandaal dat Groot-Brittannië in zijn greep had, verweeft handig urgente thema’s als moederschap, opoffering en de keuzes die vrouwen moeten maken in het leven. Want boven alles is dit een film vanuit vrouwelijk perspectief (de vader van Rose en die van haar kinderen komen in hun geheel niet in de film voor en Rose heeft dan wel een scharrel (James Harkness) maar zij bepaalt wat er gebeurt en wanneer). Als Rose een man was geweest, was er namelijk helemaal geen conflict geweest. En zo gaat deze film dus ook over genderongelijkheid.

Vrouwen dragen de film en het zijn twee topactrices die er voor een belangrijk deel voor verantwoordelijk zijn dat deze film veel beter is dan veel van zijn genregenoten. Julie Walters is nog nooit op een slechte rol te betrappen geweest en is hier geweldig als de zorgzame moeder en oma die zich altijd heeft weggecijferd maar het zeker niet laat om haar dochter in te wrijven dat ze haar verantwoordelijkheid moet nemen. Een vrouw met een fantastisch groot hart! En dan Jessie Buckley, de roodharige Ierse die bruist en borrelt van de energie. Een ware powerhouse die zowel in grote als kleinere scènes van het scherm spat, met een ondeugende glinstering in haar ogen. Een vrouw die bovendien ook nog geweldig kan zingen en die het rauwe, pure van de countrymuziek overtuigend weet te vertalen naar het grauwe stadse van Glasgow. Van Jessie Buckley willen we heel graag snel meer zien!

Patricia Smagge

Waardering: 4

Bioscooprelease: 16 mei 2019
DVD-release: 27 november 2019