Willow Creek (2013)

Regie: Bobcat Goldthwait | 78 minuten | horror | Acteurs: Alexie Gilmore, Bryce Johnson

Het meest uitgekauwde genre ooit, namelijk die van de found footage horror, heeft weer een nieuwe film opgeleverd: ‘Willow Creek’ (2013). Nog steeds is de stroom van ‘The Blair Witch Project’ (1999) klonen niet opgedroogd en verschijnt er elk jaar wel een film waarin een groep mensen zichzelf filmen terwijl ze een kopje kleiner worden gemaakt door bovennatuurlijke wezens.

Het succes van ‘The Blair Witch Project’ is natuurlijk ook wel verleidelijk voor beginnende filmakers: met amper een budget, een bos als decor en je vrienden die zichzelf kunnen spelen, toch een megahit scoren. Daarnaast zijn de grote studio’s ook blij met een project waarmee je financieel geen enkel risico loopt, maar wel miljoenen mee kan binnenslepen.

Alsof de formule tot op de letter opgevolgd moet worden voor enige kans op succes, volgen alle films exact hetzelfde procédé: een groep mensen besluit om de één of andere reden zichzelf te filmen terwijl ze naar een plek gaan waar iets niet pluis is. In het begin zijn de personages nog lekker uitgelaten en onbevreesd, maar dan openbaart het kwaad zich waarna het uit is met de pret en alle, maar dan ook alle, personages het loodje leggen. Dit laatste is blijkbaar cruciaal omdat het film-/video-/geluidsmateriaal door derden gevonden moet worden.

Toch, het moet gezegd worden, hoe doorgezaagd de formule ook is, de meeste films in dit genre zijn vaak wel echt spannend. Waarschijnlijk omdat de found footage films trouw blijven aan de gouden regel voor enge films: “laat het monster niet zien of slechts ten dele, zodat de kijker zijn fantasie moet gebruiken”. Afgezien van wat opgestapelde steentjes en takken en vreemde geluiden in het bos, kregen we de Blair Witch in ‘The Blair Witch Project’ maar niet te zien. En toen er helemaal aan het einde, eindelijk iets engs te zien was, was dat niet eens een heks. ‘Willow Creek’ wijkt geen millimeter van dit stramien af: een stelletje besluit zichzelf te filmen terwijl ze een kijkje gaan nemen in de omgeving waar ooit eens Bigfoot zou zijn vastgelegd op 8mm film. De rest laat zich raden als u bovenstaande goed heeft gelezen.

En toch, het moet wederom gezegd worden, is ‘Willow Creek’ een amusante film met geloofwaardig spel van de twee hoofdrolspelers. Regisseur Bobcat Goldthwait neemt wat meer tijd voor de aanloop wanneer alles nog vredig is en er ook nog wat te lachen valt. Daarmee werkt het verhaal zich tenminste niet dwangmatig naar het gruwelmoment toe. Hoogtepunt van de film is een 18 minuten lang shot van de jongen en het meisje die midden in de nacht wakker worden in hun tent en langzaam maar zeker steeds banger worden van merkwaardige geluiden in het bos. Er zit een moment in deze scène dat het licht even uitgaat en er dus een mogelijkheid is voor een knip, maar desondanks een geweldige scène die gedragen wordt door het geloofwaardige spel van de acteurs en natuurlijk de geluidsband.

Iedereen die wel eens heeft gekampeerd weet hoe eng het kan zijn wanneer je ’s nachts ondefinieerbare geluiden rondom je tent hoort. Regisseur Goldthwait benut dit gegeven tot het uiterste en daarvoor hulde. Jammer alleen dat hij hierna kiest voor het plichtmatige einde.

Alberto Ciaccio

‘Willow Creek’ verschijnt dinsdag 6 januari 2015 op DVD.