Winx Club: Het geheim van het verloren rijk (2008)

Regie: Iginio Straffi | 85 minuten | animatie, familie, fantasie | Nederlandse stemmencast: Niki Romijn, Jannemien Cnossen, Ellis van Maarseveen, Monique van der Ster, Mirjam Vriend

“Winx Club” is een razend populaire animatieserie voor kinderen van de hand van Italiaan Iginio Straffi en heeft nu eindelijk zijn weg naar het witte doek gevonden om een groots, nog niet eerder onthuld, verhaal te kunnen vertellen: ‘Het Geheim van het Verloren Rijk’. De vrolijke zuurstokkleuren springen, net als de huppelende tienermeisjes – of feetjes – van het scherm en zorgen voor de doelgroep – zeg, meisjes van 5 tot 15 – ongetwijfeld voor een aantrekkelijke aanblik. Een fijne, kleurrijke fantasiewereld om in weg te dromen. Voeg daar een spannend verhaal met heksen, prinsen en prinsessen, en knipogende verwijzingen naar de populaire cultuur aan toe, en je hebt een gegarandeerd recept voor succes.

Het avontuurlijke verhaal met heksen en spannende gevechten tussen de Winxen en hun prinsen aan de ene kant en intimiderende, monsterlijk grote insecten aan de andere, maakt de film ook nog wel geschikt voor jongens, maar het is toch vooral een meidenfilm, met al die nadruk op romantiek, het gegiechel en de kussengevechten, en obsessies voor uiterlijk en schoonheid. Met deze elementen en opmerkingen als “Wat is het hier rustig, het lijkt wel een winkelcentrum op zondag” voelt de film soms aan als een “Sex and the City” voor meisjes, waarbij je je even kunt afvragen of de juiste rolmodellen worden gepresenteerd. Zo zijn de Winxjes bijvoorbeeld allemaal flinterdun, met spillebeentjes en –armpjes en wespentailles, terwijl ze wel een redelijke borstpartij hebben. Daarnaast zijn ze sexy gekleed, in korte rokjes, topjes, en pantykousen, waarbij ze niet zelden heupwiegend in beeld komen. Als er dan nog grappen gemaakt worden als “Ik ben veel te mooi om te verdwijnen” en “De kans dat ‘ie naar je voeten kijkt in zo’n jurk is ‘0’” zal een ouder zich misschien even achter zijn oren krabben. Daarentegen worden dit soort “boodschappen” door de allerkleinsten niet opgepikt en is het voor hen vooral genieten van de vrolijkheid en spanning in de film. Ook is er op zich natuurlijk weinig mis met een sexy, zelfverzekerd voorkomen en zijn de gedragingen van de personages vooral vermakelijk. Wat wel een nadeel is van de constante knipogen en popcultuuropmerkingen, is dat hierdoor bij de kijker soms het gevoel optreedt dat de personages in de film niet echt in hun eigen avontuur zitten, maar een beetje acteren en grappig doen voor een publiek. Dit staat een volledige onderdompeling in het verhaal in de weg.

Toch is het verhaal best genietbaar en meeslepend, al gebeurt er dan weinig verrassends en worden er eeuwenoude mantra’s als “volg je hart” ingezet. De scènes bij het duistere kasteel zijn best onheilspellend en de confrontaties met de heks en haar monsters spannend genoeg. Zeker voor de doelgroep. Ook zijn de kleurrijke “enchantings”-momenten, waarbij de Winx vanuit hun normale gedaantes veranderen in hun feeënvorm-met-superkrachten, een genot om op het grote doek mee te maken. Wat dan weer een beetje jammer is, is dat de verschillende Winxjes niet echt als individuen naar voren komen, afgezien van Bloem en misschien één of twee andere Winxen. Deze multiculturele spice girl feetjes zijn met zijn zessen, maar het merendeel blijft helaas wat gezichtloos en zonder persoonlijkheid.

Voor de volwassenen die met hun kinderen in de zaal zitten, zal het verhaal weinig boeiends in zich dragen, maar het is dan ook een simpel avontuur voor kinderen. Voor hen is het misschien juist wel goed dat door de pleegouders van Bloem expliciet wordt gemeld dat ze wel een vogeltje in een kooitje lijkt, en eigenlijk moet doen wat haar hart haar ingeeft. Maar er komen ook wel wat mooie verhaalaspecten in de film voor, zoals het gegeven dat de dood niet het einde is; wat zichtbaar wordt in de communicatie en samenwerking tussen Bloem en haar overleden zusje Daphne, die in een mooi geanimeerde goudkleurige geestvorm verschijnt.

De animatie is overigens niet zo briljant of gedetailleerd als het werk van de Pixar of Dreamworks studio’s, maar het voldoet aardig. De omgevingen en personages doen soms wat vlak en plastiek aan, maar de animatie van dingen als haren en kledingstukken en verschillende grote beesten is vaak nog opvallend gedetailleerd en vloeiend. De kinderen die deze film gaan kijken zullen hier allemaal weinig om geven. Die zullen vooral met veel plezier kijken naar dit grootse filmavontuur van hun favoriete Winxen, die hopelijk samen al het kwaad zullen overwinnen; met “niet zomaar teamwork, maar Winxclub teamwork!”

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 16 april 2008