Wolf Man (2025)

Recensie Wolf Man CinemagazineRegie: Leigh Whannell | 103 minuten | horror | Acteurs: Julia Garner, Christopher Abbott, Sam Jaeger, Matilda Firth, Benedict Hardie, Ben Prendergast, Milo Cawthorne, Zac Chandler, Beatriz Romilly

In 1941 introduceerde Universal het concept van de wolfman in de bijna gelijknamige film ‘The Wolf Man’. In 2010 verscheen er een remake van de film met daarin namen als Benicio del Toro, Anthony Hopkins en Emily Blunt. De film kon, ondanks al dat talent, niet bekoren. Sindsdien heeft Universal geprobeerd zijn “Dark Universe” nieuw leven in te blazen en een eigen variant op het Marvel Cinematic Universe te creëren – tot op heden met wisselende resultaten. De revitalisatie van ‘The Mummy’ kwam in 2017, maar deze film kwam, ondanks de aanwezigheid van Tom Cruise, totaal niet uit de verf. Leigh Whannells ‘The Invisible Man’ daarentegen werd goed ontvangen. In 2025 is het opnieuw de beurt aan Whannell, ditmaal om het concept van de wolfman naar het heden te brengen in ‘Wolf Man’.

In tegenstelling tot ‘The Wolfman’ uit 2010 is Whannells versie geen remake, maar een reboot. Het concept en het design van het centrale monster zijn hevig geïnspireerd door de originele film, maar Whannell neemt artistieke vrijheid als het aankomt op de in het origineel opgenomen mythologie. ‘Wolf Man’ speelt zich af in het heden.

Blake (Christopher Abbott) is als kind opgegroeid op een afgelegen plek in de staat Oregon. Tijdens zijn jeugd ging er onder de lokale bevolking een mythe rond over een wandelaar die in de bossen zou zijn verdwenen. Hij zou besmet zijn geraakt met een mysterieus virus, onder de lokale bevolking bekend als “the face of the wolf.” Een virus dat de geïnfecteerde doet veranderen in een hybride van mens en wolf.

Blakes vader voedde hem met harde hand op, en zodra Blake oud genoeg was, vertrok hij direct naar de stad en verbrak het contact met zijn vader volledig. Dertig jaar later, inmiddels samenwonend met zijn vrouw Charlotte (Julia Garner) en hun dochter Ginger (Matilda Firth), krijgt Blake een brief van de staat Oregon. Zijn vader is na een lange periode van vermissing eindelijk dood verklaard. Blake erft het huis, en met zijn drieën besluiten ze het huis te bezoeken. Het bezoek leidt echter allerminst tot de gehoopte vakantie. Ze worden aangevallen door een onbekend dier, en Blake raakt daardoor geïnfecteerd met het virus.

‘Wolf Man’ laat in de eerste drie kwartier enorm veel potentie zien. Blake, Charlotte en Ginger zitten als het ware gevangen in de afgelegen woning, terwijl het huis door het onbekende dier wordt bestookt en vernietigd. De spanning wordt goed opgebouwd, en hoewel de jumpscares niet geheel onverwacht komen, doen ze hun werk. Dit alles wordt ondersteund door een ongekend goede sound design en sound staging. Elke voetstap is voelbaar, en van elke regendruppel kun je als kijker aanwijzen waar die is gevallen. Daardoor word je als kijker in de film gezogen, en dat is heel wat waard. De mensen die deze film in de bioscoop of thuis met surround sound kijken, kunnen in het eerste deel hun lol op.

Helaas blijft het daar bij. Het andere element van het verhaal, de geïnfecteerde Blake, komt namelijk helemaal niet uit de verf. Zijn transformatie van Blake naar wolfman gaat veel te snel. Daarnaast lijkt het Charlotte helemaal niets te interesseren. Als je partner, waarmee je gevangen zit in een huis, verandert in een moordmachine, is wat paniek wellicht op zijn plaats. Daar lijkt Charlotte geen boodschap aan te hebben. Door deze twee zaken valt de film uit elkaar.

Whannell had hier twee keuzes kunnen maken die de film interessant hadden kunnen maken: Blake die, á la Seth Brundle in Cronenbergs ‘The Fly’, langzaam aftakelt tot een monster, of een situatie zoals in Sam Raimi’s ‘The Evil Dead’, waarin de transformatie bijna onmiddellijk is en er complete paniek uitbreekt. Whannell kiest uiteindelijk voor iets wat daar tussenin zit, waarbij de hoofdpersonen zich er maar bij neerleggen dat hun overlijden onvermijdelijk is. Het maakt de tweede helft van de film lastig om door te komen.

Niet genoeg kan worden benadrukt hoe goed het geluid in deze film is gedaan en hoe ‘Wolf Man’ je in de eerste helft onderdompelt in zijn wereld. Hoewel de film in de beginfase veelbelovend is, met een uitstekende opbouw van spanning en een indrukwekkend gebruik van geluid, slaagt het verhaal er niet in om de hoogtepunten vast te houden. De gemiste kansen in de karakterontwikkeling en de snelle transformatie van Blake als wolfman zorgen ervoor dat de film uiteindelijk niet het gewenste niveau haalt. De spanningsboog verwatert naarmate de film vordert, en wat begon als een meeslepende ervaring, verandert al snel in een voorspelbare en teleurstellende rit.

Jelco Leijs

Waardering: 3

Bioscooprelease: 16 januari 2025