Wolfje, het ongelofelijke geheim – Loulou, l’incroyable secret (2013)

Regie: Eric Omond | 80 minuten | animatie, familie

Het werk van de bekende Franse illustrator Grégoire Solotareff, ’Loulou et autre loup’ (2003) en ‘U’ (2006), is al eerder op het witte doek verschenen. In die eerstgenoemde, een compilatie van vijf korte filmpjes, waarin een wolf in het centrum van de belangstelling staat, maken we in ‘Loulou’ (voor het eerst kennis met de wolvenwees Loulou / Wolfje. In het door Serge Ellissalde geregisseerde filmpje sluit hij vriendschap met het konijn Tom. Tegen alle conventies en verwachtingen in worden de twee de beste maatjes. In ‘Loulou, l’incroyable secret’ (2013), vertaald als ‘Wolfje, het ongelofelijke geheim’, zien we dat de wetten der natuur Tom en Wolfje nog altijd niet hebben ingehaald.

Wolfje en Tom ontmoeten in het bos een geheimzinnige waarzegster, die Wolfje een blik in haar glazen bol gunt. Ze vertelt hem dat zijn moeder nog leeft en vanaf dat moment is Wolfje vastbesloten om uit te zoeken wat er met haar is gebeurd. Samen met Tom vertrekt hij naar de op een grote uitstekende heuvel gelegen dorpje Wolfenberg (alleen al de vorm van het stadje is subliem). Maar laat daar nu net een vleesetersfestival aan de gang zijn (zo’n typisch woordgrapje dat eigenlijk niet vertaald kan worden, in het Frans is het het Festival du Carne – als woordspeling op het Festival van Cannes). De grootste carnivoren zijn van over de hele wereld toegestroomd om deel te nemen aan dit jaarlijks terugkerende jachtfestijn. Wolfje en Tom worden binnen een mum van tijd gescheiden, maar hun vriendschap zal dit toch wel kunnen weerstaan? Of krijgen de carnivoren grip op hem en wordt Wolfje net zo bloedlustig als zij?

‘Wolfje, het ongelofelijke geheim’ is een met de hand getekende 2D film. De film ziet er fraai uit, met originele vormen en verrassend uitziende omgevingen. Prima Linea Productions, bekend van de al eerder genoemde Solotareff-verfilmingen, maar ook van ‘Peur(s) du noir’ (2007) en ‘Zarafa’ (2012), doen geen moeite om de kindvriendelijke Disney/DreamWorks/Pixar-achtige figuurtjes na te bootsen, hun creaties zijn tegendraads en eigenzinnig. De kleuren zijn warm en de aandacht voor detail maakt dat je de film graag twee keer zou willen zien, omdat je ogen te kort komt bij de eerste keer. De makers mikken wel op wat oudere kinderen en volwassenen, want de personages kunnen soms beangstigend overkomen. Lang niet elk karakter heeft een vriendelijke uitstraling, dankzij boze blikken, ontblote tanden en griezelige maskers. De minimumleeftijd die Cinekid adviseert, 7 +, waar de film in competitie in 2014 draait, dient zeker ter harte genomen worden.

In het sprookjesachtige verhaal zitten een aantal mooie boodschappen verborgen, over macht, politiek, klassenverschillen, tolerantie en verdraagzaamheid en zelfs gemengde huwelijken, maar die liggen er nooit te dik bovenop. Hier en daar zakt het tempo wat in, wat de aandacht iets doet verslappen, maar over de gehele linie is ‘Wolfje, het ongelofelijke geheim’ genieten geblazen voor de animatiefilmliefhebber. De film maakt nieuwsgierig naar een volgend project van Grégoire Solotareff en Prima Linea Productions.

Monica Meijer