Wolfsbergen (2007)

Regie: Nanouk Leopold | 95 minuten | drama | Acteurs: Catherine ten Bruggencate, Piet Kamerman, Jan Decleir, Fedja van Huêt, Tamar van den Dop, Karina Smulders, Merel van Houts, Carmen Lith en Oscar van Woensel.

‘Wolfsbergen’ is een portret over mensen die het vermogen lijken te zijn kwijtgeraakt om van elkaar te houden, een portret van vier generaties van een familie. De sfeer en toonzetting van deze wat grimmige en in een sobere stijl gemaakte film is al aan te voelen bij de eerste scènes. Een lang aangehouden shot van een bos, vogels klinken op de achtergrond, beelden van een leeg appartement, een wat verlaten staand flatgebouw. Konraad (gespeeld door Piet Kamerman) stuurt een brief aan zijn dochter Maria (Catherine ten Bruggencate) en kleindochters Sabine (Tamar van den Dop) en Eva (Karina Smulders) dat hij niet langer wil leven. Maria reageert boos. “Ik laat me niet provoceren door die idiote brief, het gaat tegen de natuur in.” Sabine, haar dochter, wil het er ook al niet over hebben.

‘Wolfsbergen’ is een zich langzaam ontvouwende film over relaties, familiebanden, het moderne leven en het gebrek aan communicatie. Meer dan je gezien de inhoud van de door Konraad verzonden brief zou mogen verwachten, volgen we eigenlijk het leven van de dochter en kleindochters. De brief van Konraad slaat in als een bom, maar wordt tegelijkertijd bijna door een ieder in diverse termen terzijde geschoven. Men negeert de brief om verder te gaan met het eigen leven en zijn eigen problemen.

Daarna zien we in de eerste helft zich een geschiedenis ontvouwen die minder met het onderwerp van de brief te maken heeft. Hier lijkt de ontwikkeling van het verhaal niet helemaal in lijn met wat zou mogen worden verwacht, gegeven de inhoud van die brief. We volgen dan de relatieproblemen die dochter Maria (Catherine ten Bruggencate) heeft met haar echtgenoot Ernst (Jan Decleir). Maria laat een liposuctie van een dij doen en probeert dit voor haar man verborgen te houden. Zij laat hem niet toe in de badkamer (en in haar bed). Ook de situatie tussen kleindochter Sabine (Tamar van den Dop) en haar echtgenoot Onno (Fedja van Huêt) is problematisch. Sabine heeft een verhouding met haar ex-echtgenoot die een drankprobleem heeft. Onno gaat later een verhouding aan met Eva, Sabine’s zuster. Eva is, in tegenstelling tot de andere personages, juist een persoon die veel emoties toont (en daar ook zelf wel weer moeite mee heeft).

De communicatie van de mensen in deze familie is minimaal, na verloop van tijd werkt dit wel enigermate vervreemdend. Aangezien de film sowieso weinig snelheid bevat en er op diverse momenten nadrukkelijk lang in brieven wordt gelezen en men elkaar bij een vraag langdurig zwijgend aankijkt alvorens te antwoorden, is er weinig mogelijkheid een spanningsboog op te bouwen en je in deze karakters in te voelen. Problemen worden op meerdere momenten ontweken met het antwoord: “ik ben moe, ik ga naar bed.” Het scenario maakt niet helemaal duidelijk wat nu eigenlijk met deze film beoogd wordt. Gaat het nu eigenlijk over Konraad en zijn doodswens of gaat het over de kinderen en hun relatie- en emotionele problemen? De verhaallijn stokt hier een beetje en lijkt meer op losse scènes en op zich staande verhalen die tot ons komen. De som der delen is in mindere mate een harmonieus uitgebalanceerd geheel. De regisseur laat ons kennelijk met opzet gissen naar de beweegredenen van de diverse personages achter hun handelen. Waarom neemt Maria zo’n afstandelijke positie in ten opzichte van haar man Ernst? We zien die afstand toenemen en haar uiteindelijk het huis verlaten. Waarom is Eva zo emotioneel, wat ligt daar aan ten grondslag? Het wordt de kijker door de regisseur bepaald niet op een presenteerblad aangereikt, verplaatsing in de diverse karakters en hun beweegredenen blijft hierdoor lastig.

‘Wolfsbergen’ kent een sterke rolbezetting met veel bekende namen. Een puik stuk drama zou daarom in de lijn der verwachtingen liggen. Dat is het niet echt geworden. De cameravoering is zorgvuldig, de kleuren zijn mooi ingetogen en passen bij het beeld dat deze film oproept. De locaties zijn met zorg gekozen. Het is meer de vonk die uitblijft en die de film bij je moet doen aanslaan. Een vorige film van regisseur Nanouk Leopold, ‘Guernsey’ kreeg (zeer terecht) veel lovende recensies en een Gouden Kalf. Met deze bezetting zou voor ‘Wolfsbergen’ meer inhoud, verhaal en emotie uit het verhaal te halen moeten zijn geweest. De slotscènes zijn van een sobere schoonheid waarbij de rituelen die na het einde van het leven komen fijngevoelig uitgevoerd en in beeld gebracht worden.

Rob Veerman

Waardering: 3

Bioscooprelease: 23 augustus 2007