Woodstock – Woodstock: 3 Days of Peace & Music (1970)

Regie: Michael Wadleigh | 216 minuten | documentaire, geschiedenis, muziek | Met: Joan Baez, Canned Heat, Joe Cocker & The Grease Band, Country Joe McDonald & Country Joe & The Fish, Crosby, Stills & Nash, Arlo Guthrie, Richie Havens, Jimi Hendrix, Jefferson Airplane, Janis Joplin, Santana, John Sebastian, Sha-Na-Na, Sly & The family Stone, Ten Years After, The Who

Woodstock, het meest legendarische muziekfestival aller tijden. Alles klopte tijdens die magische zomer van 1969: de sfeer, de mensen, de muziek. Zo’n 500.000 hippies streken neer in een weiland om te luisteren naar grootheden als Jimi Hendrix, The Who en Jefferson Airplane. Het verkeer liep tot in de wijde omgeving vast, het eten raakte op en er waren te weinig toiletten en EHBO-ers. Toch waren er nauwelijks ongeregeldheden en hulp kwam al snel uit alle hoeken. De plaatselijke bevolking doneerde voedsel, het leger vloog hulpgoederen in en artsen boden gratis hun diensten aan. Woodstock bewees dat een half miljoen jongeren drie dagen lang in harmonie konden samenleven en stond daarmee symbool voor de verbroederende werking van muziek.

Regisseur Michael Wadleigh was erbij en schoot plaatjes die je in zou kunnen lijsten. In zijn documentaire ‘Woodstock: 3 Days of Peace & Music’ wisselt Wadleigh sfeerbeelden af met optredens en interviews met festivalbezoekers, artiesten, organisatoren, de lokale bevolking en het gezag. Hij blijkt daarbij oog te hebben voor bijzondere momenten; de camera lijkt altijd op de juiste plek te zijn. Daardoor is ‘Woodstock’ meer dan alleen een festivalverslag. De film schetst een prachtig tijdsbeeld van de generatie die opgroeide met rock, recreatieve drugs en vrije liefde, maar ook met rassenhaat, de oorlog in Vietnam en de dreiging van kernwapens. De betovering van Woodstock gaf Amerika even het gevoel dat vrede en vrijheid binnen handbereik waren.

En dan de muziek. Die is puur, eerlijk en recht uit het hart. De line-up van Woodstock was om van te watertanden en veel optredens gelden als klassiek. Richie Havens die tijdens zijn set het nummer “Freedom” improviseert. De te jong gestorven Janis Joplin die zich de longen uit het lijf schreeuwt. “Pinball Wizard” van The Who en “Purple Haze” van Jimi Hendrix. Carlos Santana die zichzelf presenteert aan een groot publiek, met een piepjonge Michael Shrieve achter de drums. De energie spat van het podium en al die mooie muziek komt dankzij de verbeterde geluidskwaliteit van de Director’s Cut nog beter tot zijn recht. Genieten dus!

‘Woodstock’ kent zoveel gouden momenten dat het lastig kiezen is. De luchtopnames van de enorme mensenmassa. De yogi’s die door ademhalingsoefeningen op een natuurlijke manier high worden. De vrijende stelletjes. De organisatoren die met een grote glimlach op hun gezicht verklaren dat Woodstock een financiële ramp is. Een meisje met een kleurige parasol op een verlaten, platgetrapt festivalterrein. De Chief of Police die de ouders van Amerika oproept om trots te zijn op hun kroost. Hippies die ‘NO RAIN!’ scanderen, merken dat het niet helpt en vervolgens van de nood een deugd maken. Als je denkt dat ze de modderglijbaan hebben uitgevonden op Lowlands, dan heb je het mis!

Er zijn slechts een paar minpuntjes. De beeldkwaliteit laat logischerwijs hier en daar te wensen over, de interviews zijn door het achtergrondlawaai moeilijk te verstaan en Wadleigh is iets te enthousiast met het afwisselen van beeldformaten. Niet iedereen vindt het fijn om tegen grote zwarte balken aan te kijken. Ook is de documentaire met zijn 3,5 uur aan de lange kant. Maar goed, dan heb je ook wat! ‘Woodstock’ is een film die elke muziekliefhebber gezien moet hebben. Zelfs als je na de hippietijd uit het ei bent gekropen.

Paula Koopmans

Waardering: 4

Bioscooprelease: 15 augustus 2019 (50th Anniversary)
DVD-release: 19 april 2019 (The Director’s Cut)