WWW: What a Wonderful World (2006)
Regie: Faouzi Bensaïdi | 99 minuten | actie, drama, komedie, romantiek | Acteurs: Faouzi Bensaïdi, Nezha Rahil, Fatima Attif, Hajar Masdouki, El Mehdi Elaaroubi, Mohamed Bastaou
Wat te maken van ‘WWW: What a Wonderful World’? De film heeft leuke vondsten, een veelvoud aan atypische personages en verhaallijntjes, probeert zowel luchtig als diep romantisch te zijn, en bevat visueel interessant gechoreografeerde scènes.Toch weet deze lappendeken vrij zelden een coherent geheel te vormen, met personages die voor de kijker tot leven komen. Het voelt aan als een grote brainstormsessie waarin duidelijk goede ideeën schuilen, maar die nog niet bevredigend gestroomlijnd is. Het is jammer dat de kijker niet wat meer in de wereld van deze personages wordt getrokken door Bensaïdi omdat de creativiteit die hij met zijn film ten toon spreidt op zich aangemoedigd dient te worden. Maar het is allemaal net wat te vrijblijvend. De enige figuur waar we enige band mee opbouwen is Kenza (de vrouw van de regisseur), maar zelfs over haar komen we weinig te weten. Ze is (verkeers)agente en wordt op het eerste gezicht verliefd op huurmoordenaar Kamel, met wie ze enkele memorabele momenten beleeft. Het moment waarop ze voor het eerst met elkaar praten, via de telefoon van Kenza’s vriendin (voor wie Kemal belt), is grappig en speels en ontstijgt de restricties van de plot. We horen haar lachend vertellen dat ze écht een pistool heeft, waarmee ze schurken zoals hij oppakt, en zien in dit geflirt een echt persoon ontstaan. De vreemde romance tussen deze twee personen wordt soms gepresenteerd als ging het hier om iets ontzettend intens en groots. Echter, dit gevoel bereikt de kijker niet door de weinige ontwikkeling van beide personages, inclusief de speciale gevoelens jegens elkaar.
Nu zitten er wel degelijk charmante en romantische scènes in de film, maar meestal gaat het om op zichzelf staande vignetten die in de film als geheel weinig meerwaarde bieden. Zo zijn de visueel gezien surrealistisch overkomende scènes met een verkeer regelende Kenza interessant – van bovenaf gefilmd zien we groepen auto’s of brommers op vloeiende wijze op haar afrijden, stoppen, en weer omkeren of om de rotonde heen draaien – maar het komt teveel over als een gimmick. Dit geldt ook voor de Amélie-achtige informatie over de stad, haar inwoners, en de personages, die we aan het begin van de film krijgen. Zo leren we hoeveel inwoners Casablanca heeft, hoeveel hiervan een moord hebben gepleegd, en dat het personage in kwestie hier één van is. Ook wordt er in de eerste helft van de film continu de notatie gebruikt zoals die in een script voorkomt, zoals “Int/day”, wat betekent dat het om een binnenscène gaat, die zich overdag afspeelt. Om onduidelijke reden wordt deze benadering na enige tijd gewoon achterwege gelaten. Dit soort gekunsteldheden hinderen meer dan dat ze toevoegen.
Maar ook al hangt niet alles ideaal met elkaar samen er valt vaak nog genoeg te genieten in individuele scènes. Leuk is het bijvoorbeeld wanneer Kenza door haar vriendin geleerd wordt om sexy te dansen voor een man, maar hier niet in slaagt. “Denk je dat het makkelijk is om een vrouw te zijn?” wordt haar toegeworpen. Ook de scène waarin Kamel Kenza eens en voor altijd duidelijk maakt dat hij van haar houdt, met behulp van een groot, lichtgevend reclamebord, zal de kijker niet onberoerd laten. Indien Bensaïdi wat meer op deze centrale romance had ingezoomd, had hij wellicht voor een zowel inhoudelijk als uiterlijk gezien effectieve film kunnen zorgen. Een film die nu bijtijds sfeervol is – vaak ook vanwege de diverse, aantrekkelijke muziek – en waarvan onafhankelijke delen redelijk weten te bekoren, maar die als geheel toch echt richting en uitdieping mist.
Bart Rietvink