Yes Man (2008)
Regie: Peyton Reed | 104 minuten | komedie | Acteurs: Jim Carrey, Zooey Deschanel, Sasha Alexander, Cecelia Antoinette, Landon Ashworth, Vivian Bang, Rocky Carroll, Bradley Cooper, John Cothran Jr., Rhys Darby, Alfred De Contreras, Andrew Ferguson, Fionnula Flanagan, Maile Flanagan, Dax Garner, Spencer Garr
Het leven van Carl Allen (Jim Carrey) is een groot ‘nee’: hij doet al vijf jaar hetzelfde werk bij een bank en kans op promotie is vrijwel nihil, zijn ex-vrouw Stephanie (Molly Sims) heeft een relatie met iemand anders, op uitnodigingen van zijn vrienden Peter (Bradley Cooper) en Rooney (Danny Masterson) gaat hij niet in en hun telefoontjes laat hij onbeantwoord en de invitaties van zijn collega Norman (Rhys Darby) voor de themafeesten die hij geeft, slaat hij af nog voordat deze zijn mond heeft opengetrokken. Iedereen zit te wachten tot Carl zich eens wat positiever opstelt, maar hij zit gevangen in zijn eigen lethargie.
Door een vriend, die hij al heel lang niet heeft gezien en die een totaal ander mens lijkt te zijn geworden, laat hij zich overhalen om deze negatieve spiraal te doorbreken door een bijeenkomst van ‘Yes Man’ bij te wonen. Terrence Bundley (Terence Stamp), de leider van deze beweging, weet Carl voor een opgezweepte zaal over te halen om overal ‘ja’ op te zeggen en hierover een bindend contract met zichzelf te sluiten. En het werkt. Carl leert Allison (Zooey Deschanel) kennen, maakt promotie op promotie, leert gitaar spelen, vliegen, Koreaans en maakt zich bij iedereen geliefd. Maar zoals te verwachten zit er ook een keerzijde aan altijd ‘ja’ zeggen, zeker als het dingen betreft waar je liever met ‘nee’ op zou reageren.
‘Yes Man’ is een onderhoudende film, maar probleem is dat de makers proberen twee totaal verschillende soorten publiek te plezieren en dat is een spagaat die gedoemd is te mislukken. Jim Carrey kan acteren, erg goed zelfs zoals hij ook nu weer laat zien. Zijn Carl is niet belachelijk maar tragisch en wekt naast irritatie vooral medelijden op. Zijn innerlijke strijd om onder druk van een zaal vol met ‘Yes’ mensen zijn negatieve levenshouding op te geven, is ontroerend. Tenminste, dit zal het publiek vinden dat hem als acteur interessant is gaan vinden na zijn verrassend serieuze rol in ‘The Truman Show’ (1998). Maar de naam ‘Jim Carrey’ trekt ook een publiek dat komt voor zijn platte grappen en om de kassa’s te laten rinkelen, wikkelt hij plakband om zijn hoofd, valt plat op zijn snufferd en trekt gekke bekken zonder enig doel. Gevolg is een film die voor een deel van het publiek te plat is en voor een ander deel onbevredigend en misschien zelfs saai.
Deze tweespalt wreekt zich ook in het scenario en het acteerwerk. De gebeurtenissen als gevolg van Carls besluit om overal ‘ja’ op te zeggen zijn niet vervelend, maar wel erg voorspelbaar en ook hiervoor geldt dat twee soorten publiek bediend moeten worden, wat een bizarre mix aan banaliteiten en gevoeligheden oplevert. Daarbij is er zoveel tijd en aandacht nodig voor de haast plichtmatige reeks voorvallen die tot een beter inzicht in hemzelf en de wereld om hem heen moeten leiden, dat er geen ruimte is voor de uitdieping van de personages en de acteurs niet meer kunnen doen dan binnen de lijntjes kleuren. Het resultaat van dit alles is een niet meer dan onderhoudende film en dat alleen als je niet al te hoge verwachtingen koestert.
Diana Tjin-A Cheong
Waardering: 3